Momtalk: Roan

Nog geen paar maanden na het overlijden van haar moeder raakt Roan Sophia Dominggus in verwachting van haar eerste kindje. Nu, 32 weken zwanger, voelt het nog steeds dubbel. Van verdriet naar geluk en van rouw naar nieuw leven. We spreken Roan voor deze Momtalk over haar kinderwens, moeder worden zonder je eigen ouders om je heen en de verandering van haar lichaam.

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe voel je je?

‘Eigenlijk voel ik me best goed! Ik ben de afgelopen maanden erg druk geweest met mijn werk. Zo heb ik diverse schoonheidssalons geopend naast mijn marketingbureau, waardoor mijn hoofd vooral bezig was met mijn bedrijven en minder met de zwangerschap. Nu ik 32 weken zwanger ben, merk ik wel dat ik echt rustiger aan moet doen. En daar ben ik ook wel aan toe.’

‘Toch heb ik de zwangerschap behoorlijk onderschat. Ik dacht: ‘Oh, dat doe ik er wel even naast.’ Maar dat kan gewoon niet. Doordat ik dat in eerste instantie wel heb geprobeerd, ervaar ik het nu als vrij pittig. Nu ga ik eindelijk proberen meer rust te nemen en een stapje terug te nemen.’

Heb je altijd al een kinderwens gehad?

‘Eigenlijk niet. Maar laat ik vooropstellen dat ik ontzettend dankbaar ben dat er een gezond kindje in mijn buik zit. Ik kan me voorstellen dat het voor vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden lastig is om te lezen dat iemand die lange tijd geen kinderen wilde, meteen zwanger is geraakt. Maar dat is wel hoe het bij mij is gegaan.’

‘Het heeft echt heel lang geduurd voordat ik überhaupt aan kinderen dacht. Drie jaar geleden is mijn vader overleden, een jaar geleden mijn moeder. Toen voelde ik me ineens heel alleen en begon ik voor het eerst over kinderen na te denken. Dat het niet bij nadenken zou blijven, had ik echter niet direct verwacht.  Een aantal jaar geleden hebben artsen gezegd dat ik moeilijk zwanger zou kunnen raken. Mijn vriend en ik besloten het daarom gewoon eens te proberen, met het idee dat het lang zou kunnen duren. Toch bleek het meteen de eerste keer raak te zijn.’

Vlak na het overlijden van je moeder, raakte je in verwachting. Hoe voelde dat?

‘Ontzettend dubbel natuurlijk. Ik zat midden in mijn verdriet, maar was ook blij met het nieuws dat ik zwanger was. Toen ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, wilde ik het meteen met mijn moeder delen. Maar dat kon niet en dat doet pijn. Dat zijn momenten waarop ik geconfronteerd word met het feit dat ze er niet meer is. Zwanger zijn is mooi, maar het niet kunnen delen met degene met wie je dat het liefst zou doen, is heel moeilijk. Soms denk ik weleens: ‘Zou zij weten dat ik me zo alleen voel en daarom deze baby hebben gestuurd?’ Het wordt ook een jongetje en jongensbaby’s vond mama altijd geweldig.’

‘Mijn moeder heeft eigenlijk nooit geweten dat ik kinderen wilde. Simpelweg omdat dat ook voor mij heel lang zo heeft gevoeld. Toch heeft ze vlak voor haar overlijden een paar slofjes gekocht. Ze zei: ‘Voor het geval je toch ooit zwanger wordt.’ Zo voelt het toch alsof ze bij de baby is. Hetzelfde geldt voor onze hond, Sam-Sam. Mama heeft hem nog uitgekozen vlak voordat zij ziek werd. Sammy woont nu bij ons, en is echt mijn souldog. Vanaf de dag dat ik zwanger ben – en dus nog geen buikje had – komt hij elke keer tegen mijn buik liggen. Hij voelt als een soort verbinding tussen ons leven hier en mama.’

Het is een rollercoaster van emoties geweest het afgelopen jaar. Hoe ga je daarmee om?

‘Nou, eerlijk gezegd stel ik die vraag ook weleens aan mezelf. Want ik weet gewoon echt niet hoe ik ermee omga. De ene dag ben ik vrolijk en voel ik me goed, de andere dag kan ik alleen maar huilen. Dat is ook wel de reden dat ik het leven nu heel erg dag per dag bekijk. Achteraf terugkijkend denk ik dat ik me een beetje heb verloren in mijn werk de afgelopen tijd. Toch een soort vluchtgedrag. Nu ik wat rustiger aan moet doen, voelt dat fijn, maar ook ergens eng. Dan komt alles boven. Gelukkig kan ik met m’n vriend er heel erg goed over praten, dat is erg fijn.’

In je jeugd heb je heel veel liefde gevoeld van en voor je ouders. Wat uit je eigen opvoeding wil je meegeven aan je zoon?

‘Sowieso die intense en onvoorwaardelijke liefde die ik altijd van mijn moeder heb gehad. We hadden de meest speciale band die er was. Dat is voor mij het allerbelangrijkste geweest. Als ik een deel van haar liefde alleen al kan overbrengen aan de baby, dan is het me goed gelukt.’

‘Daarnaast was muziek bij ons thuis vroeger heel belangrijk, zowel voor m’n vader als m’n moeder. Nog steeds luister ik erg graag naar The Doors en Red Hot Chili Peppers. Ook eten was een belangrijk onderdeel. Dat was er altijd, of er nou iets gevierd werd of niet; mama had lekker gekookt. En als laatste: naast zijn liefde voor muziek, was mijn vader mijn vader dol op stoere auto’s, voornamelijk Camaro’s. Dat heb ik ook wel echt van hem meegekregen. Het lijkt me geweldig als onze zoon later diezelfde passie als opa heeft en ooit een Camaro rijdt.’

Op je social mediakanalen deel je veel over voeding en afvallen. Nu je zwanger bent, verandert je lichaam natuurlijk. Hoe vind je dat?

‘Dat vind ik best ingewikkeld. Ik probeer heel gezond te eten, maar goed; die buik groeit natuurlijk door. Het jongetje in mijn buik is aan de grote kant, waardoor ik ook al een flinke buik heb. Ik heb al meerdere malen de opmerking gekregen: ‘Is het geen tweeling?’ Dat vind ik vervelend en moet ik even slikken. Maar goed, dat is nou eenmaal wat een zwangerschap met je lichaam doet. Echt mooi zwanger vind ik mezelf niet, maar ik ben wel heel dankbaar dat mijn lijf dit allemaal kan. Toch ben ik blij als ik weer in de sportschool sta.’

Over ongeveer twee maanden ben je uitgerekend. Heb je je al voorbereid op de bevalling?

‘Nee, dat heb ik eigenlijk niet. Ik had er nog geen tijd voor gehad en los daarvan ben ik eigenlijk ontzettend bang voor de bevalling. Ik merkte dat ik het een beetje probeerde weg te stoppen, al is het natuurlijk onontkoombaar haha. Daarom ben ik onlangs gestart met zwangerschapscoaching. Met een coach praat ik over waarom ik zo bang ben, maar ook over mijn wensen en grenzen tijdens de bevalling zometeen. In kleine stapjes ben ik me dus aan het voorbereiden. Toch is het zeker niet iets waar ik naar uitkijk. Ik ben blij als er zometeen een gezond kindje in mijn armen ligt en er sushi naast mijn bed staat, haha.’

Als laatste vraag… Wat heeft het afgelopen jaar je geleerd?

‘Ik denk toch wel dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan, al is dat niet makkelijk. En dat het niet erg is om een vervelende dag te hebben, want de volgende kan een stuk beter zijn. Daarnaast: waar ik ga, zijn m’n ouders bij me.’