Momtalk: Iris

Negentien jaar was Iris Broekman toen ze erachter kwam dat ze in verwachting was. Nu, ruim twee jaar later, is ze bewust alleenstaande moeder van twee kinderen: dochters Emely (’22) en Amara (’23). Trots op waar ze staat en welke besluiten ze heeft genomen, is ze zeker. Maar… ‘Ik wil het jong alleenstaande moederschap absoluut niet romantiseren.’

Een aantal weken geleden ben je bevallen van Amara. Hoe gaat het nu met je?

‘Eigenlijk ontzettend goed! Zowel lichamelijk als mentaal. Het is alsof het altijd al zo geweest is. Daardoor gaat het zorgen voor twee kleine minimensjes me heel goed af. Ik heb ook wel onwijs geluk dat de meiden heel makkelijk zijn. Emely past zich super goed aan aan de nieuwe situatie en is een hele trotse zus.

Van tevoren vond ik dat wel spannend hoor. Hoe Emely zou reageren, maar ook hoe ik m’n aandacht zou verdelen tussen twee kinderen. Ik ben toch in m’n eentje en kan niet zeggen tegen een partner: ‘Kun jij nu even dat doen, dan doe ik dat.’ Ik ben dan ook heel trots dat we nu al zo’n goed ritme te pakken hebben met z’n drieën. 

Toen je negentien jaar oud was, raakte je in verwachting. Hoe kijk je terug op die periode?

Dat klopt. Als ik erop terugkijk is dat een periode van heel veel emoties geweest. Ik was net gestopt met daten omdat ik nog wilde genieten van het jong zijn, het studentenleven en de vrijheid. Maar een paar dagen nadat ik had besloten alleen verder te gaan, had ik een positieve zwangerschapstest in m’n hand. Dat voelde als een grote shock. Ik wilde gaan voor die vrijheid en ineens wist ik dat ik over een paar maanden een ontzettend grote verantwoordelijkheid zou hebben over een kindje.

Toch wist ik wel gelijk: ik ga dit doen. Ook als de vader van het kind zou aangeven dat hij er niks mee te maken zou willen hebben. En dat was zo. Wat volgde was een periode van veel onzekerheid. Waar kon ik gaan wonen? Hoe zou het verder gaan met m’n studie? En hoe kom ik rond? Toch voerde de onzekerheid niet de boventoon en had ik het vertrouwen dat ik het alleenstaande moederschap aan zou kunnen.

En dan ben je ineens een jonge, studerende en alleenstaande moeder. Hoe was dat?

Ik was vanaf minuut één helemaal verliefd op Emely en voelde me ook echt gelijk haar moeder. Maar het was natuurlijk ook wennen. De grote verantwoordelijkheid die ik ineens had, was pittig. En ook het feit dat vanaf het moment dat je moeder bent, je nooit meer alleen aan jezelf kan denken. Altijd heb je je kind in je achterhoofd. En dat is mooi, en heel bijzonder, maar vraagt ook veel van je.

Als ik nu terugkijk, ben ik vooral ook heel dankbaar dat het allemaal zo goed is gegaan. Dat ik een huisje vond en al vrij snel na de bevalling van Emely mijn studie kon oppakken. Momenteel zit ik in m’n examenjaar en hoop ik volgend jaar af te studeren. Dat geeft me enerzijds een groot gevoel van vrijheid en anderzijds voelt het ook beklemmend: er ligt dan weer een hele nieuwe situatie op ons te wachten.

Als Emely negen maanden is, raak je opnieuw in verwachting. Dit keer bewust en van een donor. Die keuze getuigt van vertrouwen in jezelf. Zie jij dat ook zo?  

Ja, dat klopt. Ik was toen heel zeker van m’n zaak en dat ben ik nog steeds. Toen Emely een paar weken oud was, beseft ik me ineens: het toekomstbeeld dat ik had, is niet meer voor mij weggelegd. Ik droomde altijd van een gezin met meerdere kinderen. Niet per se met een partner. Nu mijn leven al zo anders was verlopen dan ik voor me zag, dacht ik: ik ga het ten volste leven op een manier hoe ik dat wil. Een broertje of zusje voor Emely was daar een heel groot onderdeel van. Zelf ben ik opgegroeid met een zusje en ik weet hoe fijn en gezellig dat kan zijn.

Maar goed, het krijgen van een kindje gaat niet zomaar. En al helemaal niet als je alleenstaand bent. Ik ben toen online veel gaan zoeken naar informatie over donorschap. In eerste instantie wilde ik vooral verkennen, maar uiteindelijk besloot ik toch een profiel aan te maken. Ik wilde meer informatie krijgen en kwam bij toeval in contact met de donor waar ik uiteindelijk voor heb gekozen. Maanden streken natuurlijk voorbij: ik wilde niet overhaast een keuze maken. We hebben veel gepraat en ook heb ik lang nagedacht. Uiteindelijk besloot ik er dus voor te gaan. De eerste poging was het gelijk raak: daar ben ik nog steeds zo dankbaar voor.

Nu ben je 21, heb je twee kinderen en studeer je. Hoe kijk je naar de toekomst?

Heel rooskleurig! Ik ben oprecht zo gelukkig met m’n meiden. Dat betekent niet dat het makkelijk is, maar wel dat ik onwijs geniet van hoe mijn leven nu is. Ik snap heel goed dat anderen denken: ‘Hoe krijg je dat allemaal voor elkaar?’ Maar ik heb vertrouwen en geloof in mezelf. Ik weet dat ik een goede moeder ben voor mijn twee meiden. Als ik volgend jaar ben afgestudeerd, kan ik eindelijk aan het werk.

Wel heb ik soms rouwgevoelens over de toekomst. Over de dromen en wensen die ik dan wellicht kan tegenkomen, maar waarvan ik weet dat ze voor mij niet zijn weggelegd. Het is een gevoel wat ik niet wegstop en wat ik omarm. Het hoort erbij.  

Hoe lukt het je om in al die drukte en hectiek tijd voor jezelf te vinden?

Hmm, dat lukt eigenlijk niet zo goed. Omdat ik alleenstaand ben, kan ik gewoon echt niet makkelijk zelf even de deur uit. Er is altijd wel iets wat moet gebeuren. Dat vind ik persoonlijk wel jammer hoor. Doordat ik die tijd niet meer heb, is mijn sociale kring heel klein geworden. Ik zeg altijd: mijn cirkel is veel kleiner geworden, maar nog nooit zo gevuld geweest met zoveel liefde.

Ik heb absoluut geen spijt van hoe mijn leven is gelopen, maar het jonge, alleenstaande moederschap aanraden? Zeker niet. Ik wil het absoluut niet romantiseren en zou echt tegen ander jonge meiden zeggen: wacht er nog even mee.

Wat zou je nog meer tegen die andere (aanstaande) jonge, alleenstaande moeders willen zeggen?

Ik denk dat dat mooi aansluit bij wat ik net zei: dat het zo belangrijk is om te geloven in jezelf. Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat alles op z’n pootje terechtkomt. Tuurlijk was ik bang dat ik geen woning kon vinden, of m’n studie niet zou kunnen afmaken. Maar het is allemaal goed gekomen. En dat heb ik denk ik echt te danken aan mijn geloof en doorzettingsvermogen.

Wat ik ook nog wel belangrijk vind om te delen is dat ik hoop dat alle jonge, alleenstaande moeders een keuze voor het moederschap maken omdat zij dat willen. Niet omdat hun omgeving iets vindt of van hen verwacht. Jij bent uiteindelijk degene die voelt of het het juiste moment is of niet. En zo niet? Wacht dan nog even, jouw tijd komt nog.’