Susan kreeg kraamvrouwenkoorts: ‘Het is een eng idee dat vrouwen hier vroeger dood aan gingen’

Susan (35 jaar) is de moeder van Jip en Saartje. Na een voorspoedige bevalling van haar dochter wordt Susan ineens ziek. Ze krijgt erge buikpijn, maar denkt dat dit naweeën zijn. Totdat ze er ook hoge koorts bij krijgt… Opgenomen in het ziekenhuis blijkt de pas bevallen vrouw kraamvrouwenkoorts te hebben. ‘Mijn moeder die heel haar leven in de zorg werkte, trok aan de bel. “Je moet nu naar het ziekenhuis!”.‘

‘Toen onze dochter Saartje, inmiddels bijna 2,5 jaar geleden, geboren werd ging alles eigenlijk perfect. Ik kon de weeën best goed opvangen, hoefde geen pijnstilling en met mijn eigen verloskundige en kraamhulp kon ik Saartje zoals ik wilde geboren laten worden. Omdat ik bij mijn oudste, Jip, ervaren had dat op mijn rug liggen echt een hel was, had ik er bewust voor gekozen om op handen en knieën te bevallen. Dit lukte me goed en toen Saartje daar was kon ik alleen maar erg gelukkig zijn dat het op deze mooie manier gelukt was. De kraamhulp in het ziekenhuis complimenteerde me met deze prachtige bevalling, zo zagen ze het niet vaak. Natuurlijk was het pittig, maar deze keer had ik de regie gehad en was ik degene die het even had gerockt.

De dag erna gingen we lekker naar huis, naar Jip toe. De familie was daar om ons te komen bewonderen en de kraamhulp kwam om ons op weg te helpen. Alles ging eigenlijk super goed, niks om ons zorgen over te maken. De dag daarna kreeg ik last van mijn baarmoeder. Via Google zag ik dat naweeën heel gewoon waren bij een tweede. Ik ben toen lekker op de bank gaan liggen en heb de visite uitgelegd dat dit naweeën waren.

In de avond kreeg ik het koud en voelde ik me steeds slechter. Ik wilde op tijd naar bed. Mijn man nam op dat moment het gezin lekker waar zodat ik kon slapen. Toen Saartje gepoept had, was dit voor mijn man even een momentje van paniek. Want ja, hoe veeg je de billen van een meisje af? Hij had alleen nog maar ervaring met een jongen, haha. Met veel buikpijn ben ik naast hem gaan staan, maar ik kon op dat moment al niet meer rechtop staan van de pijn.

Ik voelde me zó schuldig

Rond een uur of negen ‘s avonds kwam ik op het idee mijn temperatuur te meten. Ik bleek veertig graden koorts te hebben, shit. Ik belde de verloskundige, maar ze wilde het even aankijken. Mijn moeder, die heel haar leven in de zorg werkzaam is geweest, trok aan de bel. “Je moet nu naar het ziekenhuis!”. Maar hoe doe je dat als je net twee dagen een baby hebt én een peuter rond hebt lopen? Mijn zus is naar ons gekomen om me op te halen en Bram, mijn man, bleef bij de kinderen. Ik voelde me zó schuldig.

Ik werd bij de triage in het ziekenhuis gelijk goed onderzocht. Er werd bloed afgenomen en ik kreeg een katheter. Twee artsen onderzochten me en hun eerste vermoeden was dat ik een blinde darmontsteking had. Ik werd gelijk opgenomen op de kraamafdeling in het ziekenhuis. Die nacht lag ik te rillen in bed, had ik zweet uitbarstingen en de vreemdste koortsdromen. Er was al wel antibiotica aangesloten. In de ochtend kwam een vriendin van mijn moeder gelukkig binnen om te kijken hoe het ging, zij werkte in het ziekenhuis. Ik heb toen gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb, zo hard en intens voelde ik de pijn en het missen van mijn gezin. 

Ik had kraamvrouwenkoorts

Overdag ben ik nog verder onderzocht, ben ik in een scan apparaat gegaan en kwam Bram gelukkig met Saartje langs. Als ik een blindedarmontsteking zou hebben, zou ik naar een ander ziekenhuis moeten en mocht Saartje niet bij mij blijven. Bij een andere diagnose mocht ze wel bij mij blijven slapen. Voorlopig mocht Saartje blijven, want ze wisten nog niet wat het was. Dit was zo fijn, want als kraamvrouw wil je eigenlijk niks anders dan je baby in je armen hebben. Die middag stond er ook een vriendin voor mijn neus, ze was helemaal uit Utrecht naar mij toegekomen om voor mijn gezin eten te regelen en in het ziekenhuis wat lekkers voor mij af te geven. Dit was zo lief van haar. 

In de dagen erna zakte de koorts wat, maar de waarden in mijn bloed bleven maar hoog. Een blindedarmontsteking werd gelukkig uitgesloten en een paar dagen later werd duidelijk wat er aan de hand was: ik had kraamvrouwenkoorts. Een soort ontsteking van mijn baarmoeder waar vroeger, toen antibiotica nog niet bestond, vrouwen aan stierven. Dit vond ik echt even schrikken. Wat een geluk om in deze tijd te leven. Mijn antibiotica werd aangepast en gelukkig zakte de koorts uiteindelijk.

Kraamvrouwenkoorts is een gevaarlijke ziekte

Na zes dagen in het ziekenhuis en een oceaan aan tranen verder, was ik eindelijk koortsvrij en mochten Saartje en ik naar huis. De artsen gaven aan dat ik nog wel lang last zou kunnen houden van vermoeidheid en slapheid. Ook gaven ze aan dat kraamvrouwenkoorts echt een gevaarlijke ziekte is die gelukkig maar enkele keren per jaar hier in Breda in het ziekenhuis voor komt. Ik had de pech dat ik dat was.

Hoe ik aan de kraamvrouwenkoorts ben gekomen, weet ik niet goed. Het zou kunnen dat er tijdens de bevalling iets niet steriel is geweest en ik op die manier geïnfecteerd ben geraakt, maar ik ben nooit te weten gekomen waar de oorzaak lag.

Deze tweede kraamweek was voor mij dus wel even een domper na zo’n mooie bevalling. Ik heb na de diagnose kraamvrouwenkoorts nog wel een tijdje last gehad van vermoeidheid en voelde me ook erg onzeker, maar gelukkig ben ik in het ziekenhuis super goed geholpen. Na een aantal dagen kraamhulp thuis én de mega fijne hulp van mijn man, kon ik het thuis met twee kinderen zonder grote problemen aan.’ 

Meer lezen?

Mijn verhaal: “Vijf maanden na de bevalling heb ik nog steeds een open wond daar beneden
Yarah over haar verzakking: ‘Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld’