Column Fien: ‘Dat zouden wij natuurlijk nooit gaan doen’

Een zwangerschap en voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: hoe we terug zijn gekomen op alle dingen die wij als ouders nooit zouden gaan doen.

Ik zie ons nog zitten bij een kinderopvang waar we gingen kijken een paar maanden geleden. ‘Hebben jullie ook zo’n app waarmee je ouders op de hoogte houdt?’, vroeg mijn vriend. Ja, die hadden ze. ‘Ah, oké. En is het ook een mogelijkheid om te zeggen dat wij níet de hele dag updates willen ontvangen?’, vroeg ik. Wij waren (toen nog) in de veronderstelling dat wij die ouders zouden zijn die ook ‘echt gewoon met andere dingen’ bezig waren. De mevrouw deed haar best om niet te verbaasd te kijken toen ze antwoordde dat het wel kon.

‘Ik ga geen snot uit neuzen peuteren’, had ik ook gezegd. ‘We gaan op normale toon tegen onze baby praten hoor’, zei hij. En wat dacht je van: ‘We worden echt niet zo’n gezin dat als we met andere mensen zijn, toch ieder gesprek op magische wijze terugkomt op iets rondom baby’s.

Column Fien: ‘Toen ik haar zag, was ik de 65 uur durende bevalling direct vergeten’

Hoe dit gaat na 6 weken met Lise-Marie? Ik typ dit verhaal net nadat ik zelf de gevallen speen van mijn dochter schoongelikt heb terwijl ik dankbaar ben voor mijn lange nagels (if you know, you know). En nog voor het ontbijt heb ik drie nieuwe coupletten bedacht en gezongen van het ‘Lise-Marie Liedje’ dat ik dagelijks opvoer. Dat wordt op zeer hoge toon gezongen, gaat gepaard met veel gekir van mijn kant en natte plakzoenen op onder andere de tenen van ons meisje. Waarbij ik dan afsluit met kusjes over haar hele lichaam terwijl ik benoem waar ik allemaal van hou. O, en die poepluiers? Die vind ik dus verre van stinken. Het antwoord op de vraag: we zijn die ouders geworden die het allemaal wél doen.

Een ‘normaal’ gesprek

We zijn trouwens niet de enigen. Ik hoor mijn schoonmoeder nog vragen hoe dat dan ging bij ons gezin als de kinderen van mijn zus erbij waren. Of we dan ook nog wel toekwamen aan een ‘normaal’ gesprek. En mijn vader dan ‘die niet de opa zou worden die alleen oog had voor zijn kleinkinderen’. Wat geniet ik ervan om te zien dat alle opa’s en oma’s net zo weg zijn van ons meisje als wijzelf. Er zal vast meer omheen komen als onze wereld weer groter wordt, maar voor nu is het zo heerlijk om ongegeneerd, enorm verliefd te zijn met z’n allen op hetzelfde meisje.

Opvoeden zonder suiker

Ik vind het ook zo grappig hoe alles opschuift in fases. We konden ons gewoon niks voorstellen bij de plek die een kindje inneemt in je leven, in je hoofd en in je hart. Hoe heerlijk, ingewikkeld, alles veranderend en tegelijkertijd ontzettend natuurlijk ons nieuwe leven ons afgaat. Afgelopen week zagen we in een café een vader zitten met zijn drie kinderen. Een van de dochters rolde over de grond en liet bijna een serveerster struikelen. Dat zag de vader niet, want die probeerde zijn zoontje ervan te behoeden zijn kop koude koffie van de tafel af te slaan. Terwijl dat gebeurde, struikelde dochter nummer twee over haar eigen voeten met twee mini stroopwafels in haar mond.

“Bij ons gaat dat niet zo, hoor, later”, zei mijn vriend. “Zeker niet. Gewoon opvoeden die handel. En zonder suiker”, stemde ik in. Check over een paar jaar nog even bij me in. Dan lachen we denk ik heel hard om deze uitspraken. De app van de gekozen kinderopvang heb ik trouwens al geïnstalleerd.

Alle columns van Fien lezen?