© 2024 // How About Mom
Bij het horen van een postnatale of postpartum depressie denken sommigen aan een overweldigde moeder met een huilende baby. Een postpartum depressie kan zich op verschillende manieren uiten, waaronder somberheid, angst en paniek en sombere gedachtes. Een nieuwe mama vertelt haar verhaal en ervaring met instrusies of intrusieve gedachten. “‘Ik wil haar niet’, was het eerste dat ik dacht toen ik haar zag na de bevalling.”
“Graag deel ik mijn verhaal met jullie over de periode dat ik moeder werd. Een periode waarin ik geen geluk voelde, maar in plaats daarvan onzekerheid, paniek en angst. De periode van mijn postpartum depressie.
Ik hoop dat ik, door het delen van mijn verhaal, een klein beetje steun kan bieden aan moeders die op zoek zijn naar herkenning. Of aan een partner die het probeert te begrijpen. Een aantal woorden waardoor je je eventjes niet zo eenzaam of gek voelt.
Voordat ik begon aan het moederschap was ik een nuchter, stabiel persoon. Ik was vrolijk en vol levenslust. Hoe ik mij na de geboorte van mijn meisje voelde, was dan ook een enorme omslag.
Toen ik zwanger was verwachtte ik dat ik enorm veel liefde te geven had aan mijn kindje. Maar het bleek anders te gaan. Vanaf het moment dat de baby was geboren, werd ik totaal overspoeld. Niet door liefde, of door dat ‘moedergevoel’, maar juist door totale onmacht.
Wanneer ik eerder nog benieuwd was naar onze baby en haar graag wilde ontmoeten, wilde ik haar van het ene op het andere moment helemaal niet meer. Zodra ze geboren was dacht ik ‘ik wil dit niet, ik wil haar niet’. Hier schaam ik me enorm voor. Nog steeds. Ik had toch echt verwacht, zoals ik altijd overal gehoord had, dat ik op een roze wolk zou zitten vanaf de eerste minuut.
In de kraamweek voelde ik al snel dat er iets niet helemaal goed zat. Ik leefde op de adrenaline. Ik heb van deze periode eigenlijk alleen de zorgen onthouden en het vervelende, zware gevoel dat ik had. Liefde voelde ik ook niet. Nadat de kraamzorg wegging, kwam de angst om alleen met ons mini-meisje te zijn.
De paniek werd steeds erger. Ik had de naarste gedachten over de baby en droomde ook verschrikkelijke dingen. Ik sliep de eerste nachten helemaal niet en het slapen bleef daarna erg moeilijk. Ik sliep al snel apart van onze baby en haar papa.
Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik en mijn partner weer in één bed sliepen. Momenten dat het moeilijk was, bijvoorbeeld wanneer de baby veel moest huilen, resulteerde voor mij in paniekaanvallen. Angst, angst en nog meer angst. Ik durfde lange tijd niet goed met haar alleen te zijn. Zeker niet in de nacht. Ik was obsessief met haar slaapjes bezig, en werd er gek van. Ik kreeg angst voor haar slaap, maar ook voor mijn eigen slaap.
Mijn vriend werkte tijdens de lockdown aan een sta-bureau met onze baby op zijn borst in de draagzak. Beter kun je het toch niet krijgen, zoveel steun van je partner? Voor mij voelde het op dat moment niet zo. Ik was hem niet dankbaar, want dankbaarheid kon ik helemaal niet voelen. Hij was gelukkig wel echt een enorme steunpilaar in ons gezin.
Ik kon op hem leunen en hij was eigenlijk vanaf moment één een fantastische papa. Dit kan ik nu gelukkig ook inzien, maar tijdens mijn postnatale depressie zag ik dit niet zo. Covid en thuiswerken kwam in deze situatie misschien goed uit, maar ik denk ook dat het invloed heeft gehad op mij als nieuwe moeder en mee heeft gedragen aan mijn depressie, die isolatie en eenzaamheid.
Ik had letterlijk elke dag het gevoel alsof er een riem om mijn keel zat en een enorme baksteen op mijn borst. Deze combinatie met onze baby veel in de draagzak op mijn borst was voor mij enorm benauwend. Ik vluchtte op elk moment dat ik kon naar buiten. Het voelde alsof er een enorme golf over mij heen kwam vanaf het moment dat onze dochter er was. Een tsunami eigenlijk. De golf bleef maar voortduren en ik zat er onder en het lukte maar niet om naar boven te komen, hoe hard ik ook zwom of mijn best deed.
Ik zocht hulp bij de huisarts, omdat ik het echt niet meer wist. Ik voelde me daar totaal niet serieus genomen, maar hij stuurde me door naar de praktijk ondersteuner. Daar kreeg ik een lijst met psychologen die ik zelf kon bellen. Ik voelde me totaal niet in staat om dit te doen, maar deed het toch. Ik wist dat ik dit moest doen, voor mijn dochter, maar natuurlijk juist voor mezelf.
Bijna alle praktijken hadden een patiëntenstop of lange wachtlijst. Het was geen optie om zo lang te wachten, dus ben ik zelf verder gaan zoeken. Uiteindelijk heb ik hulp gevonden bij een praktijk die gespecialiseerd was in vrouwen met psychische klachten na de bevalling. Zij stelde ook de diagnose postpartum depressie. Hier heb ik ook EMDR-therapie gehad waarmee het scherpe randje van mijn bevalling er in ieder geval af was. Hierna heb ik nog 7 maanden schema therapie gevolgd.
Inmiddels kan ik stukje bij beetje steeds meer van mijn liefde die in me zit, aan mijn dochter geven. Ik heb veel interactie met mijn dochter. En het allerbelangrijkste: ik voel niet meer alleen maar negativiteit, en ik voel liefde voor haar. Ik weet dat ik van haar hou.
Ik had lange tijd het gevoel alsof mijn dochter een kind was van een ander, waar ik zo goed mogelijk voor moest zorgen. Ook het besef dat ze zou blijven was er niet echt. Dit voel ik niet meer zo. Ik voel dat ze mijn dochter is en ik vind haar een fantastisch leuk kind, heerlijk eigenwijs en met een pittig karaktertje.
Voor alle ouders die hier iets van herkenning in kunnen vinden: ga door met vechten. Geef niet op. En ga vooral hulp zoeken. Laat je niet afschepen, maar vecht voor jezelf en je kindje.”
Arlette over haar postnatale depressie: “Twee maanden lang heb ik mijn dochter niet kunnen vasthouden”
Sophie had een postpartum depressie: ‘Het is niet enkel het beeld van een moeder die geen liefde voor haar kind voelt’
Esther over haar postpartum depressie: “Soms waren de angst, somberheid en spanning te groot”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom