Kraamvrouwenkoorts
21/10/2022

Mijn verhaal: “Ik was zo bang om mijn vriend met twee kleintjes achter te laten”

Gisteren kon je Sanne’s verhaal lezen over haar twee bevallingen. Haar tweede zoon Olivier wordt geboren met behulp van een vacuümpomp. Nadat ze thuis komt gaat het met haar eigen gezondheid bergafwaarts en belandt ze uiteindelijk opnieuw in het ziekenhuis. “Pas aan het eind van de rit werd me duidelijk wat er aan de hand was en dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Ik had een baarmoederslijmvliesontsteking – ook wel bekend als kraamvrouwenkoorts – en bloedvergiftiging.”

“Na een nacht in het ziekenhuis mochten we lekker naar huis en liep alles best voorspoedig. Behalve dat ik me helemaal geen supermama voelde. Een gevoel dat ik de vorige keer wel zo sterk had. Ik miste dat gevoel enorm, maar kon niemand uitleggen waar dit aan lag. Ik weidde het aan het feit dat ik gesloopt was en pijn had daar beneden. Ik had ook veel last van mijn bekken en moest daarvan herstellen.

Ik voelde dat er iets niet klopte

De volgende ochtend wilde ik mijn bed niet uit, ik voelde me alles behalve goed. Er werd me verteld dat veel vrouwen de eerste dagen in bed blijven, maar ik voelde diep van binnen dat er iets niet klopte. Ik vertrouwde op de woorden van mijn man en de kraamverzorger en besloot me nog maar een keer om te draaien. Het hoort er vast allemaal bij, dacht ik. Die dag bleef ik in bed en ging ik niet naar beneden voor de visite. Na een heerlijke warme douche werden er controles gedaan en had ik enigszins een verhoogde temperatuur, maar wat wil je na zo’n heerlijk warme douche? De borstvoeding verliep fantastisch, maar het vrolijke en energieke gevoel bleef achter.

Aan het begin van de avond leek ik me iets beter te voelen en besloot ik sushi te bestellen. Ik vroeg mijn vriend onze oudste zoon op bed te leggen en dan naar boven te komen om lekker samen te eten. Maar toen hij na 15 minuten boven kwam voelde ik me ineens heel erg slecht. Ik vroeg hem mijn temperatuur op te nemen en deze was 38,5. Geen reden tot paniek dacht ik, maar wel even de verloskundige bellen.

Zij vroeg me of het een borstontsteking kon zijn. Dit kon het absoluut niet zijn, aangezien ik heel goed wist hoe dit voelde nadat ik onze oudste zoon Luc één jaar borstvoeding had gegeven. Ze verzocht me een coronatest te doen en daarna nog even terug te bellen. Een kwartier later, met een negatieve test in mijn handen, keken we weer naar mijn temperatuur. Deze was inmiddels opgelopen naar 39,3. We vertelden dit aan de verloskundige en ze wilde even overleggen. Niet veel later kregen we een telefoontje met het verzoek zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis te gaan.

Ik lag te rillen in mijn bed en kon niet meer stil liggen

Daar werd ik vriendelijk ontvangen en ze legden me daar uit dat ze vermoeden dat ik een baarmoederontsteking had. Mijn bloeddruk was goed, maar mijn hartslag wat verhoogd. Ik at nog wat en werd naar de kamer gereden. Daar ging het mis. In rap tempo voelde ik me steeds zieker worden. Mijn hartslag steeg naar 141 en mijn bloeddruk was enorm laag. Mijn temperatuur was inmiddels boven de 40 graden. Ik lag te rillen in mijn bed en kon niet meer stil liggen. Ik vroeg wanneer dit ophield en kreeg te horen: “Dat kunnen we niet zeggen, je bent heel erg ziek, maar we gaan ons best doen je beter te maken.”

Ik voelde aan alles dat het niet goed was wat er gebeurde. Ik lag inmiddels aangesloten aan allerlei toeters en bellen. Ik werd angstig, want ik had geen controle meer over mijn eigen lichaam. Er werd al snel aan mijn bed medegedeeld dat de antibiotica niet goed aansloeg en dat ze een ander soort (bredere) antibioticum zouden gaan toedienen in de hoop dat die de infectie tegen zou gaan. Daarnaast zou er een IC-team aankomen om me te onderzoeken en te kijken of er geen dingen over het hoofd waren gezien.

Bang om mijn vriend met twee kleintjes achter te laten

Ik voelde mezelf steeds verder wegzakken en vroeg mijn vriend om mijn moeder op te bellen met de vraag om naar het ziekenhuis te komen. Constant dacht ik: “Wat oneerlijk dat ik straks maar één dag van mijn kleine mannetje heb mogen genieten”. Zo bang was ik om mijn vriend alleen met die twee kleintjes achter te laten.

In de uren die volgden zat mijn moeder aan mijn bed om mijn hand vast te houden en zo nu en dan het vochtige doekje dat op mijn hoofd lag te verwisselen. Ik was heel bewust bezig om me te concentreren op mijn lichaamsdelen, zodat ik voor mijn gevoel nog enigszins controle had en in het hier en nu zou blijven. ‘Duim, wijsvinger, middelvinger, ringvinger, pink, pols… ja ik ben er nog. Linkerarm, rechterarm, borst, buik, linkerbeen.. ‘ zo galmde het door mijn hoofd.

De oorzaak: kraamvrouwenkoorts en bloedvergiftiging

Af en toe probeerde ik mijn ogen te openen om te checken of ik nog in de kamer lag. Mijn vriend en moeder er nog waren. Ieder half uur kreeg ik controles en hoopte ik dat het beter zou zijn. Pas de volgende ochtend zakte de koorts wat en kon ik enigszins weer helderder nadenken en praten.
De dagen die volgden ging het op en af met de koorts. Alles werd constant gecontroleerd. Pas aan het eind van de rit werd me duidelijk wat er aan de hand was en dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Ik had een baarmoederslijmvliesontsteking, ook wel bekend als kraamvrouwenkoorts. De infectie is in mijn bloed gekomen waardoor ik een bloedvergiftiging had. Na een week mocht ik gelukkig het ziekenhuis verlaten. 

Eenmaal thuis was ik gesloopt en verdrietig. Weer miste ik enorm de blijdschap die je hoort te hebben in de kraamtijd. Ik wilde veel slapen en was hele dagen emotioneel. Ik voelde me schuldig naar mijn kinderen en man. Ik heb aan de bel getrokken bij verschillende hulpinstanties. Ik ben goed begeleid door het ziekenhuis en de dokter. Ook heb ik twee weken na thuiskomst direct de fysio en de psycholoog gebeld, want langer rondlopen met dit rotgevoel dat wilde ik absoluut niet!

Na de kraamvrouwenkoorts: eindelijk een trotse, energieke mama

De laatste dag van mijn verlof zei ik met tranen in mijn ogen tegen mijn man: “Nu heb ik niet één dag van mijn verlof mogen genieten”. Ik ben teruggegaan naar het ziekenhuis voor wat bloedtesten en daaruit bleek dat ik een flink ijzertekort heb. Daar heb ik medicatie voor gekregen. Op mijn werk reageren ze erg goed en ik krijg alle tijd en ruimte om langzaam weer mijn uren op te bouwen. 

Inmiddels is het vier maanden later na de kraamvrouwenkoorts en bloedvergiftiging. Ik heb zestien EMDR-sessies gehad bij de psycholoog en een aantal intensieve behandelingen bij de fysio. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik een (weer) energieke, trotse en blije mama ben van twee geweldige lieve jongens en dat ik enorm aan het genieten ben van baby Olivier. Hoewel nog veel dagen een gevecht zijn, is het cliché nu écht waarheid: je krijgt er zo veel voor terug!”

Meer lezen?
Susan kreeg kraamvrouwenkoorts: ‘Het is een eng idee dat vrouwen hier vroeger dood aan gingen’
Mijn verhaal: “Vijf maanden na de bevalling heb ik nog steeds een open wond daar beneden

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen