Mijn verhaal: Diecke kreeg tijdens de bevalling een vruchtwaterembolie

Na een fijne zwangerschap en rustige start van de bevalling, gaat het plotseling mis. Er wordt een spoedkeizersnede ingezet, maar na het zetten van de ruggenprik wordt Diecke benauwd en valt ze weg. Zij wordt geïntubeerd en haar dochter wordt ter wereld gehaald. Diecke blijkt een vruchtwaterembolie te hebben, een zeldzame, maar gevreesde complicatie tijdens de bevalling.

Op 1 april 2022 (geen grap!) deed ik een zwangerschapstest, omdat mijn menstruatie uit bleef. De test gaf twee streepjes aan, waarvan één heel erg licht. Ik twijfelde en heb dat weekend nog wel 10 testen gedaan en ja hoor, wij krijgen een kindje. Dolgelukkig! De zwangerschap verloopt goed.

Op 5 december voel ik mij in de ochtend anders dan anders en heb af en toe wat krampjes. Ik deed rustig aan en rommelde wat in huis. Op 6 december had ik nog een geplande controle en daar bleek dat ik 1 cm ontsluiting had. Als het gaat doorzetten, kan ik gewoon bellen en naar het ziekenhuis komen. Een paar uur later – het is inmiddels drie uur ‘s nachts worden de weeën erger en erger. Wij mochten naar het ziekenhuis komen. Hier werd ik aan de monitor gelegd en mijn man en ik keken wat op onze telefoon en eigenlijk waren we allebei erg relaxed.

Ik deed mijn best, maar het ging niet

Op 7 december (de uitgerekende datum) kreeg ik in de ochtend een ruggenprik, dat wilde ik graag en de ochtend verliep voor mijn gevoel fijn. Mijn man was een grootte steun. Om 13 uur had ik persdrang en mijn man heeft de zusters geroepen, maar daar ging het mis. Ik werd ziek. Ik lag erg te trillen, had hoge koorts en ook ons kleine meisje kreeg paniek. Er moest nu iets gebeuren. De gynaecoloog kwam erbij, de vacuümpomp kwam erbij, maar ons meisje lag in een aangezichtsligging. Deze liggingen kunnen de bevalling lastiger maken of zelfs gevaarlijk zijn. Ik deed zo mijn best, maar het ging niet en er werd ons verteld dat er een spoedkeizersnede kwam. Ik vond het helemaal prima, want ik werd alsmaar zieker en zieker.

Eenmaal op de OK kreeg ik nog een ruggenprik en vanaf daar ging het helemaal mis. Ik weet nog dat ik geen lucht meer kreeg en mijn man naast mij zat. Op dat moment ben ik weggevallen en hebben ze mij geïntubeerd en met veel ‘geweld’ is onze dochter Rovin Adriana ter wereld gekomen. Zij had 6 spannende uren, maar gelukkig is ons meisje erg sterk en dapper. Ik werd in slaap gehouden op de intensive care en nog niemand wist wat er exact gebeurd was.

Vruchtwaterembolie

De volgende dag werd ik wakker en mocht ik eindelijk mijn prachtige meisje zien. Wat een mooi mini mensje. Ik was helemaal verliefd, maar wist nog steeds niet waarom ik aan al die apparatuur lag. Er volgde vele artsen aan mijn bed en mijn man zorgde samen met mijn moeder en alle lieve zusters voor onze dochter. Het was voor mij moeilijk om te zien dat mijn man er alleen voor stond, maar ik was ook apetrots. Dat kleine meisje was nu al zo relaxed in de armen van haar vader. Zelf ben ik op 16-jarige leeftijd mijn vader verloren en was echt een papa’s meisje, het is prachtig om te zien dat jouw dochter nu al zo reageert op haar vader. Zelfs de zusters vonden dit bijzonder.

Ik bleek een vruchtwaterembolie* gehad te hebben en daarbij zijn mijn beide nieren op slot gegaan en moet ik aan de dialyse. Ik begreep er allemaal niet veel van en liet het op mij af komen.

Mijn nieren werken nog maar voor 25%

Inmiddels zijn we negen maanden verder en wat een rollercoaster hebben wij gehad. We zijn weken in het ziekenhuis geweest, en ik heb maanden om de dag met de taxi naar het ziekenhuis gemoeten om te dialyseren. Gelukkig hoeft dat nu voorlopig niet neer meer, maar mijn nieren werken nog steeds maar voor 25%. Dit wil zeggen dat ik veel moe ben.

Als je moeder wordt, komt er zoveel op je af. Je weet niet hoe alles moet en als ouders krijg je er ineens een hele hoop verantwoordelijkheid bij. Als je gezondheid dan ook nog onzeker is, dan wordt het allemaal wel eens te veel. Zo wil ik ook graag veel met onze dochter wandelen, maar is mezelf aankleden soms al te veel gevraagd. Een kleine boodschap doen is soms een hele opgave en ik moet vaak gebruik maken van hulp van mijn moeder.

Dankbaar

Als de kleine meid een tandje krijgt of haar dag niet heeft, zit ik soms wel eens met haar mee te huilen. Ik kan soms zo verdrietig zijn, maar ik ben tegelijkertijd zo trots als moeder. Ik moet accepteren dat ik naast moeder nu ook nierpatiënt ben en ooit een niertransplantatie moet ondergaan en dat is een hele moeilijke opgave. Daarvoor krijg ik nu wekelijks therapie en heb ik enorm veel huilbuien en maak ik me vaak zorgen over de toekomst. Ga ik ziek worden, is er wel een donornier of moet ik over een tijdje weer dialyseren? Hoelang gaan deze nieren nog mee? Is het 1 jaar of 5 jaar? Dat zijn vragen die dagelijks door mijn hoofd spoken.

Ondanks alles geniet ik het allermeest van het moederschap, het mooiste dat er is. Dat kleine mensje dat elke ochtend naar mij lacht en mij de hele dag door knuffelt, daarvoor vecht ik en voor haar zal ik ooit weer de oude Diecke worden. Ik besef mij elke dag dat niet iedereen een vruchtwaterembolie overleeft en dat ik blij mag zijn dat ik voor onze dochter mag zorgen, al is dat soms niet in topconditie. Het wereldje is soms erg klein geworden en helaas kan ik niet alle feestjes meer mee vieren. Ik moet leren omgaan met de nieuwe ik als moeder van een prachtig meisje.

*Bij een vruchtwaterembolie komt er tijdens de bevalling veel vruchtwater in de bloedsomloop van de moeder terecht. Dit leidt tot een enorme allergische reactie die snel en vaak fataal verloopt. Het is een zeldzame aandoening die niet voorkomen kan worden. Bron: Medicinfo.

Meer lezen?
Een traumatische bevalling: ‘Maar je baby is toch gezond?!’
Mijn bevallingsverhaal: “Het was nooit in me opgekomen dat ik niet ‘gewoon’ vaginaal zou bevallen”