Mijn verhaal: “Ik kreeg te horen dat de complicatie voor ons beide levensgevaarlijk was”

Na bijna twee jaar proberen, een miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verder, raakt Lisanne opnieuw in verwachting. Als ze dertig weken zwanger is, krijgt ze te horen dat er een complicatie is die zowel voor haar als de baby in haar buik levensgevaarlijk is.

“Beginnen met dit verhaal is onhandig, want begin je nou juist bij het einde of gewoon vooraan? Laat ik maar gewoon beginnen, dan komt het vanzelf. Ik ben Lisanne, 33 jaar en mama van een dochter. 

Ik was dertig toen mijn partner en ik met anticonceptie stopten. We hadden geen haast, maar met het idee dat het ook makkelijk twee jaar kan duren voordat je in verwachting bent besloten we destijds te stoppen met de pil. Een maand of negen later was ik zwanger. Die test vergeet ik nooit meer. Die eerste weken waren spannend, dat zal iedere moeder kunnen beamen. Bij de eerste echo bleek het hartje helaas niet te kloppen. We moesten terugkomen en een week later liepen we weer met slecht nieuws naar buiten. Een miskraam, het vruchtje bevond zich nog in mijn baarmoeder. Ik pakte gewoon mijn werk op terwijl we wachtten op het moment dat we afscheid moesten nemen van iets waar ik helemaal geen afscheid van wilde nemen. Ik denk dat we het allebei moeilijk vonden, want het vruchtje liet niet vanzelf los. Ik kreeg tot twee keer toe pillen. Zonder resultaat, wel met zware buikkrampen. Er volgde een curettage en daarna mochten we opnieuw beginnen met proberen.  Een kleine 4 maanden later was ik opnieuw zwanger. Bij de eerste echo was er geen vruchtje te zien. We kregen te horen dat het een missed abortion was en dat we na het weekend terug mochten komen. Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Ook deze wilde geen afscheid nemen, waardoor ik twee keer een injectie met methotrexaat toegediend kreeg. Godzijdank was er de tweede keer resultaat, want er was al een plek vrij op de OK om mijn eileider te verwijderen. “Als het er zo lang zit kan het nog wel eens gevaarlijk worden” zei de dokter. We waren dan ook bijna een maand verder. Helaas mochten we door de injecties de komende drie maanden niet zwanger raken, maar misschien wat dit ergens ook wel goed.

Ik kreeg PMS en besloot aan de pil te gaan, omdat mijn bruiloft gepland stond en ik van deze dag wilde genieten. Dat genieten is gelukt, mede dankzij iedereen die deze dag met ons mee vierden. Sommige gasten benoemden het in hun speech, maar er werd niet veel over gesproken. Ik vond dit prima en droeg ook zonder dikke buik een prachtige jurk. De dag na ons huwelijk gingen we op vakantie. Op de terugweg besloten we weer te stoppen met de pil en de PMS te accepteren. We wilden niet liever dan in verwachting raken. Wanhopig hebben we ons nooit gevoeld, maar we waren inmiddels wel 1,5 jaar verder. 

Voor mij begint hier mijn verhaal. Ik herinner me dat ik inmiddels niet meer zoveel vertrouwen had in de situatie en erg in mijn hoofd leefde. Toch, drie maanden na onze bruiloft, was ik in verwachting. Twee vette strepen op de test. Ik wist zeker dat het dit keer goed zou gaan. Mama’s hebben altijd gelijk, toch? Deze keer dus ook. 

De hele zwangerschap was ik bang, maar liet dit nooit merken. Ik straalde, vond mezelf prachtig en had niet tot geen kwaaltjes. Afgezien van zwangerschapssuiker, maar dat hebben meer vrouwen en gelukkig hoefde ik geen insuline te gebruiken. Toen volgde de 20 weken echo. Alles leek goed, maar de placenta lag laag. “Even het Radboud bellen” zei de arts. Deze paniek die ik voelde, is onbeschrijflijk. Ook in het Radboud zagen ze een laag liggende placenta. “Of het verschuift en dan is er niets aan de hand. Of het blijft zo en dan zullen we jullie baby met een keizersnee ter wereld brengen. Worst case scenario is dat de navelstreng zich vast nestelt in de vliezen, maar daar gaan we maar niet vanuit.” Ik snapte het nog niet helemaal en vroeg of ik dan wel op vakantie kon gaan. Dit mocht, maar als ik een  bloeding had moest ik direct naar het ziekenhuis en kon het weleens mis zijn. Ondanks het nieuws voelde Spanje voor iedereen wel veilig, dus besloten we te gaan. Ik vraag me nu wel eens af waarom, misschien omdat ik nog niet zo goed begreep wat er allemaal gezegd was.

We kwamen terug uit Spanje en bij dertig weken kreeg ik nog een echo. Mijn placenta leek nog steeds laag te liggen en het werd me duidelijk dat onze dochter via een keizersnede geboren zou worden. In de spreekkamer werd ons uitgelegd dat we te maken hadden met de complicatie Vasa Previa. Ik kreeg te horen dat de complicatie voor ons beide levensgevaarlijk was en ik niets meer mocht doen en nergens alleen mocht zijn, onze dochter prematuur geboren zou worden en ik wellicht een paar weken in het ziekenhuis zou moeten blijven met haar. Dit moest even landen.

13 mei 2020 werd ik met 33 weken en 6 dagen zwanger opgenomen in het ziekenhuis, zeven dagen voor de geplande keizersnede. Ik kreeg twee injecties, zodat de longen van de baby een groeispurt zouden maken. Een week later werd onze dochter geboren. De keizersnede viel me mee en onze dochter was de mooiste. Zij op de couveuseafdeling, ik op de kraamafdeling. Ik moest drie nachten herstellen, daarna mocht ik naar haar kamer verhuizen. 

Ik leefde die eerste twee weken op adrenaline. We verbleven in een kamer zonder daglicht. Af en toe ging ik even snel naar buiten, maar ik wilde vooral heel snel terug naar binnen. Naar dat aparte wereldje, achter een gesloten deur. Je kunt je niet voorstellen hoeveel verdriet en geluk daar samen kwam. Vanwege corona was bezoek van andere moeders niet toegestaan. Dagen zat ik op mijn kamer. Kolven, borstvoeding, appen, eten, serie kijken, bellen en proberen wat te lezen. Slapen deed ik vooral niet, dat lukte me niet. Mijn dochter lag aan een monitor om haar hartslag en saturatie in de gaten te houden. Soms sliep ze zo diep, dat er een alarm afging en de verpleging haar terug haalde door te aaien of in het gezicht te blazen. Als baby’s hiervan schrikken, gaan ze vanzelf verder met ademhalen. Dus nee, echt slapen was geen optie. Tenzij papa er was overdag, want door corona mocht hij niet op de afdeling slapen. Daarnaast kreeg onze dochter sondevoeding, zodat ze niet wakker hoefde te worden. Slapen was het beste, zodat haar hersenen verder konden rijpen. Soms sliep ze bij mij of papa, maar dan zakte ze vaak weg, omdat dat de beste plekken zijn om diep in slaap te vallen. Toen het na ruim een week ineens helemaal niet meer zo goed ging, moest onze dochter onder een gele lamp. Ook dit heeft met vroeggeboorte te maken. 

Om haar mee naar huis te mogen nemen waren er drie voorwaarden: ze moest zelf haar temperatuur regelen, alle voedingen kunne drinken en 72 alarm-vrij zijn. De voedingen gingen vanzelf beter, maar de alarmen bleven wel aan houden. Van 3 naar 6, naar 10, 13 of regelmatig 18 alarmen op een dag. Je ziet de verpleging haar midden in de nacht wakker schudden omdat ze een bradycardie heeft en ze deze niet zelf kan herstellen. Dit gebeurde soms dus 18 keer op één dag. Om alerter te blijven kreeg ze coffeïne via de sonde. Dit zorgde wel voor een snelle en onrustige hartslag. 

We moesten blijven geloven in de “bocht” die ze een keer om zou gaan. Op 16 juni klonk om 6.40 het laatste alarm, daarna niet meer. Ik kon het amper geloven en kwam de kamer nauwelijks uit. Op 19 juni, om zes uur in de ochtend, kwam mijn partner naar het ziekenhuis en brachten we samen wat tijd door met haar in de kamer. We mochten naar huis, na 4,5 week intenstieve zorg in het ziekenhuis. 

Het was een rollercoaster in een afgezonderde wereld, met veel stiltes en veel alarmen. Een periode vol onzekerheid, maar met een goede afloop. Ik kan me simpelweg niet voorstellen hoe het is om een baby te krijgen die volgroeid geboren is, de fase die ik extra met haar heb gekregen is er één die heel veel mensen nooit zullen kennen. Dat klinkt misschien mooi, maar ik heb er ook een trauma aan overgehouden. Als onderdeel van dat verwerkingsproces, schrijf ik mijn verhaal. Wellicht heb jij er ook iets aan.”

Wil jij ook jouw verhaal (anoniem) delen met How About Mom? Stuur dan een mailtje naar app@howaboutmom.nl.