Mijn verhaal: bewust alleenstaand moeder van een donor

Nina is 33 jaar en bewust alleenstaande moeder van een donor. Ze vertelt aan How About Mom over deze keuze, over haar zwangerschap en haar geleerde lessen en ervaring. “Ik heb geen familie die oppast, dus ik wist dat ik het écht alleen moest doen. Ook werk ik voor justitie en heb ik onregelmatige werktijden, maar zelfs dat heeft me er niet van weerhouden.”

“Ik was een jaar of 18 toen ik al een grote kinderwens had, maar ik had nooit de droom om dit met een partner te doen. In mijn omgeving ben ik al jong geconfronteerd met conflicten om een kind, denk aan ruzies, rechtszaken, enzovoort. Ik denk dat het daar vandaan komt.”

“Toen ik wat ouder was en mijn droom voorzichtig met mijn moeder besprak, zei ze meteen dat ze dat écht iets voor mij vond en zich totaal niet af vroeg of ik dit aan zou kunnen. In de jaren daarna was het eigenlijk een standaard reactie van mijn omgeving. Een enkele keer vroeg iemand of een kind geen vader nodig had. Dan stelde ik de vraag terug of diegene deze vraag ook stelt aan mensen die in scheiding liggen. Mijn ouders zijn overigens ook gescheiden en gaan nog heel goed met elkaar om dus daar heb ik gelukkig nooit last van gehad.”

Een slecht voorgevoel

“Vier jaar geleden kreeg ik een relatie. Ik vertelde over mijn PCOS en gaf aan moeilijk zwanger te kunnen worden. We waren een aantal maanden samen toen ik stopte met de pil, zodat we in de toekomst misschien toch zwanger konden raken. Binnen een maand was ik zwanger! De zwangerschap voelde vanaf dag 1 niet goed. Ik had vreselijk krampen en had enorm last van mijn hormonen. Los van de zwangerschap voelde ik dat het allemaal te snel ging en ik niet met deze man samen zou blijven. Hij begon mij al snel te claimen, waardoor ik meer afstand nam en al snel terug verhuisde naar mijn eigen huis – dat ik gelukkig had aangehouden. Bij de verloskundige waren de echo’s perfect en ik voelde me met mijn klachten niet serieus genomen. Puur op mijn eigen intuïtie maakte ik een afspraak bij de abortuskliniek. Tot onbegrip van mijn omgeving, maar die wisten hoe sterk mijn kinderwens was dus namen deze actie van mij serieus.”

“Bij de echo’s in die kliniek kwamen we erachter dat de baby een open ruggetje en verdikte nekplooi had. Ik was zo vreselijk opgelucht dat ik niet gek was. Daardoor kon ik het ook goed een plekje geven omdat het kindje niet levensvatbaar was. Ik kreeg de optie om het weg te laten halen in het ziekenhuis zodat ze verder onderzoek konden doen, maar ik wilde het uit mijn lichaam hebben omdat ik me zo ziek voelde. Hoe ingrijpend het ook was, ik kijk terug op een ‘fijne’ ervaring. Alles verliep goed en ik kon het goed relativeren.”

Op zoek naar een donor

“Ik heb daarna mijn kinderwens even gelaten voor wat het was, maar wist wel heel zeker dat het met een eventuele partner niet goed voelde. De jaren daarna kwamen er leuke mannen in mijn leven, maar niet leuk genoeg om mee samen te leven. Ik besloot twee jaar geleden te zoeken op One Wish. Daar ontmoette ik een vreselijk leuk homostel dat al meer dan twaalf jaar samen was en in dezelfde stad woonden. We spraken af, aten bij elkaar en hebben zo’n anderhalf jaar gedate. Toch voelde ik dat ze in mijn ogen niet betrokken en open genoeg waren, hoe leuk ik ze ook vond. Dus besloot ik er tóch weer alleen voor gaan. Weer klopte mijn intuïtie, want na een paar maanden zijn ze uit elkaar gegaan en bleek de relatie niet lekker te lopen.”

“Ik besloot contact te leggen met een donor die ik al eens eerder had gesproken via een andere site. Een bevriend lesbisch stel heeft ook een dochtertje van hem. Deze vriendin stelde voor om hem om hulp te vragen, omdat ze mij dit geluk ook gunde en ik zelf geen leuke donor kon vinden. Ik mailde hem, die avond belden we en spraken we af dat als ik ooit een eisprong zou krijgen ik hem mocht bellen. Hij is twee keer langs geweest en ik heb mezelf thuis geïnsemineerd. Ik weet dat hij veel meer doneert en dat vind ik eigenlijk een geweldige gedachte, maar ik moet dit later wel met mijn zoon bespreken zodat hij later niet in de kroeg staat te flirten met een eventueel zusje haha.”

“Ik vertelde tijdens mijn zwangerschap uit mezelf vaak dat ik zwanger was van een donor, en nu ik een kind heb doe ik dat ook. Mensen kennen mij als open en direct, dus durven mij vaak alles te vragen. Dat vind ik heel leuk. Daarom heb ik ook besloten om de mijn Instagram-pagina @bewustalleenstaandouderschap te beginnen, zodat ik mijn ervaringen kan delen.”

It takes a village…

“Omdat Ross een zware baby bleek te zijn, werd ik ingeleid. Na meer dan 24 uur weeën werd bij zes centimeter ontsluiting opgemerkt dat hij een sterrenkijker bleek te zijn. Mijn lichaam was op en aangezien Ross nog steeds niet indaalde en de ontsluiting niet verder op gang kwam, werd er in overleg een spoedkeizersnede aangevraagd om 21:00. Om 21:35 werd Ross geboren.”

“Ik vond het herstel van de keizersnede pittig. Het omhoog komen in bed om je kind te pakken was echt heel zwaar. De eerste nacht is een vriendin bij ons blijven slapen, maar ik ben zo graag alleen dat ik de dag daarna er toch voor koos het alleen te doen. Brengt me wel direct op een goede tip: vraag je omgeving om je avondeten te brengen. Mijn vriendinnen heb ik niks hoeven vragen, ik vond bakjes eten in mijn koelkast, als ze op visite kwamen gaven ze Ross de fles en gingen hem uit zichzelf verschonen. Mijn moeder bracht boodschappen die Picnic niet had. De buren doen mijn vuilnis.”

“Ik merk dat mijn omgeving het leuk vind om dingen voor me te doen, maar ik doe graag alles alleen. Ook als dat lichamelijk pittig is. Ik heb last van mijn hand, mijn rug, mijn bekken, en maagpijn van de keizersnede. Aankomende week ga ik naar een osteopaat in de hoop daarbij gebaat te zijn. Gelukkig is Ross wel de meest makkelijke baby die je kunt wensen. Hij huilt alleen als hij wat nodig heeft of als hem iets dwars zit. Daar heb ik enorm geluk mee. Ik dacht van te voren dat het ‘moedergevoel‘ zou moeten groeien. Maar ik voel me vanaf de eerste minuut volop moeder en wist direct wat ik moest doen.”

“Ik heb ervoor gekozen om het traject niet via het ziekenhuis te laten verlopen. De wachtlijst is zo’n twee jaar, je kunt niks uitkiezen en je kind kan pas na zijn 16de de gegevens opvragen. Ik heb de afspraak gemaakt met mijn donor dat hij eenmalig af wilt spreken als Ross daar behoefte aan zou hebben. En, als ik ooit overweeg om voor een tweede kindje te gaan, dan wilt hij opnieuw de donor zijn.”

Mijn advies

“Mijn advies: blijf niet in een relatie die niet goed zit, puur omdat je zo’n grote kinderwens hebt. Uiteindelijk moet je het dan toch vaak alleen doen en kan een kind de situatie alleen maar lastiger maken. Vrouwen doen relatief vaak al meer, waarom is het dan zo spannend om het alleen te doen? Ik heb geen familie die oppast, dus ik wist dat ik het écht alleen moest doen. Ook werk ik voor justitie en heb ik onregelmatige werktijden, maar zelfs dat heeft me er niet van weerhouden. Ik heb een geweldige gastouder kunnen vinden, dus uiteindelijk komt alles goed. Het belangrijkste is dat je doet wat je zelf wilt. Met het zwanger zijn, de bevalling, de kraamtijd. Wees duidelijk naar je omgeving en neem afscheid van de dingen en mensen die je energie kosten. Door mijn betrokken vriendinnen heb ik me nooit alleen gevoeld.”

“Tot slot: mensen om mij heen hebben vruchtbaarheidsproblemen, miskramen gehad, kindjes verloren, of een gehandicapt kindje gekregen. Dus besef, dat als je de leuke babyfoto’s ziet, dat iedereen zijn eigen struggle heeft, zijn eigen verhaal, en het goed is om dit met elkaar te delen. En dat je dus fucking dankbaar mag zijn als je moeder (of vader) mag worden.”

Fotograaf: @momentsbywolf

Wil jij ook jouw verhalen delen op How About Mom? Mail dan naar app@howaboutmom.nl of stuur jouw verhaal hier in.