Esther over haar postpartum depressie: “Soms waren de angst, somberheid en spanning te groot”

Sommige nieuwe moeders worden na de bevalling geconfronteerd met sombere of zeer neerslachtige gevoelens. Die gevoelens kunnen gepaard gaan met angst, niet goed kunnen slapen, geen eetlust, nergens zin in hebben, niet kunnen genieten van je kindje of zelfs het gevoel hebben niet echt een band te hebben met je baby’tje. Bij 1 op de 10 vrouwen gaan deze depressieve gevoelens na de bevalling niet vanzelf over. Zij komen in een postpartum depressie, of postnatale depressie, terecht. Esther kreeg de diagnose postpartum depressie en deelt haar verhaal met How About Mom.

“Soms gaat de postpartum periode niet zoals je graag zou willen. Is de roze wolk grijs of zwart en zit hij vol rotweer. Helaas weet ik daar alles van. Twee weken voordat ik beviel van mijn eerste kindje begon ik vage klachten te krijgen. Ik had het continu benauwd en was duizelig. Angst nam langzaam mijn lijf over. Ik had het gevoel dat er iets niet goed zat in mijn lichaam. Langzaamaan ging ik slechter slapen en raakte ik steeds vermoeider. Bij controles was alles steeds in orde met mij en de baby. Omdat ik ook geen angst had voor de bevalling werd ik weer naar huis gestuurd met de boodschap: ‘slaap maar een nachtje goed, dan gaat het vast beter’.

De benauwdheid werd steeds erger

Helaas was dat niet het geval, iets in mij zei dat het foute boel was. Een doortastende verloskundige heeft ervoor gezorgd dat ik eerder kon worden ingeleid omdat ik langzaam aan het uitputten was. Na de bevalling nam de benauwdheid toe. Ik wilde wegrennen, de spanning in mijn lijf werd steeds groter. Soms kreeg ik het gevoel dat mijn lichaam het niet meer aan kon, omdat de spanning, somberheid en angst zo groot was. Ik kampte met een schuldgevoel omdat ik niets leek te voelen voor mijn kindje, en omdat ik niet de moeder en partner was die ik wilde zijn. Na vier dagen werd ik opgenomen omdat ik thuis niet sliep, ook niet met medicatie. In het ziekenhuis kreeg ik een flinke hoeveelheid slaapmedicatie en kon ik eindelijk slapen. Ik was gescheiden van man en kind. Dat was echt het moeilijkste wat ik ooit moest meemaken, maar het was noodzakelijk om mij eindelijk in slaap te krijgen.

Na de ‘slaapkuur’ leek het wat beter te gaan en knapte ik wat op. Ik werd doorgestuurd naar de spoedpoli van de GGZ en had daar een gesprek. Omdat ik weer goed bijgeslapen was, leek verdere behandeling niet echt nodig. We spraken nog een vervolgafspraak af en ik kon weer naar huis. Eenmaal thuis bleek al snel dat ik niet alleen kon zijn. De benauwdheid werd steeds erger en we bezochten meerdere keren de huisartsenpost zonder resultaat. Mijn man is visser en moest drie weken na de bevalling weer voor vijf dagen naar zee. Dat gaf dus een probleem. Ik ben die eerste week naar mijn ouders gegaan samen met de baby. De tweede week zou ik het wel weer alleen gaan proberen. Ik kreeg ondersteuning van familieleden en zij kwamen aan huis om mij te helpen.

Diagnose: postpartum depressie

Al na de eerste nacht thuis bleek het echt niet te gaan. De benauwdheid, angst en somberheid hadden me zover gedreven dat ik huilend in mijn bed zat met mijn vijf weken oude dochter in mijn armen had en niet meer wist hoe ik verder moest. Ik wilde niet meer, ik was kapot, ik was op. Ik wilde dat alles stopte. Die gedachte heb ik met mijn zusje gedeeld, die bij me was. Samen belden we de dokter en die was er heel snel. Mijn man werd aan wal gebracht en bleef de drie opvolgende maanden thuis. Er werd meteen weer zorg via de GGZ opgestart. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven en kreeg de diagnose postpartum depressie. Voor de benauwdheid kreeg ik fysiotherapie, ik bleek namelijk chronisch te hyperventileren. Dit verklaarde al mijn vage lichamelijke klachten en pijn.

De maanden die volgden waren intensief. Ik moest langzaam het vertrouwen krijgen dat het weer goed zou komen. We werkten aan de band met mijn kindje, aan mijn schuldgevoel en aan stevig ouderschap. Ook kreeg ik het boek ‘En toen kreeg ik weer lucht’ van Tilda Timmers. Ik heb gehuild als een baby, want wat een feest van herkenning was dat boek. Ik voelde me minder alleen en ik kreeg vertrouwen dat ik niet ‘gek’ was.

Een stem voor andere vrouwen met een postpartum depressie

Na een jaar kon ik echt zeggen dat het weer goed met me ging. Langzaam ontwikkelde zich de behoefte om mijn ervaring op te schrijven. Om te delen wat ik mee had gemaakt. Om te laten weten aan andere vrouwen die hetzelfde meemaakten dat ze niet alleen zijn. Het is een passie geworden. Een donkere periode draaide zich om in een droom, een stem geven aan alle vrouwen die net als ik een postpartum depressie kregen. Ik groeide en werd steeds krachtiger. Na een tijdje kreeg ik een terugval en kreeg ik te horen dat ik een depressieve stoornis had. Ik leef nu met de gedachte dat dit bij mij hoort. Dat dit me niet zwak maakt, maar dat ik nog altijd groei en sterker wordt.

Het is nu 2,5 jaar later en ik ben weer zwanger. Ik merk nu al het verschil met mijn vorige zwangerschap. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik een meisje. Nu ben ik een vrouw. Ik voel me krachtig. Ook al vind ik het nog steeds moeilijk, ik spreek uit wat ik wil, wat mijn grenzen zijn en waar ik behoefte aan heb.

POP-poli

Inmiddels loop ik op de POP-poli van het Erasmus MC. Samen met hen stel ik een postpartumplan op. Hierin leggen we vast wat tekenen kunnen zijn dat het minder met mij gaat, wat ik dan kan doen en wat mijn omgeving kan doen. Vanuit preventie maken we afspraken en een plan om de eerste periode na de geboorte zo goed mogelijk te laten verlopen. Om zo de kans op een depressie te verkleinen.

Samen met de verloskundige ga ik binnenkort ook het bevalplan opstellen, met daarin mijn wensen en behoeften. In mijn achterhoofd houd ik uiteraard rekening met het feit dat dingen niet altijd lopen zoals je graag wil. Geloof me, dat weet ik als geen ander. Maar dat betekent niet dat je jezelf niet voor kan bereiden.

Je kunt het gevecht tegen somberheid winnen

Ik merk dat mijn grenzen stellen, mijn gevoel uitspreken en de regie houden fijn is. Het gevoel dat ik gehoord word is fantastisch en geeft vertrouwen in de toekomst. Zekerheid dat het niet weer mis gaat heb ik nooit, maar ik weet dat we daar dan wel weer doorkomen. Ik voel me gesterkt door mijn omgeving en dat is zo belangrijk.

Als ik je iets kan meegeven, dan is het dit: blijf jezelf uitspreken en deel wat je bezig houdt. Wat zijn je zorgen of angsten en wat kan een ander voor jou doen? Hoe kun je het voor jezelf makkelijker maken?

Het vertrouwen krijgen dat jij het kan, ook door hulp van anderen te accepteren, dat is denk ik de belangrijkste voorbereiding op de bevalling en postpartum periode.

Wanneer je middenin een depressie zit, weet dan dat het goed komt. Echt waar! Je bent sterker dan jezelf ooit wist. Het gevecht tegen je gedachten en somberheid kan je echt winnen. Zoek hulp, praat erover, dat is de allereerste stap. Als ik het kan, kan jij het ook!”

Meer lezen?

Een postpartum depressie: het ervaringsverhaal van Charlene

Hoe herken je een postpartum depressie?