Blog Kubra: de modderige prinses

Tegenwoordig lijkt het een no-go om je kinderen kleurrijke kleding te laten dragen. De kleding moet perfect passen bij het interieur, de kleuren moeten harmoniëren en natuurlijk is less is more het uitgangspunt. Ik betrapte mezelf er ook op dat ik me in allerlei bochten wrong om mijn dochtertje van 2 in het ‘perfecte’ setje te krijgen.

Als peuter heeft ze natuurlijk nog geen idee van kledingfuncties én speelt ze het liefst in de modder. Je kunt het al raden: één sprong en ze is een modderige prinses met een moeder die zich probeert te beheersen om hier niet over uit te vallen.

Een moeder met 0 ruggengraat

De peuterprinses was op een regenachtige dag op weg met haar moeder naar een familiebijeenkomst en wilde haar favoriete roze prinsessenjurk aan. Gecombineerd met blauwe kaplaarzen van Paw Patrol. Moeders probeerde haar nog te overtuigen om iets anders te dragen, maar ze hield vol. Uiteindelijk ging ze in deze outfit mee en straalde ze de hele dag in haar prinsessenjurk. Tegen het einde van de dag kwam een familielid naar haar moeder toe en zei: “Wat ziet jouw dochter er creatief uit!” Met een knipoog voegde ze eraan toe: “Ze heeft waarschijnlijk een pittig karakter, of ben jij gewoon een moeder met 0 ruggengraat?”. Moeders gaf antwoord en danste de avond verder met haar liefste prinsesje op de blauwe kaplaarzen. En ze leefde nog lang en gelukkig.

Deze gebeurtenis bracht mij aan het denken. Ik moet toegeven dat ik, zodra mijn dochtertje kon lopen, nooit echt standaard kleren voor haar kocht, ook al probeerde ik het wel elke keer. Maar deze moeder houdt ook van kleur, het zit in de genen. Ook gebeurden er vaak ongelukjes tijdens het spelen en de reservekleren die ik meehad waren tegen het einde van de dag vaak een mismatch.

Voor wie kleed je je kinderen aan?

In eerste instantie maakte het mij eigenlijk niet veel uit, totdat ik meer reacties begon te krijgen vanuit mijn omgeving. Het leek een cultuurshock voor mijn omgeving, die verschillende kledingstijlen door elkaar. Het feit dat ik mijn 1-jarige zelfstandig ijs liet eten – met als gevolg geknoei – leverde verbaasde blikken en gehaast aangereikte babydoekjes op. Mijn kindje genoot intens.

Op een gegeven moment merkte ik dat er een strijd ontstond tussen mij en mijn dochtertje als we ergens naartoe gingen. Daardoor begon ik me af te vragen: waarom eigenlijk? Waarom wilde ik zo graag dat ze dat ene crèmekleurige jurkje zou dragen? Was het echt om esthetiek, of was er meer aan de hand? Misschien probeerde ik onbewust een boodschap over te brengen aan mijn familie, kennissen en vrienden: “Kijk, ik heb alles onder controle peeps, zelfs over de kledingdracht van mijn kinderen heb ik de controle niet verloren. Ze zien er net zo netjes uit als hun gedrag, gemanierd.”

Zelf outfits kiezen

Of was ik eigenlijk bezig om hun gedrag te verdoezelen? Als ze straks de tent zouden afbreken, zouden het toch kinderen zijn die eruitzien als engeltjes en niet als apen die op zoek zijn naar bananen in alle hoeken van de kamer.

Het was een eyeopener om te realiseren dat mijn drang om mijn kinderen ‘netjes’ te kleden eigenlijk meer te maken had met mijn eigen behoefte om de situatie onder controle te houden dan met wat echt belangrijk was voor hen. Dus besloot ik een stap terug te doen en te luisteren naar wat mijn kinderen wilden. Kleine side note: ik liet ze wel kiezen tussen twee of drie outfitjes. Het zorgde ervoor dat ik ‘s ochtends een helse strijd kon vermijden, en de kinderen waren vol zelfvertrouwen terwijl ze hun kleren kozen. En ja, dat betekende soms dat we de deur uit gingen met een bonte mix van kleuren en patronen die totaal niet bij elkaar pasten. Maar wat deed het ertoe? Mijn kinderen en ik vertrokken zonder enige drama van huis. Heerlijk.

Meer plezier samen

Het was een lesje in loslaten en accepteren dat mijn kinderen hun eigen persoonlijkheden en voorkeuren hebben, zelfs als die niet overeenkomen met de mijne. En eerlijk gezegd, het heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. We hebben nu meer plezier samen, en ik geniet ervan om hun creativiteit en individualiteit te zien bloeien, zelfs als dat betekent dat ze soms in de modder springen in een prinsessenjurk of een Paw Patrol pak.

Maar het is niet altijd een bonte bende, soms kiezen ze vrijwillig voor een super schattig pakje. Dus ja, misschien sta ik wel op de dodenlijst van de ‘moedermafia’ omdat ik mijn kinderen laat dragen wat ze willen, ongeacht of het voldoet aan de verwachtingen van de samenleving. Maar weet je, dat kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Zolang mijn kinderen gelukkig zijn en zichzelf kunnen zijn, ben ik een gelukkige moeder. En daar gaat het uiteindelijk om, toch?