Mijn verhaal: ‘Een week na de bevalling volgde het beste nieuws: onze baby is gezond’

Tessa’s zoon Lex loopt tijdens de bevalling zuurstofgebrek op. Er volgen spannende dagen waarin moet blijken hoe en of haar zoontje geneest en of er eventuele (blijvende) schade is. Na haar traumatische bevalling en nare ervaring in het ziekenhuis, voelt ze zich op de NICU eindelijk echt geholpen en ondersteund.

‘De volgende twee dagen zaten we veel aan Lex zijn bedje. De ernst van de situatie kwam steeds meer bij mij binnen en ik kan me zo goed de keren herinneren dat ik huilend naar binnen werd gereden op mijn rolstoel, met mijn handen voor mijn gezicht en hem daar zo hulpeloos zag liggen. ‘Mijn kindje, mijn kindje’.

Steun op de NICU

De verpleegkundigen en artsen op de NICU waren zo ontzettend lief voor ons en voor Lex. Elke keer als we bij hem waren werden we rustig. We werden ook goed opgevangen door de twee maatschappelijk werksters die steeds even bij ons incheckten en bij wie we ons verhaal kwijt konden.

De verpleegkundigen zeiden steeds: Lex gaat het ons laten zien. En hij liet ons elke dag het allerbeste zien wat er op dat moment mogelijk was. Geen epileptische aanvallen, hij lag er rustig bij en zijn hartslag werd zelfs rustiger op alle momenten dat wij als ouders bij hem waren. Het gaf een fijn gevoel toch iets voor hem te kunnen betekenen. We praatten tegen hem, lazen verhaaltjes voor, aaiden hem en vertelden over wat we allemaal gingen doen als we hieruit zouden komen. Dat hij de vogeltjes zou horen fluiten op ons dakterras en dat we samen naar het door ons geliefde Curacao zouden gaan en we daar heerlijk in de zee zouden gaan zwemmen.

‘Je bent gewoon vaginaal bevallen’

Inmiddels waren de twee dagen in het ziekenhuis voorbij en het gevreesde moment kwam. Ik werd ontslagen. Huilend zat ik in mijn bed. Ik wilde niet weg. Ik kon helemaal niet lopen, alles bloedde, ik was zojuist half kruipend uit de badkamer naar het bed gegaan onder toeziend oog van de gynaecoloog. ‘Je bent een gezonde kraamvrouw en je bent gewoon vaginaal bevallen, dus je kan hier niet blijven. We moeten deze kamer gebruiken voor een vrouw die moet bevallen, want er zijn te weinig kraamkamers.’

Gewoon vaginaal bevallen?! Ik heb een kind van vijf kilo gebaard! Ik zag het totaal niet zitten om te vertrekken. De gynaecoloog gaf aan dat ik dan wel naar het Ronald McDonaldhuis zou kunnen, maar in verband met corona kon je daar geen bezoek ontvangen. Huilend zei ik haar dat ik dan ook helemaal geen kraamhulp zou hebben en dat ik toch helemaal niet voor mezelf kon zorgen in deze toestand. ‘Kraamhulp’, vroeg de gynaecoloog, ‘Dat is toch voor de baby? En die ligt in het ziekenhuis’. De co-assistent voegde hier aan toe: ‘Tessa, wat jij hebt is alleen nog maar psychisch. Wij kunnen hier niets meer voor jou betekenen. Van het Ronald McDonaldhuis naar het ziekenhuis is het maar 8 minuten op de rolstoel naar de NICU.’ De gedachte dat ik acht minuten op een metalen rolstoel zou moeten zitten maakte me nog wanhopiger dan ik al was.

Verzorgd door vrienden en familie

Tot mijn grote opluchting kon de gynaecoloog regelen dat dan mijn moeder welkom zou zijn in het Ronald McDonaldhuis om mij te helpen. We hebben ons hele hebben en houden verhuisd naar het Ronald McDonald huis en onze familie heeft ons volledig verzorgd. Mijn ouders waren team kraamhulp en maakten onze kamer elke dag helemaal schoon en zorgden ervoor dat ons niets ontbrak. Mijn vader kookte zelfs dagelijks alle onderdelen van het kolfapparaat uit. De rest van de familie kwam elke dag met eten. We werden overladen met bloemen en kaartjes. Elke dag hadden we een momentje met vrienden en familie in de groene zonnige tuin van het huis en dat was voor ons echt even een momentje waarin we heel even konden ontsnappen uit de situatie waar we in zaten.

Ondertussen gingen we continu op en neer naar onze kleine Lexie. Het ging steeds beter. Na drie dagen werd hij langzaam opgewarmd en werd hij steeds meer een echte baby. Hij moest afkicken van de morfine die hij had gekregen maar stapje voor stapje ging het steeds een beetje beter. Wel bleek dat er zenuwen in zijn linkerschouder beschadigd waren en hij zijn linkerarm dus helemaal niet kon gebruiken. Het zou nog een paar maanden afwachten zijn hoe dit zou genezen, maar dat is inmiddels helemaal goedgekomen.

‘Onze baby is gezond!’

We leefden steeds meer naar de MRI toe. Op dinsdag, een week na de bevalling, vond deze plaats. In de ochtend kwam er nog even een neuroloog naar Lex kijken om zijn reacties te zien. Zij gaf aan positief te zijn. Zou het dan toch allemaal goed komen?

Om drie uur hadden we een afspraak met de artsen om de uitslag te bespreken. We waren er eerder om ook nog even naar Lex te kunnen gaan en zagen de arts al wat rondhangen op de afdeling. Ze kletste wat met ons en vroeg ‘zullen we maar meteen gaan zitten?’. De verpleegkundige keek even of er een ruimte vrij was, we stonden nog even met de arts op de gang te wachten. Ze zei: ‘Zal ik het maar meteen zeggen? Er is geen schade gezien op de MRI.’ Het allergelukkigste moment uit ons leven. Ik zakte zowat door mijn benen van blijdschap. Onze baby is gezond!

Na nog een weekje in een ander ziekenhuis om Lex onder andere te leren drinken uit een flesje, waren we
eindelijk thuis. Lex kon eindelijk de vogeltjes horen fluiten op ons dakterras. Een paar maanden later zijn we een paar maanden naar Curacao gegaan en daar heeft Lex elke dag dolblij gezwommen in de zee.

Fouten

Waarom heb ik ervoor gekozen om mijn verhaal zo uitgebreid te delen? Er zijn veel dingen fout gegaan in de begeleiding van mijn zwangerschap, tijdens de bevalling en daarna. Dingen waarvan ik achteraf denk: wat als er andere keuzes waren gemaakt? Wat als er wat meer oog was geweest voor mij als mens?

Ik vind het belangrijk dan zorgverleners leren van deze fouten. Ik wil graag bereiken dat zorgverleners hun fouten erkennen en dat er ook echt aanpassingen worden gedaan in de manier waarop zij werken. Dan hoeft namelijk niemand nog een keer door te maken wat ik heb doorgemaakt.

Tegen elke vrouw die ook een vervelende ervaring heeft gehad tijdens haar zwangerschap, bevalling of kraamtijd, al is het iets heel kleins of als het iets heel groots is, dien alsjeblieft een klacht in tegen de desbetreffende persoon of instelling. Niet omdat die persoon ervoor moet boeten, maar omdat alleen op deze manier een klacht echt in een systeem van de zorginstellingen terecht komt en deze niet ongezien kan blijven.

Voor elke vrouw die op dit moment zwanger is wil ik zeggen: vertrouw altijd op jouw eigen gevoel. Jij kent je lichaam het best en laat je door niets of niemand iets wijsmaken.’

Meer lezen?

Mijn verhaal: de grootte van Tessa’s baby brengt veel onzekerheid tijdens haar zwangerschap