© 2024 // How About Mom
Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen aan How About Mom. Hoewel de bevalling van Sanya voorspoedig begon, liep haar bevalling uiteindelijk compleet anders dan ze had gehoopt.
Zelf was ik vier kilo bij mijn geboorte, dus als mijn moeder het kon, dan zou het voor mij ook geen probleem zijn om te bevallen van een groot kind. Met 32 weken vertelde de verloskundige dat mijn zoontje Apache een grote baby was. Ik wilde niet ingeleid worden, want ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik dacht gewoon: ‘Dit gaat mij lukken, hij komt wel!’ Het is helemaal niet in me opgekomen dat het iets anders zou worden dan een vaginale bevalling.
Apache kwam precies op de uitgerekende datum. Week 40 was echt de langste week van mijn leven. Ik was klaar met wachten en dolbij toen op 19 februari vroeg de weeën begonnen. Rond acht uur ’s avonds mocht ik naar het kraamhotel. Dat was een hele prettige ervaring, ik zat helemaal in mijn flow. Mijn weeën werden wel steeds krachtiger, maar het duurde voor de verloskundige te lang. Ze stuurde me in naar het ziekenhuis om mijn vliezen te breken. Eenmaal daar aangekomen braken ze als vanzelf.
Vanaf het moment dat ik daar zat, ging echt alles mis. Alles wat ik niet wilde, gebeurde: ik mocht niet onder de douche, ik mocht geen kruik, ik moest aan de CTG om de hartslag van de baby te monitoren en moest op mijn rug liggen. Niemand luisterde naar wat ík wilde. Niemand stelde me gerust. De dienstdoende verloskundige zei dingen zei als ‘Bevallen doet pijn’ en ‘Bevallen doet iedere vrouw’. Ze was naar mijn idee wel vier minuten bezig met een opsomming van alle risico’s om aan mij uit te leggen waarom een keizersnede echt geen optie was. Terwijl ik het inmiddels wel graag wilde. Ik moest het maar blijven proberen, terwijl zij alle tools uit de kast trok om te assisteren bij een vaginale bevalling. Geen moment leek ze te denken: ‘Is dit oké, mag ik dit bij haar doen?’
Ondertussen had ik al 2 uur persweeën. Ik had pas door hoe erg het was toen mijn vriend tegen haar zei: “Mevrouw, kunt u anders tegen mijn vriendin praten. Als u doorgaat op deze manier krijgt ze er nog een trauma van!” Omdat ik zoveel pijn en krachtige persweeën had, was ik helemaal van de wereld. Op een gegeven moment was mijn limiet bereikt: ik was uitgeput en de bevalling vorderde echt niet. Ik weet het nog goed: ik zat op de baarkruk en zei tegen de verloskundige: ‘Ik kan niet meer’. Daarna kwam de gynaecoloog en met hem hebben we toen de knoop doorgehakt. De geboorte van Apache via een keizersnede ging heel snel. Bijna hadden we het moment dat hij geboren werd gemist, omdat ik nog even met mijn vriend aan het praten was.
De tijd daarna vond ik alles ontzettend pittig. Die roze wolk heb ik nooit gezien in mijn kraamtijd. Omdat het ook met de borstvoeding niet helemaal vlekkeloos ging, voelde ik alsof ik enorm faalde. Ik had een groot schuldgevoel: het was me toch niet gelukt om gewoon te bevallen! Eenmaal thuis had ik geen idee wat me te wachten stond. Het waren heftige weken. Ik moest flink herstellen en mocht vooral veel niet.
Het stuntelen met de borstvoeding, het vele huilen van Apach omdat hij niet voldoende verzadigd was, het kraambezoek dat alsmaar bezig was met foto’s maken van mijn baby… Ik lag er helemaal vanaf. Achteraf gezien weet ik dat ik me er veel te weinig voorbereid had op een keizersnede. Ik ging gewoon de bevalling in met het idee dat het vaginaal zou gaan. De woorden van de verloskundige uit het ziekenhuis heb ik nog vaak gehoord. Dat heeft me echt het gevoel gegeven dat ik het niet goed gedaan had.
Met alles wat er gebeurde duurde het ongeveer 1,5 jaar voordat ik echt een beetje kon genieten van het moederschap. Samen met mijn vader en mijn vriend waren we uit eten. Apache was grapjes aan het maken en een beetje aan het wandelen. Ik keek naar hem en dacht: ‘Het is ook best mooi, een kind. Je bent al echt een grappenmaker aan het worden.’ Toen kwam mijn roze wolkje.
Een half jaar later werd ik weer zwanger. Dat was een hele mooie, maar ook een lastige tijd. Mijn vader overleed toen ik 22 weken was, en ik had nog steeds veel stress van mijn vorige bevalling. De tweede helft van mijn zwangerschap was ik bezig met het opruimen van mijn ouderlijk huis en volop in de rouw om mijn vader. Inmiddels kwam de bevalling van Inuït ook in zicht. Gezien mijn traumatische ervaring met Apache zag ik daar best tegenop. Ik besloot het bespreekbaar te maken bij mijn verloskundige en zij reageerde geweldig. Ze keek naar veel meer dan alleen maar de lichamelijke controle. Ze hield in de gaten hoe het echt met me ging. Om mijn eerste bevalling te verwerken heb ik toen EMDR-therapie gedaan. Het was enorm intens om dat nog een aantal keer opnieuw te beleven, maar de therapie heeft wel de scherpe randjes eraf gehaald en ervoor gezorgd dat ik met rust en vertrouwen de bevalling van mijn dochter in kon gaan. Ik besloot dat ik zelf de regie wilde houden over mijn eigen bevalling en wist nu ook veel beter wat ik kon verwachten. Om me te ondersteunen zocht ik een fijne doula. Haar support heeft me zo geholpen om positief terug te kijken op de bevalling van Inuït. Ook al werd dat uiteindelijk weer een keizersnede, ik had een totaal andere ervaring dan de eerste keer.
Na de geboorte van Inuït ging ik toch weer zelf op onderzoek uit naar informatie over mijn herstel na een keizersnede. Na de eerste keer was ik zo overrompeld door de emotionele nasleep, dat wilde ik nu niet. Ook om te leren van ervaringen van andere vrouwen. Ik wist dat ik mijn verhaal moest gaan delen.
Zo zou ik niet terugvallen in die traumatische ervaring bij Apache’s geboorte en kon ik positief terug leren kijken op de bevalling van mijn dochter. Ik vond nergens heldere informatie en op de fora waar ervaringen werden gedeeld, voelde ik me niet thuis. Toen dacht ik: ‘Dan ga ik het zelf wel doen!’ Een week na de bevalling van Inuït is mijn derde kindje geboren: De Keizersnede Club.
Lees Sanya’s verhaal over de Keizersnede Club en haar tips bij het emotioneel verwerken van een keizersnede hier.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom