Hi mom, je hoeft je niet te schamen

Twee weken geleden riepen we in onze story’s op Instagram op om iets te delen waar jij je voor schaamt als moeder. Door de reacties van moeders (en onszelf) te delen, wilden we laten zien dat we allemaal dingen doen – of laten – waar we ons voor schamen. In de dagen daarna kreeg ik van veel moeders, en zelfs van vriendinnen die zelf nog geen moeder zijn, te horen dat ze het zo fijn vonden om deze antwoorden te lezen. Het maakte voor mij duidelijk dat we echt nog wel een stukje eerlijker mogen (of moeten?) zijn over alle dingen die we niet ‘volgens de boekjes’ doen of voelen als moeders. Zeker tegen elkaar.

We schamen ons voor teveel schermtijd of te vaak McDonalds. We schamen ons ervoor dat we te weinig geduld hebben, soms de uren aftellen tot de kids weer naar bed mogen of veel te veel op onze telefoon zitten in het gezelschap van ons kleintje. We schamen ons voor ons huis (“mijn kindje verdiend beter”), voor het co-sleepen (“Hij is al twee…”) of voor het feit dat we schreeuwen (“ik had mezelf beloofd dat nooit te doen tegen mijn eigen kind”). We schamen ons ervoor dat we soms terugverlangen naar ons oude leven, dat we soms geen zin hebben om met onze peuters te spelen of de vaste ochtend- en avondrituelen even helemaal zat zijn. We schamen ons ervoor dat we soms zó boos kunnen worden (“woest word ik als hij zo treuzelt”), dat we opgelucht zijn als onze baby naar de opvang is en we af en toe even willen verdwijnen omdat het gewoon teveel is. Zitten hier gevoelens (boosheid, frustratie, weemoed, teleurstelling) of acties (te veel schermtijd, kids naar de opvang, co-sleepen) bij die jij ook herkent?

Over het algemeen praten we niet zo graag over de dingen waar we ons voor schamen. Dat is zonde, zo bleek ook uit onze oproep laatst, omdat het normale gevoelens en acties zijn. Natuurlijk is niet alles per se goed en is het soms nodig om verder te kijken waar bepaalde emoties vandaan komen, maar dat neemt niet weg dat veel gevoelens en acties voor veel andere moeders herkenbaar zijn. Openlijk kunnen praten over de dingen waar we ons voor schamen, draagt in ieder geval bij aan het gevoel niet de enige te zijn. Je kunt én een geweldige, liefdevolle moeder zijn, én af en toe niet kunnen wachten tot je kids in bed liggen en vaker dan je zou willen gehoor geven aan de wens van je kind om uitsluitend kale spaghetti te eten. Je kunt ongelofelijk veel van je kindje houden, en toch soms uit je slof schieten of je laten afleiden door je telefoon als je samen ‘hoort’ te spelen.

Natuurlijk wil ik dat het goed gaat met mijn kinderen. Net als dat ik wil dat jouw kids het goed maken. Maar ik wil ook dat jij als moeder jezelf af en toe een break gunt en jij je daar vervolgens niet voor hoeft te schamen. Je bent en blijft een supermom.