Momtalk: Fariénne

Fariénne Adamus (‘87) is de moeder van Thiago (‘16) en Mahalia (‘20). Ze woont met haar man en twee kinderen in Hamont, een klein dorpje in Limburg tegen de grens van België aan. “Ik ben een echte moeder geworden. Ik besef dat ik ook van mezelf een prioriteit moet maken, maar dat vind ik lastiger. Ik heb het dan ook als doel gesteld voor dit jaar: mezelf niet uit het oog verliezen.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Zeker niet, ik was altijd lekker bezig met mijn eigen dingen. Ik vond baby’s leuk om te zien, maar hoefde ze niet per se vast te houden. ‘Fariénne en kids, dat gaat nooit gebeuren’, zeiden mensen in mijn omgeving. Pas toen mijn zus een zoontje kreeg en ik zag hoe ze met hem omging, werd er bij mij ook is losgemaakt. Steeds vaker vroeg ik me af wat voor moeder ik zou zijn en hoe mijn leven er met kinderen uit zou zien. Zo groeide de wens en kwam langzaam maar zeker toch dat moedergevoel naar boven.”

“Mijn toenmalige vriend had ook een kindje. Hoewel hij niet per se nog eens vader wilde worden en we het niet hadden gepland, raakte ik in verwachting. Ik weet dat ik me er zo over verbaasde hoe snel ik verliefd was op die baby in mijn buik. Ik wist direct dat ik ervoor wilde gaan. Ik vond het mooi om te merken dat dat moedergevoel blijkbaar toch ergens in me zat.”

Hoe kijk je terug op die eerste zwangerschap?

“Het was een bijzondere, maar ook heel heftige zwangerschap. De eerste weken waren overweldigend natuurlijk, omdat het een grote verrassing was maar ook direct goed voelde. Bij de twintig weken echo was ik eigenlijk helemaal niet nerveus, ik was vooral nieuwsgierig om te horen of ik een jongetje of een meisje in mijn buik had. Ik had er niet op gerekend dat we daar slecht nieuws konden krijgen…”

Maar dat kregen jullie wel?

“De echoscopiste zei: ik zie iets bij het hartje. Er moest een vervolgafspraak gemaakt worden en we werden met een heel dubbel gevoel weggestuurd. Ik bleek zwanger van een zoontje, maar er was misschien wel iets met hem aan de hand. In het Radboudumc in Nijmegen kregen we, na meerdere echo’s en puncties, de bevestiging dat de baby in mijn buik inderdaad een hartafwijking had. Ik viel direct van mijn roze wolk. We moesten weer twee weken wachten, een afgrijselijke periode. Ik maakte de fout te gaan Googlen en maakte mezelf helemaal gek. Toen kwam het verlossende telefoontje dat het alleen een hartafwijking is die relatief goed te behandelen is. Ik moest wel wekelijks terug naar het ziekenhuis voor een echo, waarbij ze soms positief waren en soms ineens twijfelde. De echo’s duurde soms zo lang dat ik gewoon in slaap viel ondertussen.”

“Pas na zijn geboorte kon worden bepaald wat de vervolgstap zou zijn. Na de geboorte zou er direct een echo worden gemaakt om te kijken of hij direct moest worden geopereerd of dat hij eerst nog iets groter en sterker kon groeien. Het idee dat mijn pasgeboren baby direct onder het mes zou moeten vond ik zo heftig, ik heb daar veel last van gehad tijdens de zwangerschap. Het bleef ook lang onduidelijk waar ik zou gaan bevallen, in Nijmegen of toch in Utrecht. En wat pak je in je ‘vluchtkoffer’ als je misschien wel een of twee maanden moet blijven?”

“Uiteindelijk ben ik in Utrecht bevallen, in het Wilhemina Kinderziekenhuis. Rond 39 weken begonnen de weeën. Ik ben ongelofelijk goed bijgestaan daar, met support, troost en hulp. Ze waren er echt voor me. De bevalling zelf ging vlot en goed, ik had geen pijnbestrijding nodig. Direct na de geboorte begon Thiago te huilen en mocht hij eventjes bij me liggen. Ik kijk echt met een heel positief gevoel terug op de bevalling.”

Hoe verliep het daarna?

“Thiago werd direct meegenomen voor controle op de intensive care en werd daar een nachtje in de gaten gehouden, maar de dag erna mocht hij alweer terug naar de afdeling en kregen we te horen dat we naar huis mochten. Als Thiago zes maanden oud was, zouden ze hem opereren. Helaas ging het rond de twee weken slechter met hem, waardoor er een soort tussen operatie werd gedaan. Zo kon de feitelijke hart correctie nog worden uitgesteld tot zes maanden. Ook dat was surrealistisch: je zit in een dokterskamer en er wordt uitgelegd wat de operatie inhoudt, dat er ook een kans is dat het niet goed gaat.”

“De operatie duurde zestien uur. Zestien uur zaten we in spanning. Wat een opluchting om de arts eindelijk te zien verschijnen met het nieuws dat hartcorrectie goed was gegaan. Er had wel een bloeding plaatsgevonden, daarom was zijn borstkas weer even geopend. We zagen Thiago en zijn gezichtje was opgezet en hij werd kunstmatig in slaap gehouden. Dat bleef hij drie dagen lang, zodat hij de pijn niet zou voelen. Stap voor stap gingen de machines uit en kwam langzaam de baby die wij kenden weer terug. Ik herinner me het moment dat ik eindelijk weer even naast hem mocht liggen. Tillen mocht nog niet, want zijn borstkastje was natuurlijk open geweest, maar ik was zo trots. Een paar dagen later mocht ik voor het eerst met hem een rondje door het ziekenhuis maken. Ik kwam een andere moeder tegen die in een soortgelijke situatie zat en we grijnsden van oor tot oor naar elkaar. Het was een extreem vreugde moment voor mij. Gek hé, dat kun je als moeder met een gezonde baby van zes maanden niet voorstellen.”

“Ik wilde heel graag borstvoeding geven, maar ik werd vanaf het begin gewaarschuwd: hij zal door de hartafwijking minder energie hebben en daardoor mogelijk niet of niet direct aan de borst kunnen drinken. Juist omdat ze wisten dat mijn drive zo groot was en omdat het juist voor hem zo belangrijk was om met moedermelk een goede start te maken, ben ik heel goed begeleid in het ziekenhuis. De ogen bleven op ons gericht, maar Thiago groeide goed, kwam zelfs boven het gemiddelde uit. Ik ben ongelofelijk trots daarop. Ik heb hem tot hij bijna twee jaar oud was borstvoeding gegeven.”

“Bijzonder genoeg merk je nu aan Thiago niks. Hij is een gezond, energiek mannetje dat zelden ziek is en overal met meedoet. Ook zijn jaarlijkse controles komt hij altijd goed door. Ooit zal hij misschien nog een operatie moeten ondergaan,  maar dat hopen ze natuurlijk zo lang mogelijk uit te stellen.”

Hoe kijk je terug op het eerste jaar?

“Het eerste jaar als nieuwe moeder was zwaar: onverwacht zwanger raken en er bij twintig weken achter komen dat je kindje een hartafwijking heeft, een spannende zwangerschap, een operatie twee weken van de geboorte, zoveel vragen en zorgen.”

“Naast de grote overgang van het moeder worden, verbraken de vader van Thiago en ik onze relatie. Daarnaast was het een intensief jaar vanwege mijn opleiding en nieuwe baan. De timing was niet ideaal, maar toen Thiago nog een baby was wilde ik heel erg graag veranderen van baan dus volgde ik naast mijn werk ook nog een opleiding. Ik ben er trots op dat ik ondanks alle tegenslagen en uitdagingen toch mijn opleiding haalde en de baan kreeg die ik graag wilde.”

Voelde het alsof er daarna een nieuwe fase in je leven van start ging?

“Ik had mijn werk en mijn kindje, maar mijn vriendinnen zeiden: sluit je niet op, je bent nog jong, denk ook aan jezelf. Ik moest in eerste instantie helemaal nog niet denken aan daten, laat staan iemand anders in mijn leven. Maar toen leerde ik Piet online kennen. De eerste paar maanden hebben we alleen maar gemaild, ik wilde hem niet direct mijn telefoonnummer geven haha. Pas na meer dan zes maanden hadden we onze eerste date, maar daarna ging het snel. We wisten direct dat goed zat. In december 2018 vroeg hij me ten huwelijk, in 2019 zijn we getrouwd en in 2020 was ik in verwachting van onze dochter.”

 Vond je het spannend om opnieuw zwanger te raken?

“Ik heb lang getwijfeld, maar de kinderwens was zo groot. Ik weet dat Thiago’s aandoening niet erfelijk is en toch vond ik het erg spannend. Bij twintig weken hebben we direct een hele uitgebreide echo gehad en alles bleek in orde te zijn. Het werd geen medische zwangerschap met wekelijks extra echo’s, ik mocht ‘gewoon’ op controle bij de verloskundige. Wat was dat anders dan de vorige keer, zoveel relaxter en zoveel meer die roze wolk. Anders dan bij Thiago, waarbij we pas rond dertig weken begonnen met een kamertje, kreeg ik dit keer direct de kriebels om te gaan baby shoppen. Zo kan het dus ook voelen, een zorgeloze zwangerschap.”

Hoe kijk je terug op de bevalling van Mahalia?

“Ik wilde liever niet thuis bevallen, maar hoefde ook geen medische setting. De kraamkliniek leek me perfect, want dan ben je even goed dichtbij het ziekenhuis als dat nodig is. Ik was 40 weken zwanger en had al een paar keer vals alarm geslagen, maar telkens zetten de weeën niet door. De middag van de bevalling had ik weer last van krampen, maar ik wilde niet opnieuw mensen lastig vallen om niets. Ik zou met met mijn zusje gaan eten en terwijl ik me klaar stond te maken merkte ik dat de weeën toch wel regelmatig werden. Ik wist dat mijn man 1,5 uur moest rijden voordat hij hier was, dus ik besloot hem toch maar in te lichten. De verloskundige kwam langs en concludeerde dat ik pas 2 cm ontsluiting had, maar gaf aan dat het snel zou kunnen gaan. Ze stelde voor een uurtje later terug te komen, maar toen ze de deur uit was merkte ik direct dat de weeën heftiger werden. Mijn man kwam thuis en pakten onze tassen in de auto, Thiago werd opgehaald en wij reden door naar het ziekenhuis. Daar bleek ik inmiddels op 5 cm ontsluiting te zitten. Goed nieuws, de bevalling was nu eindelijk echt begonnen. Ik ging in bad en ving daar de weeën op. Mijn vliezen werden gebroken en langzaam kwam er een weeenstorm op gang. Ik wilde uit bad, ik moest ergens hard tegenaan kunnen duwen, ik had meer grip nodig. Inmiddels zat ik op 7 cm ontsluiting, terwijl we pas een uurtje verder waren. Mijn man, die voor het eerst een bevalling meemaakte en in zijn hoofd had er per uur 1 centimeter ontsluiting bij zou komen, kon het nauwelijks bevatten dat het zo snel ging. Ondertussen bleek de baby in het vruchtwater te hebben gepoept, dus kreeg ik te horen dat ik met bed en al naar de gynaecoloog zou worden gebracht. Oh nee he, daar gaan we, dacht ik. De gynaecoloog onderzocht me en concludeerde dat onze dochter een sterrenkijker was. Ik moest op mijn knieën gaan zitten, kreeg een knip en gaf alles wat ik in me had. Drie keer persen en daar werd Mahalia geboren. We moesten een nachtje in het ziekenhuis blijven en mochten daarna heerlijk naar huis. We hadden een fantastische kraamzorg die heel goed voor ons zorgde.”

“Ik had helaas wel veel last van het inknippen en had moeite met lopen. Alles deed pijn, plassen prikte ongelofelijk. Ik merkte hoe de bevalling veel impact op me had gemaakt, op een negatieve manier. Het was zo snel gegaan, met weinig tijd om verwerken wat er precies gebeurde. Ik heb daar zeker een paar maanden last van gehad. Pas een jaar later voelde ik dat ik het een plekje had gegeven. Inmiddels kan ik erover praten en weet ik nog steeds dat het heftig was, maar is het scherpe randje er in ieder geval vanaf.”

Wanneer voelde jij je weer jezelf?

“Dat heeft lang geduurd. Ik heb lang last van gehad van die knip en hechtingen en voelde me de eerste paar maanden ongelooflijk moe. Dat werd pas weer iets beter toen ik weer begon met werken. Ik merk wel dat ik sinds de bevalling, inmiddels 1.5 jaar geleden, nog steeds niet lekker in mijn vel zit. Ik zie er niet uit zoals ik eruit zou willen zien. Als ik kijk naar mijn zussen dan zien ze er zo mooi, happy en verzorgd uit. Dat wil ik ook weer, maar ik weet even niet hoe. Alles moet vlug vlug, ik ben al blij als ik mijn haren in een knot heb en wat make-up draag. De eerste stap is in ieder geval gezet, want ik voel dat ik weer aan de slag wil gaan met mezelf. Mijn verzorging weer een prioriteit wil maken, lekker gaan sporten, gezond eten. Ik weet dat die dingen belangrijk voor me zijn en me een goed gevoel geven.”

(Hoe)ben jij veranderd sinds je moeder bent?

“Ik ben heel erg veranderd. Ik leefde vroeger voor mezelf, voor er goed uit zien, leuke dingen doen, gewoon alleen maar genieten van het leven. Nu ben ik vooral gericht op mijn kinderen. Zorgen dat zij zich goed voelen, leuke dingen met hen ondernemen. Ik ben een echte moeder geworden. Ik besef dat ik ook van mezelf een prioriteit moet maken, maar dat vind ik lastiger. Ik heb het echt als doel gesteld voor dit jaar: mezelf niet uit het oog verliezen.”

Wat is het mooiste aan het moederschap?

“Hoe zwaar het soms ook is, ik zou het nooit meer willen missen. Als ik ze weg breng, mis ik ze na vijf minuten alweer. Het is zo gek: aan de ene kant zeggen we dat de moe zijn en dat we het liefst in ons eentje op de bank willen liggen. Aan de andere kant wil je eigenlijk geen seconde van je kinderen missen. Dat dubbele gevoel, dat is toch eigenlijk wel heel mooi en bijzonder.”

Wat vind jij de grootste uitdaging?

“Thiago is inmiddels vijf jaar oud en soms maak ik me er druk over of we het allemaal wel goed genoeg doen met de opvoeding. Dagen we hem voldoende uit, ondernemen we genoeg activiteiten, prikkelen we hem genoeg? Ik wil het zo graag goed doen. Ik merk dat ik bij Thiago veel voorzichtiger ben met dingen. Neem oefenen met fietsen. Dat heeft hij de afgelopen maand in één week geleerd. Dan denk ik: had ik hem dat niet veel eerder moeten laten leren, waarom deed ik dat niet? Ben ik te druk met werk, ben ik te voorzichtig? Of was dit juist het perfecte moment? Dat soort gedachten, dat vind ik de grootste uitdaging.”

Heb jij nog een gouden tip of advies voor een andere (aanstaande) moeder?

“Stop met vergelijken. Je moet niet kijken naar wat anderen anders of in jouw ogen beter doen, daar word je alleen maar onzeker van. Iedere moeder wil het beste voor haar kindje, dus vertrouw erop dat jij de beste keuzes maakt voor jouw kind.”