De vader van Dominique overleed toen haar dochter zes weken oud was: ‘Hoe combineer je diepe rouw met die nieuwe, intense liefde?’

‘Het allergrootste geluk en het allergrootste verdriet tegelijkertijd. Daar bereid niemand je op voor en komt als donderslag bij heldere hemel.’ Zes weken na de geboorte van haar eerste dochter, overlijdt de vader van Dominique na een kort, maar intens ziektebed. Dominique vertelt aan How About Mom haar verhaal.

Na een voorspoedige zwangerschap werd ik moeder van onze prachtige dochter Sophia op 28 februari 2024. Dolgelukkig, op de “roze wolk” waar ik altijd van heb gedroomd, een gezin vormen samen met mijn lieve vriend en hond. Het kón niet op. Zelf kom ik uit een warm en liefdevol gezin; moeder, vader en broer. Toevallig is mijn broer zijn vrouw tegelijkertijd zwanger, 9 weken verschillen ze. Zij waren dus hoogzwanger toen onze Sophia ter wereld kwam. Mijn ouders zijn ruim 8 jaar geleden gescheiden, maar hebben nog een goede band met elkaar.

Ik werd ingeleid in het ziekenhuis op 28 februari. Onze familie en vrienden houden we de hele dag op de hoogte. Na een bevalling van 12 uur is ze daar dan: onze Sophia. Mijn placenta moest op de OK verwijderd worden, dus we moesten 24 uur in het ziekenhuis blijven. Onze familie staat te popelen om langs te komen, waaronder mijn lieve papa. Hij komt binnenlopen vol trots om zijn eerste kleinkind te bewonderen. Hij schiet vol tranen, is ontzettend trots en gelukkig met zijn kleindochter. Hij is trots op Sander en mij. Maar wij schrikken enorm van hoe hij eruit ziet, hij is zó erg afgevallen…

Papa 

Mijn vader vertelt tijdens kerst 2023 trots dat hij een aantal kilo is afgevallen, welke man van mid-zestig wil dat nou niet? Maar het afvallen gaat gestaag door. Mijn vader gaat toch maar eens naar de huisarts vanwege stoelgang problemen. De klachten zijn nog niet opvallend gek, maar het afvallen gaat door. Mijn vader bezoekt weer zijn huisarts en deze keer wordt er een darmonderzoek ingepland. Daar is hij toch wel wat zenuwachtig voor: “Er moet toch wel iéts zijn met mijn darmen?” De uitslag van het onderzoek is een lichte ontsteking aan zijn endeldarm, verder is er niks te zien… Het afvallen gaat maar door. Begin maart staat een CT-scan gepland, mijn vader is inmiddels 15 kilo afgevallen.

Op vrijdag 8 maart krijgt mijn vader de uitslag van zijn scan. Mijn 9-dagen oude Sophia ligt op me. Ik ben nog in herstel van mijn hechtingen en vol hormonen. Mijn lieve kraamhulp is 2 dagen weg, wij beginnen zelf wat routine te krijgen als first-time-ouders. De geboortekaartjes zijn binnen en die wil ik vandaag op de post doen. Mijn vriend is mee naar het ziekenhuis met mijn vader, ik ben namelijk niet in staat om mee te gaan en mijn broer is op babymoon met zijn vrouw. Voor de zekerheid schakel ik toch mijn vriendinnen in om even bij mij te blijven, in het geval we slecht nieuws zouden ontvangen. Ik dacht aan een chronische ziekte of een eventuele behandelbare tumor. Om 13.15 sta ik mijn boterham filet American te smeren (want dit mag ik eindelijk eten) toen de telefoon ging, papa belt. 

Het ergste scenario wat je je kunt bedenken wordt binnen 10 seconden aan de telefoon verteld: “Ik heb kanker lieverd en het is niet meer te genezen, er is niks meer aan te doen.” Mijn vader is geconstateerd met galwegkanker en uitzaaiingen door zijn gehele buikholte, zijn levensverwachting waren weken tot maanden. Dit zijn uiteindelijk 5 weken geworden na zijn diagnose. 

Moederliefde vs. rouw

In de weken na de uitslag staan twee levens-veranderende elementen bij mij centraal: de intense liefde voor onze dochter en de rouw en het verlies van mijn lieve vader. Hoe combineer je dit? 

Gek genoeg leeft het naast elkaar, en vervangt het elkaar niet. In de momenten van liefde voor Sophia stortte ik me daar helemaal in. Als ze me aankeek, als ik haar vasthield, als mijn vriend met haar slapend op de bank lag: ik heb zoveel liefde gevoeld. 

Was ik met mijn vader bezig, dan stortte ik me daar weer volledig in. Mijn ouders wonen in het zuiden, in Weert, ikzelf met mijn kersverse gezin in Amsterdam. Het was zoeken naar balans om in onze roze bubbel te zijn in Amsterdam, en dan weer in de auto naar Weert om mijn vader op te zoeken.

Sophia hield me staande

Dit maakte wel dat ik zó ontzettend moe was. Mentaal en fysiek was ik totaal uitgeput. Ik wist soms niet meer wat links of rechts was. Ik had bijvoorbeeld op dinsdag een kraambezoek en de dag erna werd mijn vader ingecheckt in een hospice. Het eerste consultatiebureau bezoek heb ik moeten verplaatsen, omdat het ineens zo slecht ging met papa en ik noodgedwongen in Weert moest blijven. Ik kreeg geboortepost voor Sophia, maar vaak zat een kaartje met “sterkte” erbij. 

Ik had nét mijn stapel Whatsapp-berichten met geboorte felicitaties doorlopen en het stapelde zich weer op met sterkte wensen. Er staan er nu nog steeds 48 open. Alles ging gepaard. Ik ben ervan overtuigd dat Sophia mij staande heeft gehouden. Ik kón simpelweg niet instorten. 

Steun en liefde

Het klinkt misschien gek, maar ik heb in de rouw van mijn vader ook ontzettend veel liefde gevoeld. Niet alleen door Sophia, maar door de ontzettend sterke band tussen ons ouderlijk gezin, voornamelijk mijn broer waarmee ik alles samen gedaan heb, mijn vrienden die als engelen voor mij hebben gezorgd en alle warme herinneringen die ik de afgelopen 30 jaar van mijn vader heb.

Ik wil ook nog een mega shoutout doen naar mijn lieve mama. Zonder de zorg mijn eigen moeder had ik het niet gered, ik durfde Sophia met al mijn vertrouwen bij haar te laten zodat ik tijd kon vinden om zoveel mogelijk bij papa te zijn. Zij heeft babyspullen gekocht zodat haar thuis, ook ons thuis werd voor een lange periode. Het is gek hoe de band nóg sterker wordt met je eigen moeder als je zelf moeder bent geworden.

Afscheid nemen

Op 12 april is mijn vader overleden, we hebben afscheid kunnen nemen in een intieme kring en
nog alles kunnen zeggen wat we wilden. Ik vind het fijn dat hij mij als moeder heeft gekend en dat
ik heb kunnen zien dat hij trots op mij was. Hij heeft Sophia geknuffeld en voor haar gezongen,
daar heb ik gelukkig beeldmateriaal van.

Het is moeilijk dat Sophia haar ontzettend leuke opa moet missen in haar leven en ik mijn vader moet missen in deze bijzondere tijd. Al mijn eerste keren als moeder zal ik ook moeten delen als eerste keren zonder vader.’

Hoe gaat het nu?

Een vraag waar ik eigenlijk geen goed antwoord op heb. Ik voel me namelijk schuldig als ik zeg dat het goed gaat, want moet ik me niet intens verdrietig voelen? Het gaat namelijk vrij goed met me, ik geniet vol van het moederschap en we krijgen iets meer routine. Het verdriet en de rouw overvalt me soms en dat laat ik dan ook toe. Hoe gek het ook klinkt, het leven gaat door en mijn vader zal altijd bij mij zijn, in mijn gedachten, in mijn herinneringen. In Sophia en mijn kersverse neefje leeft hij voort.

Door deze situatie relativeer ik alles en geniet ik misschien nog wel intenser van alle mooie dingen. Hij is degene die mij heeft geleerd om te genieten, vol enthousiasme en positiviteit in het leven te staan. Ik heb rust in de 30 geweldige jaren die ik met mijn vader heb mogen delen, dat neemt niemand mij ooit meer af, en die jaren zijn niet vanzelfsprekend.’