© 2024 // How About Mom
Annemerel is blogger (sinds 2003), vlogger, redacteur, auteur (van ‘Live, Love, Run‘, ‘Ik heb geen zin‘ en ‘Trainen als een topatleet) en sinds juni 2021 de moeder van dochter Philippa Olivia. Ze woont samen met haar man Arthur in Den Haag. “Ik ben trots op mijn lichaam en kijk met zelfvertrouwen in de spiegel. Ik kan toch niet anders dan er met die blik naar kijken als datzelfde lichaam mij het mooiste geschenk ter wereld heeft gegeven?”
“Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ik ooit graag moeder wilde worden, dat wist ik al mijn hele leven. Toen ik een jaar of 26/27 bedacht ik dat ik graag rond mijn dertigste moeder wilde worden. Ik had op dat moment geen relatie, maar had wel de hoop dat die wens uit zou komen. Verder was ik er niet zoveel mee bezig. Sterker nog, vlogs of blogs van zwangere vrouwen vond ik totaal niet interessant. Ik haakte soms zelf af met kijken als ze eenmaal moeder werden. Dat heb ik allemaal ingehaald tijdens mijn zwangerschap overigens, toen vond ik het natuurlijk wél heel boeiend allemaal.”
“Toen ik Arthur ontmoette wist ik meteen: dit is degene met wie ik kinderen hoop te krijgen. Ik heb dat ook al vroeg in onze relatie met hem gedeeld. Hij was er tot op dat moment nog niet zoveel mee bezig, maar antwoordde na een kwartiertje: oké, ik denk dat ik ook graag kinderen met jou wil op den duur. Ik wilde wel heel graag eerst trouwen, zo zag ik het plaatje voor me. Vorig jaar zijn we getrouwd en meteen daarna was het raak. Ik besef me heel goed dat we onszelf daarmee gelukkig mogen prijzen. Eigenlijk was ik zelf van te voren best bang of ik wel zwanger zou raken of blijven. Niet dat daar per se een aanleiding voor was, maar ik las nu eenmaal veel over hoe lang het kan duren voordat je in verwachting raakt en hoeveel zwangerschappen er toch in een miskraam eindigen. Ik heb me het hele eerste trimester erg onzeker gevoeld daarover.”
“Ik kwam er bij 4,5 week achter dat ik zwanger was en bij 8,5 week stond de eerste echo gepland. Die vier weken daar tussenin vond ik een hel. Ik wilde heel erg blij zijn, maar ik maakte me zoveel zorgen. Straks zou ik blij zijn met niets, omdat er geen vruchtje was of het niet goed zou groeien. Ik werkte destijds al thuis, dus ik was de hele tijd alleen met mijn gedachten. Ik wist dat ik niet moest Googlen, maar kon de verleiding niet weerstaan en maakte mezelf met alle informatie die ik daar kon vinden helemaal gek. Op de echo was een kloppend hartje te zien en alles bleek in ieder geval so far so good te zijn. Langzaam kon ik wat blijdschap toelaten, helemaal toen ik erachter kwam dat mijn beste vriendin ook in verwachting was en we precies drie dagen van elkaar af waren uitgerekend! Ik dacht alleen maar: dit moet wel meant to be zijn. Toen we ook nog een positieve NIPT-uitslag en termijnecho achter de rug hadden kon ik echt gaan genieten van de zwangerschap.
Al vrij snel in het tweede trimester kreeg ik last van bekkenproblemen. Ik was al veel minder gaan hardlopen vanwege de misselijkheid in die eerste paar weken, maar met dat bekken was het helemaal klaar. Dat vond ik erg lastig, want hardlopen was op dat moment een van mijn favoriete bezigheden, mijn manier om met mijn gedachten om te gaan. Ik had mezelf al voorgesteld hardlopend met een baby in mijn buik. Ik moest op zoek naar een andere manier om mijn hoofd leeg te kunnen maken en actief te kunnen blijven en vond een fijn online pilates programma dat ik tot aan de bevalling meerdere keren per week heb gedaan.
De baby was al bij 29 weken ingedaald, dus dat was in combinatie met mijn bekkenproblemen niet ideaal. Toch is dat laatste trimester voor mijn gevoel voorbij gevlogen. Ik ben gelukkig de hele zwangerschap heel actief gebleven, zwom drie dagen voor de bevalling nog veertig baantjes en deed twee dagen van te voren nog een pilates les.”
“Toen ik zwanger was ging ik van 70 tot 100 kilometer hardlopen per week over naar 0 kilometer hardlopen per week. Met al dat lopen verbrand je natuurlijk veel calorieën en daar reageert je lijf op. In het begin werden vooral mijn billen dikker en mijn buik wat ronder, maar het was niet direct een zwangere buik. Pas toen ik echt een buikje begon te krijgen, zo rond de jaarwisseling, vond ik mezelf wel erg mooi. Ik was toen zo’n 18 weken zwanger. Ik vond mezelf het mooist rond 25 weken, toen had ik echt een mooie ronde buik, maar aan de rest van mijn lichaam zag je nog erg weinig. Aan het einde van de zwangerschap werden ook mijn armen en benen een stuk voller, maar dat bleek vooral vocht te zijn. Ik vond het verbazingwekkend hoe die een paar dagen na de bevalling alweer hun oude formaat hadden.”
“Ik ben in totaal zo’n twintig kilo aangekomen. Ik voelde me niet heel groot, maar mijn buik was wel veel groter in vergelijking met die van mijn vriendin. Daar werd dan ook regelmatig wat over gezegd: ‘jeeeemig wat heb jij een méga grote buik!’ of ‘woooow jij hebt een dikke buik’ Ik vind dat zo stom, wat wil je nou bereiken met zo’n opmerking, mij een onzeker gevoel geven? Daar moeten we echt mee ophouden.”
“Volgende week gaan we op vakantie naar Italië en ik heb een gewone bikini gekocht. Alleen een groter topje, want mijn borsten zijn nog wel enorm, haha. Ik ben trots op mijn lichaam en kijk met zelfvertrouwen in de spiegel. Ik kan toch niet anders dan er met die blik naar kijken als datzelfde lichaam mij het mooiste geschenk ter wereld heeft gegeven?”
“Ik hou niet van ziekenhuizen en wilde het liefst geen enkele medische ingreep tijdens de bevalling. Toen ik eenmaal de 41 weken zwangerschap aantikte, werd er voor de zekerheid een plekje gereserveerd in het ziekenhuis om me bij 42 weken in te leiden… Dat wilde ik koste wat het kost voorkomen, dus liet ik me bij de verloskundige strippen. Ik kreeg vrijwel direct krampen, maar met name in mijn onderrug. De verloskundige kwam in de avond langs en stelde voor dat ik een paracetamol en een ‘inslapertje’ zou nemen en vooral zou proberen nog even lekker te slapen die nacht. Helaas kwam daar helemaal niets van want de rugweeën namen alleen maar toe. Nog steeds had ik geen idee of het slechts een reactie op het strippen was of dat er echt iets aan het gebeuren was. Ondertussen wisselde ik het bad af met de TENS om het enigszins dragelijk te maken. De volgende ochtend kwam om half tien de verloskundige en concludeerde dat ik drie centimeter ontsluiting had. Dat betekende dat er tussen zeven uur ‘s avonds en half tien ‘s avonds – en zoveel rugweeën – letterlijk 1 centimeter bij was gekomen… Het enige goede nieuws was dat bevalling volgens haar begonnen was.”
“De rest van de dag bracht ik weer door in bad, met de TENS, af en toe staand onder de douche, weer in bad. Staan vond ik heel onprettig, maar voor de zwaartekracht wel noodzakelijk. Vanaf 12 uur was de verloskundige, samen met de kraamhulp en een kraamhulp in opleiding, bij ons thuis. Ik was inmiddels de gêne voorbij en vond mezelf heel veel minder zen en relaxt dan ik van te voren had bedacht. Ik zag wel eens filmpjes van andere bevallende vrouwen in bad die helemaal rustig zijn, maar ik vond mezelf alles behalve rustig. Ik had ook gewoon heel veel pijn. Sterker nog, de onderkant van mijn voet was op den duur helemaal blauw omdat ik mezelf steeds hard afzette tegen de badrand. Ik heb nog weken gestrompeld op die voet, maar voelde daar tijdens de bevalling helemaal niets van.”
“Om drie uur die middag zat ik op 5 centimeter ontsluiting en de verloskundige stelde voor mijn vliezen te breken. Dat wilde ik eigenlijk niet, uit angst dat de baby in het vruchtwater had gepoept – zoals mijn broertje, zusje en ikzelf vroeger hadden gedaan – en ik alsnog naar het ziekenhuis zou moeten. ‘Als ik om vier uur nog steeds maar 1 centimeter erbij heb, dan mag het’, stelde ik voor. En inderdaad, om vier uur had ik zes centimeter ontsluiting, dus besloten we mijn vliezen te breken. Gelukkig, geen poep in het vruchtwater, en direct vorderde de ontsluiting. Een uur later begonnen de persweeën. Ik probeerde deze eerst in bad op te vangen en later op de baarkruk. Uit de aantekeningen van de verloskundige kon ik later opmaken dat ik in totaal veertig persweeën heb gehad, waarin ik soms wel zeven keer moest persen op één wee. Kun je nagaan hoe mijn bekkenbodem er naderhand aan toe was. Gedurende de hele bevalling, ook tijdens die lange persfase, bleef de hartslag van onze baby stabiel 140/150. Daardoor raakte de verloskundige niet in de stress en ervaarde ik geen stress. Dat is zo waardevol.”
“Phillipa werd geboren, vier kilo zwaar en met een perfect rond hoofd. Dat verklaarde een boel… Een paar uur daarvoor riep ik nog dingen als ‘Waarom wilde ik een een baby? Ik ben er klaar mee! Ze krijgt nooit een broertje of zusje!’ maar toen ik haar vasthield leek ik alles vergeten. Ze plaste over me heen, poepte direct en ze zat onder het bloed. Tijdens mijn zwangerschap keek ik wel foto’s of video’s van bevallingen en dacht ik: wat vies, maak de baby eerst maar even schoon. Nu maakte het me niks uit en hoorde alles er gewoon bij. Ze was zo mooi en wij hadden haar samen gemaakt. Ik had nooit verwacht dat wij haar uiteindelijk zelf pas na een week in bad zouden doen, haha.”
“Ik weet ook nog dat ik naar haar keek en dacht wow, jij hebt gewoon in mijn buik gezeten. Toen ik zwanger was kon ik me nauwelijks voorstellen dat er echt een mensje in mijn buik zat. Ik weet nog dat ik bij de 6-weken check-up van de verloskundige in de wachtkamer zat en uit de behandelkamer zo’n hartslagje hoorde. Dat geluid had ik tijdens mijn eigen zwangerschap ook vaak gehoord, maar nu pas besefte ik dat dat het hartje was van de baby die ik nu in mijn armen had. Het was zo surrealistisch.”
“Ik moest een paar hechtingen, gelukkig allemaal eerstegraads. Hoewel ik bang ben voor naalden, viel dit me reuze mee. Ik had Philippa op mijn borst en heb er weinig erg in gehad. Ik wilde liever geen oxytocine na de bevalling, maar dat bleek toch nodig: omdat ik al zo’n lange bevalling achter de rug had wilden ze geen risico nemen (oxytocine helpt het vaginale bloedverlies te stoppen, red.).”
“Ik heb me er enorm over verbaasd hoe snel mijn lichaam herstelt. Die eerste week voelde het alsof mijn onderkant niet bij mijn bovenkant hoorde, maar inmiddels voel ik me weer krachtig als ik wandel of de trap oploop. Ik voel me nog niet zoals ik me een jaar geleden voelde. Ik heb aan de lijve ondervonden hoe belangrijk het is om rust te nemen. Ik had mijn omgeving er al voor gewaarschuwd: ik word een kraam diva. Uiteraard met een dikke knipoog, maar wel om duidelijk te maken dat ik vooral in bed zou blijven en het kraambezoek heel beperkt wilde houden. We kozen ervoor om alles op ons eigen ritme te doen, om niet aangekleed klaar te hoeven zijn op een bepaald moment. Daardoor ben ik ook niet oververmoeid, overprikkeld of heel emotioneel geraakt. We hadden en namen overal de tijd voor.”
“Anders dan ik had verwacht. Ik had direct heel veel melkproductie, met flinke stuwing op dag drie. Philippa dronk aan de borst heel gulzig, dus ze spuugde tussen de voedingen door veel omdat ze het niet kwijt kon. Ik ben snel overgestapt op kolven en haar een flesje geven. Met tien weken nog steeds met een prematuur speen, omdat ze anders evengoed te veel binnenkrijgt.”
“Om je een idee te geven van mijn productie: er liggen zes vriezerlades vol met melk. Tot gisteren heb ik alles met de hand gekolfd, maar ik ben nu toch overgestapt op een elektrische kolf. Nu is Arthur nog thuis en kan hij het flesje geven terwijl ik kolf, maar dat zal straks toch anders worden. Hij neemt gelukkig wel een papadag.”
“Ik vind het wel jammer dat ik haar niet direct aan de borst kan voeden. Een paar keer per week komt ze toch eventjes aan de borst. Dat plannen we niet in, het komt er soms gewoon van. Afgelopen week toen we samen in bad zaten en ze begon te happen toen ze mijn borst zag bijvoorbeeld, of als we samen in bed liggen en wachten op haar flesje. Dan leg ik haar eventjes aan en geniet van dat momentje.”
“Ik ben van nature erg ongeduldig en snel geïrriteerd als iets niet lukt. Met Philippa heb ik dat totaal niet. Ik kan rustig 1,5 uur met haar in de speeltent liggen en naar de rammelaar kijken. Die rust bij mezelf had ik ook totaal niet verwacht. De liefde die je voelt overigens ook niet. Dat kun je pas voelen als je het écht zelf meemaakt.”
“Waar ik me nog meer over kan verbazen is over hoe goed ik functioneer op zoveel minder slaap. Ik hou enorm van slapen en sliep voorheen minimaal negen uur per nacht. Nu is dat aanzienlijk minder en ik heb daar eigenlijk bijzonder weinig last van. Misschien verandert dat nog als we allebei weer fulltime aan het werk gaan, maar voor nu valt het me mee.”
“Oh ja, nog eentje… Hoe slecht poepvlekken uit kleding gaan, haha! En hoe vaak het nét naast de luier gaat. Over kleding gesproken… Ik vind het ook verbazingwekkend hoe snel Philippa groeit. Ze is met twee maanden al bijna zes kilo en draagt pakjes maat 67. Iedereen zei dat ik veel pakjes maat 50 moest kopen, maar die heeft ze überhaupt nooit aan gehad.”
“Ik denk dat ik me nooit meer zo zal voelen als vroeger. Ik ben veranderd sinds het moeder worden. Er is een nieuwe plek in mijn hart gecreëerd en mijn prioriteiten zijn veranderd. Ik ga minder gehaast door het leven.”
“Dat ik voorlopig nog niet mag hardlopen vind ik lastig. Op controle bij de bekkenbodemfysio kreeg ik te horen dat mijn bekkenbodemspieren en schuine buikspieren goed werken en dat ik geen diastase heb, maar dat mijn banden echt een optater hebben gehad en daarvan moeten herstellen. Dus hardlopen zit er niet in en dat is lastig, want het is mijn werk. Ik begeleid hardlopers, schrijf erover, praat erover, maar mag nu zelf niet rennen. Voorlopig zit ik nog in de baby bubble, dat scheelt, straks zal het misschien wat confronterender zijn. Tegelijkertijd is het een mooie stok achter de deur om ondertussen wel allerlei andere oefeningen te doen om mijn lichaam, zoals mijn knieën, heupen, banden en pezen, te verstevigen. Alles met het einddoel – weer kunnen hardlopen – in zicht.”
“Philippa wordt iedere ochtend tussen zes en zeven uur wakker. Iets te vroeg voor mij, maar hey… In haar co-sleeper ligt ze naast ons en ik hoor haar gebrabbel en zie haar met haar armpjes in de lucht zwaaien. Zodra ik naar haar kijk, lacht ze van oor tot oor en licht haar hele gezichtje op. Dat is het allermooiste moment van de dag.”
“Neem alle tijd voor jezelf. Hoe graag mensen ook op visite willen komen, neem jouw rust serieus. Blijf lekker in bed, trek je eigen plan. Prima als familie of vrienden even hoi willen komen zeggen, maar jij mag focussen op jouw herstel, gezin en baby. Ik geloof echt dat we daardoor zo’n fijne start hebben gemaakt. Onze enige prioriteit was onze baby en mijn herstel.”
“Die focus op het gezin en de baby in the lead hebben we nu nog steeds trouwens. We gaan volgende week voor 2,5 week naar Italië en hebben alleen voor de laatste week wat geboekt. We willen maximale vrijheid houden. Als we de eerste dag maar drie uurtjes kunnen rijden, prima. Grappig genoeg was ik vroeger echt van de strakke planningen, maar ik vind het juist mooi om dit nu los te laten en me over te geven aan het nieuwe ritme van ons als gezin.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom