Momtalk: Sanne

Sanne Marlijn – beter bekend als La Vie Sanne – (28) is de moeder van James (4,5) en Ise (1,5). Op haar 22ste raakte Sanne onverwacht zwanger en rolde daarmee in de rol van moeder. Op haar blog La Vie Sanne vertelt ze openhartig over de uitdagingen waar je als moeder voor staat. Ze steekt andere (aanstaande) moeders een hart onder de riem, voorziet hen van praktische tips en fijne inspiratie.

Ik spreek Sanne op een dinsdagmiddag, midden in de zomervakantie. Ze is met haar twee kindjes in Friesland, een paar dagen bij haar moeder op de camping. “We moesten echt even de deur uit, die twee kids vliegen elkaar thuis in de haren. Zij moeten naar buiten, rennen en spelen. Zes weken zomervakantie is lang. Ik merk wel dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd om fulltime entertainer te zijn”, grapt ze.

Hoe combineer jij moederschap met een eigen onderneming?

Op dit moment: slecht. Maar dat heeft vooral met de vakantie te maken en het gebrek aan tijd om te werken. Mijn mails lopen achter, de reminders stromen binnen. In het dagelijks leven, met ons normale ritme met school en gastouders, gaat het me beter af. Maar goed, ook dan werkt mijn chaotische aard niet altijd mee. Ik ben altijd met duizend-en-een projecten bezig, maar mis vaak het overzicht. Voorheen had ik een to do list, zette ik af en toe reminders in mijn telefoon en hield ik dingen op mijn telefoon bij. Door de combinatie van die drie dingen probeerde ik alles bij te houden. Daardoor schoot ik ‘s nachts weleens wakker: dit of dat niet vergeten. Pas toen ik dit aan een coach voorlegde en zij me zei: je kunt toch ook gewoon een agenda gebruiken en daar alles in noteren, viel het kwartje. Ik kocht de allergrootste Hema agenda, met een dag- en weekoverzicht waarin ik alles bijhoud. Inmiddels kan ik niet meer zonder dat ding.

Mijn chaotische aard wordt flink op de proef gesteld nu mijn zoon naar de basisschool gaat. Ik vergeet een cadeautje te kopen voor juffendag of ben te laat om ons in te schrijven bij de lijstjes met wie wat maakt voor kerst- of paasdiners. Gelukkig is mijn reputatie bekend en kunnen ze erom lachen. Ik houd me er nu aan vast dat dit pas zijn eerste jaar is, dus dat ik ook nog even mag wennen aan al die nieuwe verplichtingen en schoolse zaken.

Overigens, voordat James naar school ging had ik geen idee wat voor school-moeder ik zou zijn, maar ik ben mezelf echt tegen gekomen. Ik dacht dat ik andere kids leuk vond, maar dat vind ik lang niet altijd. Ze vragen de hele tijd om snoep, eten en drinken, stellen brutale vragen en lopen kamers in waarvan ik heb gevraagd om daar niet te komen. Ik ben helemaal niet zo tolerant als ik dacht, haha.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Sanne – Laviesanne.nl (@laviesanne) op 1 Jun 2020 om 9:56 (PDT)

Hoe vond jij de overgang van één naar twee kinderen?

Ik vond die transitie heel gemakkelijk gaan. We hadden een goede start, ik had een hele fijne bevalling, een relaxte kraamperiode en Isé was een rustige en lieve baby. James was al drie toen zijn zusje geboren werd, dus ik kon hem er ook veel bij betrekken. Dan vroeg ik aan hem om een spuugdoekje te halen als ik de baby aan het voeden was. Het is mooi om te zien hoe die twee nu steeds vaker samen hun weg vinden en elkaar vermaken. Ze vliegen elkaar ook weleens in de haren hoor. Isé gaat door een enorme mij-fase. James accepteert gelukkig veel. Soms denk ik er nog weleens aan terug hoe ik met één kind dacht dat ik het druk had. Ha!

Hoe zorg jij ervoor dat je tijd voor jezelf maakt?

Als om half zeven mijn vriend de kids naar bed brengt, dan zet ik een muziekje aan of podcast op en doe ik de afwas en ruim ik wat op. Heerlijk om even naar iets voor mezelf te luisteren zonder dat er doorheen getetterd wordt. Voor mij begint dan de avond: er zijn altijd zoveel dingen die ik wil en kan doen. Tegelijkertijd werkt dat soms juist verlammend, al die keuzes. Wat een millenial issue he? Mijn werk, het bloggen, voelt nog steeds als een hobby, ook al verdien ik er inmiddels mijn geld mee. Schrijven, vloggen en bezig zijn op sociale media zijn voor mij uitlaatklep.

Ik pak niet vaak een boek erbij of ga op de bank hangen en een serie kijken, dan hoor ik toch een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik mijn tijd anders moet besteden. Aan die berg was opvouwen, bijvoorbeeld. Sporten, nog zoiets. Dat stemmetje dat ik ‘wat aan mijn gezondheid moet doen’. Hoe doen andere moeders dat? Wat skippen zij zodat ze wel kunnen sporten? Ik ben bang dat ik er zoveel voor moet laten schieten om naar de sportschool te gaan. Ik ken mezelf, dan sta ik vervolgens met een schuldgevoel op de crosstrainer.

Over schuldgevoel gesproken. Heb je last van momguilt?

Enorm. Ik merk dat ik mezelf weinig rust of ontspanning gun, omdat ik me op zo’n moment direct schuldig voel dat ik niet iets anders doe. Ik hoorde van andere moeders dat ze tijdens hun zwangerschapsverlof tussen de middag dutjes deden. Dat kon ik absoluut niet. Zodra ik lag, begon de adrenaline te stromen en hoorde ik in mijn hoofd: er staat nog een berg afwas beneden, je moet de hapjes voor school nog maken en de auto die James kwijt is zoeken.

Gek he, hoe je alles voor je kids doet – gezond eten maken, zorgen dat ze genoeg bewegen, niet te veel schermtijd – maar je jezelf in al die drukte eigenlijk een beetje verwaarloost… Je bent zelf geen prioriteit meer, ik zie dat in alles terug. Ik weet dat ik af en toe even tegen dat gevoel, die momguilt, in moet gaan en wél tijd voor mezelf moet maken. Vaak besef je dan dat het allemaal wel meevalt en dat de wereld echt niet vergaat als je even 15 minuten op de bank een tijdschrift gaat lezen.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Sanne – Laviesanne.nl (@laviesanne) op 11 Mrt 2019 om 11:44 (PDT)

Wat is voor jou de grootste uitdaging van het moederschap?

Ik heb een ongeduldige en onrustige aard. Dat wordt binnen het moederschap enorm op de proef gesteld. Zeker met mijn oudste zoon: James is namelijk verschrikkelijk traag. Ik heb weleens per ongeluk een auto deur dichtgegooid met zijn voetje ertussen, omdat ik niet realiseerde dat hij nog steeds niet in de auto zat. Oeps. Ik heb altijd haast, zelfs als er eigenlijk geen haast is. Combineer dat maar eens met een kind dat iedere meter stil wilt staan op zoek naar beestjes, slakjes en takjes… Zoiets kan je een kind natuurlijk niet kwalijk nemen, maar ik moet soms echt even tot tien tellen om te voorkomen dat mijn ongeduld omslaat in irritatie. En ja, ik schiet ook weleens uit mijn slof, maar dan maken ze er ook echt een potje van. Achteraf kan ik me daar dan schuldig over voelen – heb je ‘m weer, die momguilt.

Het netjes opvoeden van mijn kinderen vind ik denk ik de grootste uitdaging. Ik wil dat James en Isé nette mensen worden. Dat heb ik ook van huis meegekregen. Als ik met mijn elleboog op tafel zat te eten, werd ‘ie er gewoon vanaf getikt.

Als ik erover nadenk zijn er zoveel dingen die het ouderschap moeilijk maken. Bijvoorbeeld al die ‘waarom?’ vragen. Hoe moet ik aan een vierjarig mannetje uitleggen wat het betekent dat mijn oma dood is? Er zijn iedere dag wel dingen waarvan ik denk: oh ja, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt, hoe gaan we dit nu aanpakken?

Wie vraag jij om hulp of advies als het om opvoeden gaat?

Ik vind het fijn om met mijn moeder te kletsen, ze heeft altijd goed advies. Mijn vriend en ik vormen ook een goed team, ik voel heel sterk dat we dit ouderschap echt met z’n tweeën doen. We hebben veel gesprekken en leggen problemen of vragen aan elkaar voor. Hoe herkenbaar brengen we onze kinderen online in beeld bijvoorbeeld, of hoe pak je een lastige situatie op school aan. Ik kan me geen beter iemand voorstellen om dit samen mee te doen. Zijn nuchtere, realistische kijk op alles brengt ons als ouders in balans.

Onze relatie vind ik heel belangrijk. De kids en mijn geliefde staan samen op nummer één. Ik doe voor allebei veel moeite. We blijven daar ook over praten samen en zijn er alert op of we niet teveel op de automatische piloot staan en meer een bedrijf runnen dan een stel zijn. Ik hoor van veel mensen om me heen dat ze met jongere kinderen relationeel in een wat mindere periode terecht komen, daar wil ik voor waken. We plannen samen weekendjes weg – of brengen alleen de kids naar opa en oma en blijven lekker samen thuis – en investeren zo in quality time.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Sanne – Laviesanne.nl (@laviesanne) op 12 Feb 2019 om 10:43 (PST)

Wat is het mooiste aan het moederschap?

De kleine dingen die me terug brengen naar mijn eigen jeugd opnieuw beleven, daar haal ik zoveel plezier uit. Ik heb mijn hele leven op de camping gestaan en daar nu weer zijn met mijn twee kinderen, een beetje bootjes kijken en wat rondbanjeren, maakt me zo blij. Ik lach me kapot om die kids, ik vind het zo leuk. Kinderen brengen zoveel blijheid. Ik zie het als een enorme verrijking van mijn leven. Samen eten, in bad, een spelletje spelen of op visite gaan: alles is leuker met James en Isé erbij.

De keerzijde van die enorme liefde die ik voel voor mijn kindjes is dat het me ook kwetsbaar maakt. Ik ben nooit meer onbezorgd. Ik kan me geen leven zonder hen voorstellen, maar soms kan ik nog wel terugverlangen naar het leven zonder die enorme verantwoordelijkheid. Mijn zorgen vroeger waren peanuts, nu schuilt er in mij altijd een angst dat er ooit iets met je kinderen kan gebeuren.

Ik ben blij dat ik lichamelijk en geestelijk gezien goed uit mijn twee zwangerschappen en bevallingen ben gekomen, daarmee prijs ik mezelf gelukkig. Dat mijn borsten, die er eens zo volumineus bij stonden, er na het borstvoeden inmiddels wat slapper bij hangen, neem ik maar voor lief.