mijn verhaal How About Mom
02/12/2021

Mijn verhaal: “Ik vocht als een leeuw om mijn gezin bij elkaar te houden”

Ik word wakker met buikpijn. Vandaag komt de makelaar om ons huis te taxeren. Maar dat is niet de reden van dit onrustige gevoel. Ineens besef ik me dat de tweeling vandaag 36 weken en 5 dagen oud is. Precies zo lang was ik zwanger. Het brengt een golf van herinneringen teweeg en daarmee het ongelooflijk pijnlijke besef van de huidige situatie. We gaan uit elkaar. 

Na een moeizaam jaar waarin ik maar niet zwanger werd (en waar geen reden voor werd gevonden) kwam na één IUI-behandeling het verlossende plusje: het was gelukt! Toch waren de zorgen niet voorbij, want een tweelingzwangerschap brengt risico’s met zich mee. Maar in maart werd onze kerngezonde tweeling geboren. Ondanks een loodzware bevalling dacht ik: nu wordt alles weer normaal. Beter zelfs dan normaal, want kijk wat een prachtige baby’s we op de wereld hebben gezet. 

Maar in de maanden die volgden gaf mijn vriend steeds aan dat hij de passie tussen ons miste. Dat begreep ik wel, alle aandacht ging immers naar mijn herstel en de kinderen. Komt wel weer, dacht ik. De afgelopen twee jaar waren pittig, maar die ellende was voorbij. Maar de gesprekken werden steeds serieuzer en ik begon me toch zorgen te maken. Kwam dit wel goed? 

Hij had een ander

Nee dus. Als ik terugdenk aan die vrijdagmiddag eind september dan trekt m’n maag spontaan samen. M’n onderbuikgevoel zei al een tijdje dat er iets niet klopte, maar ik kon m’n vinger er niet opleggen. Tot ik in zijn telefoon keek en alles duidelijk werd: hij had een ander. En mijn wereld stortte in. 

Twee weken van intens verdriet, boosheid en wanhoop volgden. Een periode waarin hij me vroeg alsjeblieft niet te snel beslissingen te nemen. Voor hem was het nog niet voorbij tussen ons. Hij had een fout gemaakt, maar de deur was voor hem echt nog niet dicht. Dus ik ging terug, maar op één voorwaarde: beëindig het contact met haar. Want dat is blijkbaar ook moeder worden, je vecht voor je gezin tot je erbij neervalt. 

Met voorzichtige hoop probeerden we het leven weer op te pakken. Maar al gauw merkte ik dat er afstand tussen ons ontstond. En wat bleek, de collega waarmee hij een affaire was begonnen (sinds de tweeling 6 weken oud was) wilde zich er niet zomaar bij neerleggen. Alles trok ze uit de kast. Hij liet me appjes lezen dat ze niet meer kon werken, niet meer wilde eten, dat ze er aan onderdoor ging en ga zo maar door. Toen dat niet werkte, zorgde ze ervoor dat ze op werk zijn aandacht bleef trekken. Zo is ze een keer overstuur geraakt omdat ik door het beeld gelopen was tijdens een Teams vergadering.. ja echt. Die naïeve slappe vent van mij, die hier blijkbaar heel gevoelig voor is, troostte haar keer op keer. Ze had het voor elkaar. Ik heb haar uit pure wanhoop zelfs een bericht gestuurd en gesmeekt ons met rust te laten. Maar het was duidelijk. Zij had haar zinnen op mijn man gezet, en ik moest ruimte maken. 

Ik kon niet zomaar weg

Ondertussen voelde ik aan alles dat het misging. Ons wankele begin kon amper een vervolg krijgen of hij zat er al weer middenin. En bij alles wat er gebeurde dacht ik, ja maar ik moet en zal mijn gezin bij elkaar houden. Tot een vriendin me vroeg: wat zou je je dochter voor voorbeeld willen meegeven? En toen wist ik het, ik moet hier weg. 

Dat je niet zomaar weg kunt, dat werd me al snel duidelijk. Dus zitten we nu al een paar weken samen in huis en doen we niet onder voor een smakelijke aflevering van Keeping up appearances. Maar het is een ware rollercoaster. Waar we de ene avond elkaar in de haren vliegen over allerlei beslissingen die we moeten nemen, zitten we de andere avond huilend op de bank om wat we zijn verloren. En je gelooft het niet, hij is er niet meer zo zeker van dat hij een toekomst met haar wil. Vraagt zich af of zij wel echt zijn soulmate is. Ziet nu ook ineens wat wij hadden, en allerlei gevoelens komen langzaam weer boven. Waardoor ik me soms weer afvraag, moet ik dan toch…?

Rouwen om mijn toekomstbeeld

Dit is wat het moederschap tot nu toe voor mij is geweest. Een constante afweging maken tussen wat goed is voor mijn kinderen, voor m’n gezin en voor mezelf. Ik wilde mijn verhaal delen omdat er vast meer moeders zijn die er met piepjonge kinderen ongewild alleen voor komen te staan. Maar tegelijkertijd besef ik me dat ik nog helemaal niet zo ver ben. Ik zit nog middenin in een intens pijnlijk en verdrietig rouwproces. Rouw om mijn toekomstbeeld van ons gezin dat er niet meer is. Geen vakanties samen, geen croissantjes op zondagochtend, niet meer als twee achterlijk trotse ouders aan elkaar vertellen hoe fantastisch onze kinderen zijn. Rouw om mijn geliefde die ik kwijt ben. Niet meer iemand om te bellen als ik weer iets totaal onbelangrijks meemaak, maar hij toch altijd degene was met wie ik dat wilde delen. Rouw bij het idee dat ik straks echt alleen ben. Het afschuwelijke idee dat er misschien wel een andere vrouw komt die mijn kinderen een kus geeft en welterusten wenst ’s avonds. Iemand die niet weet hoe het is om moeder te zijn. Die zo weinig waarde aan mijn gezin hecht, dat ze het moedwillig heeft geprobeerd kapot te maken. 

Maar ik ben nu moeder. En ik zal er alles aan doen om die twee kleintjes een fantastisch leven te geven. Ik had alleen nooit gedacht dat dit de uitdagingen zouden zijn waar ik voor kwam te staan. Maar ik kan dit. Want ik ben moeder.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen