© 2024 // How About Mom
Onlangs spraken we Marleen Fouchier over haar werk als vrijwillig fotograaf bij Stichting Stil. Ze toonde onder meer een foto van Neeltje Neele (’87) en haar dochter Loa, die vijf dagen na haar geboorte overleed. Aan How About Mom doet Neeltje nu zelf haar verhaal zodat Loa nooit vergeten wordt.
‘Ze is en blijft voor altijd mijn dochter’, aldus Neeltje.
Het was een droom die uitkwam toen Neeltje erachter kwam dat ze in verwachting was. ‘Mijn man en ik besloten in oktober voor een kindje te willen gaan en ik was in december al zwanger’, aldus Neeltje. ‘We waren heel dankbaar dat het zo snel lukte en de zwangerschap verliep geweldig. Ik voelde me onwijs goed en was echt aan het genieten. Alle controles waren goed en er leek geen vuiltje aan de lucht. Toen we met 35 weken nog een echo hadden, bleek Loa wel aan de kleine kant te zijn en in een stuitligging te liggen. Maar in principe was er geen enkele reden tot zorg.’
Neeltje en haar man kiezen – in goed overleg met artsen – voor een natuurlijke stuitbevalling. ‘Ik, mijn man en de artsen durfden het aan. Alle controles waren immers goed geweest en ik voelde me fit. Toen ik richting de 39 weken zwangerschap last kreeg van een wat verhoogde bloeddruk, besloten de artsen dat het beter zou zijn als de bevalling ingeleid zou worden. Maar op die dag wilde Loa niet wachten en uiteindelijk braken op 5 september mijn vliezen, met 39 weken en 5 dagen.’
De bevalling van Neeltje gaat heel vlot. ‘Ik vertelde in de auto onderweg naar het ziekenhuis ook nog tegen mijn man dat ik dacht dat de bevalling niet lang zou duren’, aldus Neeltje. ‘En dat bleek ook wel. De ontsluiting kwam snel op gang en na 25 minuten persen werd Loa geboren. Maar het was stil. Haar hartje stopte direct toen ze geboren werd en binnen een mum van tijd stond de hele ruimte vol met artsen. Lange tijd hebben ze geprobeerd haar hartje op gang te brengen in een andere kamer waar ik niet bij was, maar m’n man wel.’
Terwijl de artsen er alles aan doen om de hartslag van Loa weer terug te krijgen, moet Neeltje vanwege het niet loslaten van haar placenta geopereerd worden. ‘Al die tijd heb ik Loa niet gezien. Ik heb haar niet geboren zien worden en toen ze er eenmaal was, werd ze natuurlijk gelijk bij me weggehaald, aldus Neeltje. ‘Ik ben daarom onwijs dankbaar dat de artsen er na 20 minuten in zijn geslaagd om Loa weer terug op de wereld te krijgen.’
Wanneer de hartslag van Loa weer terug is, wordt ze overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. ‘Mijn man en ik zijn daar toen ook met gierende banden naartoe gebracht en vanaf toen zijn we eigenlijk in een rollercoaster terechtgekomen’, aldus Neeltje. ‘In het ziekenhuis zag ik Loa voor het eerst echt goed. Dat was een heel gek moment. Blijkbaar was het meisje dat ik daar in een koelpakje zag liggen mijn dochter. Toch voelde het gelijk als mijn kind, de slangetjes zag ik amper. Een gevoel van trots overheerste. Ik voelde heel veel liefde en het gevoel dat ik haar moest beschermen.’
De dagen na de geboorte van Loa zijn Neeltje en haar man continu bij haar in het ziekenhuis. ‘De artsen vertelden ons als snel dat haar situatie zorgelijk was’, aldus Neeltje. ‘We merkten dat we weinig reactie van haar kregen. Ze bewoog wat met haar handjes en voetjes, deed af en toe haar ogen open, maar meer zat er echt niet in. Dat bleek helaas ook uit de MRI-scan. Haar hersenen waren door het zuurstoftekort beschadigd waardoor ze geen zorgeloos leven zou kunnen leiden. Die bewuste donderdagmiddag hebben we moeten aangeven wanneer we de behandeling van Loa zouden willen stoppen. We besloten er niet te lang mee te wachten, omdat we Loa niet nog meer wilde laten lijden.’
Hoewel Neeltje had verwacht dat ze bij het aanhoren van het nieuws ter aarde zou storten en in huilen zou uitbarsten, blijkt dat niet het geval. ‘Natuurlijk was er veel verdriet maar ik voelde dat ik juist nu zoveel mogelijk moest en wilde genieten van de laatste momenten met Loa’, aldus Neeltje. ‘Uiteindelijk mocht ik haar op donderdag voor het eerst op mijn borst voelen. Daar was het gevoel van onvoorwaardelijke liefde, mijn hart maakte een sprongetje van geluk, hetzelfde hart dat een dag later samenkneep van de pijn en het verdriet. Maar die momenten met Loa, daar zijn we zo dankbaar voor. Dat we die tijd nog met haar hebben gehad en haar nog hebben kunnen aanraken. Uiteindelijk is ze om 18.00 uur ‘s avonds van de bedrading afgehaald en vier uur later overleden op de borst van haar vader.’
De dag van het overlijden gaat Loa met haar ouders mee naar huis. ‘Ze heeft nog heerlijk in haar bedje gelegen en heel veel mensen hebben haar nog ontmoet’, aldus Neeltje. ‘We waren zo trots op haar dat we heel graag wilden dat iedereen haar nog zou zien. Ze was zo perfect, zo mooi en zo klaar voor de wereld en het leven. Dat is tegelijkertijd ook een wrange gedachte die me soms naar de keel grijpt. ‘Waarom? Waarom is het zo mis gegaan?’, vraag ik me dan af. Maar helaas weten de artsen niet wat er fout is gegaan en moeten we leren accepteren dat we dat nooit zullen weten.’
Toen Neeltje uiteindelijk definitief afscheid had genomen van Loa en de uitvaart achter de rug was, stond ze voor de moeilijke taak om het leven weer op te pakken. ‘Het crue was dat ik gewoon nog zwangerschapsverlof had natuurlijk’, aldus Neeltje. ‘Die tijd heb ik echt nodig gehad voor mezelf en voor ons samen om de boel weer een beetje op de rit te krijgen. Maar je krijgt mij, en m’n man ook, niet zomaar klein. We probeerden, ondanks dat het meest verschrikkelijke ons is overkomen, toch nog te genieten van de kleine dingen. Van de zon en alle leuke dingen van het leven. En ook van alle prachtige foto’s die we met Loa hebben.’
Fotograaf Marleen Fouchier heeft namens Stichting Stil namelijk prachtige foto’s gemaakt van Neeltje, haar man en hun dochter Loa. ‘Die foto’s betekenen de wereld voor mij, omdat dat, buiten filmpjes, het enige is waar ik Loa nog kan zien. Ik bekijk ze regelmatig om weer even terug te gaan naar de momenten die we met haar samen hebben gehad. Zodat mijn herinneringen aan haar, ook al is dat onvermijdelijk, niet vervagen’, aldus Neeltje. ‘Het leven gaat door, ook dat van ons, maar ik wil Loa nog zoveel mogelijk levend houden. Want ondanks dat ze er niet meer is en ik weinig momenten met haar samen heb gehad, is mijn liefde voor haar onvoorwaardelijk en onbeschrijfelijk. Zij is het meisje dat mij mama heeft gemaakt, mijn dochter waar ik zo trots op ben en die ik nooit zal vergeten.’
Fotocredits: Marleen Fouchier namens Stichting Still
Meer lezen?
Marleen fotografeert stervende en overleden baby’s: ‘Een liefdevolle herinnering voor ouders’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom