Momtalk: Romana

Romana Monyet (‘92) is op het moment dat we haar spreken 39 weken in verwachting van haar eerste kindje. Samen met haar vriend Sandy woont ze in Purmerend en verwacht ze over een paar dagen een zoontje. We kletsen met Romana over haar kinderwens, zwangerschap en waar ze naar uitkijkt als hun kleintje er straks is. “Op de korte termijn kijken we er allebei het meeste naar uit om elkaar met de kleine te zien. Hij met de baby, ik met de baby. Zo’n beeld waar je vlinders van in je buik krijgt.” 

Hoe voel je je?

“Eigenlijk zoals ik me de hele zwangerschap al voel: goed! Ik realiseer me dat ik daar veel geluk mee heb gehad. Sterker nog, soms voel ik me zelfs een beetje schuldig als mensen ernaar vragen. Tuurlijk heb ik ook wel wat kleine kwaaltjes gehad, maar eigenlijk ben ik vooral al negen maanden lang aan het genieten van het zwanger zijn.”

Wanneer wist jij, ik ben er klaar voor om moeder te worden?

“Ik wist altijd wel dat ik ooit graag moeder wilde worden en ging er vanuit dat ik vanzelf zou voelen wanneer ik daar klaar voor was. Mijn partner, Sandy, wilde ook uiteindelijk graag zelf een gezin. We hadden een heerlijk leven samen en hadden het wel vaker over kinderen, maar ons kleine appartement met een slaapkamer leende zich daar nog niet echt voor. Soms droomde ik dat we een kindje hadden en dat zijn of haar bedje tussen de vensterbank en ons bed ingepropt moest staan. Het was wel een belangrijke factor voor ons om eerst een ander huis te vinden. Gelukkig kwam dat huis op den duur op ons pad.”

En zijn jullie toen direct begonnen met proberen zwanger te raken?

“We verhuisden naar ons nieuwe huis en een paar maanden later zou ik een bokswedstrijd gaan vechten tijdens een gala in Amsterdam. We besloten dat ik daarop zou focussen, dus goed eten, drinken, veel trainen. Daarna zou ik stoppen met de pil en zouden we kijken wat er gebeurt. Toen kwam corona en werd het gala uitgesteld van juni naar december. Daarmee werd ook onze wens voor een kindje weer even op pauze gezet. Hoewel die wens echt aanwezig was, wist ik ook dat die bokswedstrijd een once in a lifetime kans was. Maar helaas, het gala in december werd helaas weer met een half jaar uitgesteld. Daar wilden we niet meer op wachten, dus ik stopte met de pil en we besloten het lot te laten bepalen of ik nog wel of niet kon boksen die zomer. Mijn vriend was heel realistisch en zei: ik heb gelezen dat het makkelijk een half jaar kan duren, dus laten we daar rekening mee houden. Mijn cyclus kwam gelukkig snel weer terug en nadat ik twee keer ongesteld was geworden, bleef het de derde keer uit. We durfden niet direct te testen, dus hebben netjes de zeven dagen afgewacht. Het was tweede kerstdag, wat betekende dat we al kerstavond en eerste kerstdag in een gek soort spanning zaten. Die ochtend deden we de test en al na een paar tellen verschenen er twee strepen. ‘We moeten nog drie minuten wachten’ zei Sandy, die het nauwelijks kon geloven. Maar het was overduidelijk. Toen moesten we nog de avond door zien te komen met dat grote geheim. Kwam oma aan met een toetje met rum en rood fruit en maakte mijn vader whiskeysaus… De blikken die we die avond met elkaar hebben gewisseld, haha. 

Hoe was het om mensen om je heen te vertellen?

“Wat was het lastig om dit geheim te houden. Je wilt niets liever dan het direct met de mensen om je heen delen. Hoewel ik er direct veel vertrouwen in had dat het goed zat, wilde we toch de eerste echo afwachten. Daarna hebben we het onze ouders verteld en na de 12-weken echo hebben we het met alle mensen om ons heen gedeeld. Onder het mom van trakteren voor mijn verjaardag zijn we langs wat familieleden en vrienden gegaan met zakjes lichtblauwe en lichtroze snoepjes, een fopspeentje en een kleine echo-foto erbij.”

Hoe was jouw eerste trimester, voelde je je goed?

“Die eerste weken voelde het vaak alsof ik een kater had, een zwangerschap kater. Net als na een nacht teveel drinken had ik last van mijn maag, voelde ik me hangerig en wilde ik snacks eten en op de bank liggen. Ik was ook geobstipeerd, een erg irritante klacht. Ik probeerde het met natuurlijke voedingsmiddelen en van die zakjes met vezels te verhelpen, maar dat haalde niks uit. De huisarts schreef daarna iets voor. Ik was een tikkeltje terughoudend – kan het geen kwaad in de zwangerschap – maar het werkte gelukkig goed.”

En hoe kijk je verder terug op je zwangerschap?

“Heel erg goed, het is een hele fijn tijd geweest. Ik ben blij dat Sandy en ik nog even samen weg zijn geweest. We boekten de reis toen er nog code oranje was, dus het was maar de vraag of we überhaupt weg konden gaan. Het was heerlijk om samen te luieren en te lezen in de zon. Vaak waren we allebei een boek over zwangerschap, bevallen of ouderschap aan het lezen en deelden we hardop tips met elkaar. ‘Dit moeten we onthouden’, zeiden we regelmatig. We waren we ook heel bewust van dat dit voorlopig even het laatste tripje met z’n tweeën is. Ik kijk met zoveel plezier terug op onze vakantiedagen, uren achter elkaar fantaseren over onze kleine, over het leven straks.”

Waar kijk je het meeste naar uit als de baby straks is geboren?

“Op de korte termijn kijken we er allebei het meeste naar uit om elkaar met de kleine te zien. Hij met de baby, ik met de baby. Zo’n beeld waar je vlinders van in je buik krijgt. Op de lange termijn ben ik vooral heel nieuwsgierig hoe de dynamiek in huis gaat veranderen. Eerst met een baby, die daarna steeds groter groeit en meer kan en wil. En hoe ga je daarmee om, hoe stimuleer je je kindje op de juiste manier, hoe zorg je dat je alles goed doet. Ik kan daar nu al veel over nadenken.”

“Als we nu andere baby’s of kinderen zien, in het echt of op tv, dan spreken we ook bewust naar elkaar uit wat we hetzelfde zouden doen en wat we anders willen doen. Als ik ergens een uitgesproken mening over heb, dan vind ik het wel fijn om even bij hem te peilen hoe hij er in zit. Maar voorlopig lijken we qua wensen en verwachtingen behoorlijk op één lijn te zitten.”

Wat wil je meenemen uit je eigen opvoeding of jeugd?

“Ik weet niet of ik daar echt mijn vinger op kan leggen. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan denk ik wel aan alle dingen die mijn moeder voor ons heeft gedaan. Als ik als aanstaande moeder naar haar rol kijk, dan voel ik me heel trots. Ik was zeventien en vertrok, nadat ik mijn Havo-diploma had gehaald voor een jaar in m’n eentje naar Amerika. Nu besef ik pas hoe ongelooflijk moeilijk het moet zijn geweest om je zeventienjarige dochter op het vliegtuig te zetten, maar hoe geweldig het is als je dat voor je kind over hebt. Ik hoop dat zeker mee te nemen.”

Zijn er dingen waar je tegenop ziet of nu spannend vindt?

“Over het algemeen ben ik heel relaxt en geloof ik dat dingen gaan zoals ze gaan. Ik denk dat ik op het moment suprême weet en voel wat ik moet doen. Maar soms kan ik ook denken: zal ik straks wel de juiste keuzes maken? Ik ben bang dat ik dat zal blijven voelen, dat ik regelmatig aan mezelf ga twijfelen. Of het nu over eten, slapen, kinderwagens of opvoeden gaat.”

Hoe kijk je aan tegen de bevalling?

“Ik heb een bevalplan gemaakt, maar ik heb eigenlijk geen idee hoe het straks zal zijn. Ik geef er nu de voorkeur aan om in het ziekenhuis te bevallen. Ik vind dat een fijner en veiliger gevoel, maar dat kan ook nog veranderen. We gaan het over ons heen laten komen.”

Ben je er klaar voor?

“Dat weet ik niet zo goed. Ben je dan ooit? Ik zou het niet erg vinden als ik ik nog een weekje moet wachten, want mijn voet is nu toch nog geblesseerd. Ik heb er helaas de commode op laten vallen. De hechtingen zijn er inmiddels uit en de pijn begint gelukkig af te nemen, maar ik loop nog wel op krukken. Als ik ‘s nachts moet plassen dan huppel ik als een slaapdronken flamingo naar de WC. Wat dat betreft mag de baby nog wel eventjes blijven zitten, zodat mijn voet hopelijk tegen die tijd volledig is hersteld.”

Heb je ook al nagedacht over je kraamtijd?

“Nog niet heel uitgebreid. De eerste drie weken zijn we samen, daarna begint Sandy weer met werken. We zullen ongetwijfeld onze ouders en familie snel over de vloer krijgen, maar zij zullen vast eten voor ons meenemen haha. Ik heb drie keer een zwangerschapsmassage gehad tijdens deze zwangerschap en denk erover om ook een postpartum massage te doen. Dat klinkt heel fijn. Ik vind het nu al een gek idee dat mijn buik straks weer leeg is, ik denk dat ik het wel ga missen die gezelligheid in je buik.”

Zijn er waardevolle tips of adviezen die jij tijdens je zwangerschap hebt gekregen en weer door zou willen geven? 

“Wat voor mij heel goed heeft gewerkt, is blijven bewegen sporten. Ik ben gaan trainen met een gespecialiseerd post- en prenatale trainer en heb aangepaste work-outs gekregen. Het was ook fijn om in ieder geval twee avonden in de week iets te doen te hebben en niet alleen op de bank te hangen met Netflix. Sporten geeft je energie en maakt je fit. Zwanger zwemmen vond ik trouwens ook heel fijn. Ik kwam eigenlijk voor de work-out, maar de tien minuten op het einde lekker drijven en het contact met de andere zwangere vrouwen was eigenlijk nog het leukst.”