zuurstoftekort tijdens de bevalling
24/02/2022

Mijn verhaal: Tessa’s baby had een zuurstoftekort tijdens de bevalling

Na een traumatische bevalling, waarbij Tessa voor haar gevoel op geen enkele manier wordt ondersteund door de professionals aan haar bed, wordt zoontje Lex geboren. Terwijl Lex wordt meegenomen, volgt voor Tessa nóg een ingrijpende ervaring als ze in de OK gehecht moet worden. Dan hoort ze dat Lex zuurstoftekort tijdens de bevalling heeft gehad.

Ik had er toen nog totaal geen rekening mee gehouden dat zuurstoftekort en alles wat daar bij hoort aan de orde was. Opluchting en blijdschap overheerste dat mijn kindje leefde en dat de hel van de bevalling voorbij was.

Ik werd even bij Lex gereden met mijn bed en zag hem heel hard huilen in zijn piepkleine zuurstofmaskertje. Hartverscheurend. Ondertussen bibberde en klappertandde ik ontzettend en bleef ik vragen om een deken. Het duurde voor mijn gevoel wel tien minuten voordat ik deze kreeg. De verloskundigen – die mij tijdens de bevalling zo slecht hadden behandeld – kwamen me knuffelen. Het voelde voor mij meer alsof zij zichzelf gerust kwamen stellen dan dat ze echt iets voor mij wilden betekenen.

Nog een traumatische episode

Mijn vriend en Lex werden vervolgens afgevoerd naar een andere afdeling. Ik lag nog in mijn bed, vreemd genoeg opgelucht op dat moment. Alles wat er gebeurd was kwam toen nog helemaal niet bij mij binnen. Ik smeekte om een glas water, ik had al uren niets gedronken of gegeten. Ik kreeg helemaal niets, zelfs geen slokje want misschien moest ik nog naar de OK. Achteraf vraag ik me af of het nou echt zo dramatisch is om een paar slokjes water te drinken op zo’n moment. Behoorlijk mensonterend.

Daarna kwam voor mij nog een traumatische episode. De hechtingen. Mijn baby was zojuist letterlijk uit mij getrokken. Ik moest gehecht worden. De verloskundige ging mij van onderen controleren op scheurtjes. Dat gebeurde nogal hardhandig en ik klaagde steen en been. Ik wilde niet dat er nog iemand aan mij kwam en gaf dat ook aan. Daar werd absoluut niet naar gehandeld, want er kwam nog een tweede persoon de boel aftasten. Ook al gaf ik aan dat ik dit absoluut niet wilde -“alsjeblieft, niet nog iemand”- werd er niet naar me geluisterd. Weer werd ik van onderen volledig afgetast. Achteraf voel ik me hierin wederom als een object behandeld en is er helemaal geen rekening gehouden met mijn gevoelens of wensen.

Zo vernederend

Ik moest gehecht worden en vroeg om narcose, omdat ik zo’n traumatische ervaring had gehad en helemaal niet meer wilde dat er iemand aan me kwam. Dit was niet de bedoeling. De gynaecoloog wilde handmatig hechten en zette de verdovingen. ‘Je wilt toch naar je kindje toe?’. Wederom alsof ik voor de grap om narcose vroeg, alsof mij dat leuk leek. Alsof mijn kind niet zojuist uit mij was getrokken en af was gevoerd met weet ik wat voor complicaties. Psychische nood blijkt absoluut geen reden te zijn om toch te kiezen voor een narcose.

De prikken werden gezet, de gynaecoloog ging hechten. Ze was even bezig en zei toen: ‘Het lukt me niet, we moeten toch naar de OK’. Het was voor mij zo vernederend dat het toen ineens wél kon. Na de OK mocht ik na een tijdje weer naar mijn vriend en Lex. Lex lag inmiddels aan allerlei draden en werd beademd. Het team van het academisch ziekenhuis stond klaar om hem te gaan vervoeren. Ik mocht hem nog heel even vasthouden en aaide hem over zijn rugje. “Doe maar niet” zei de arts die erbij stond. Wat pijnlijk om te horen als je voor je eerste keer je kindje vast hebt.

We kregen champagne mee in de ambulance

Vervolgens moesten mijn vriend en ik ook worden vervoerd. Het was al duidelijk dat ik met een andere ambulance naar het academisch ziekenhuis zou gaan, Lex had zoveel apparatuur nodig dat ik daar niet bij paste. Chris mocht in eerste instantie met ons allebei niet mee. “Regel maar iets” en “Bel maar iemand”, kregen we te horen. Dus iemand die net een zeer traumatische ervaring heeft gehad wil je zelf laten rijden in het holst van de nacht? Of iemand van zijn familie op laten trommelen in deze staat en met deze boodschap?

Als klap op de vuurpijl werd er een flesje champagne meegegeven bij vertrek. Ik kan me niet voorstellen dat het goed voelt voor iemand om een fles champagne mee te geven na een geboorte van een kindje met zuurstoftekort niet wetende hoe deze eruit komt. Het voelde echt alsof dit nu eenmaal de standaard procedure was en dit ook kon worden afgevinkt.

‘Het is niet goed’

Om zes uur ‘s ochtends kwamen we aan in het academisch ziekenhuis. Ze waren met Lex bezig, we mochten niet naar hem toe. Ik werd opgenomen op de kraamafdeling en mijn vriend mocht bij mij blijven slapen. Een van de eerste dingen die de verpleegkundige tegen mij zei in het ziekenhuis was: “Ga er maar vanuit dat je maar twee dagen mag blijven”. Dit werd gedurende ons verblijf nog een aantal keer herhaald. Ik kon me daar weinig bij voorstellen, maar was vooral met mijn kleine jongen bezig.

Rond zeven uur besloten we onze naasten op de hoogte te gaan brengen. Om beurten namen ze allemaal heel vrolijk op, iedereen verwachtte natuurlijk een positieve boodschap. “Het is niet goed” zei ik. Eerst huilend, maar hoe vaker ik had verteld hoe stoïcijnser ik werd. Mijn vriend kon alleen nog maar huilen.

Zuurstoftekort tijdens de bevalling

Ik was aan de telefoon toen de arts van Lex binnenkwam. Ze viel met de deur in huis: ‘Lex heeft zuurstoftekort gehad tijdens de bevalling. Hoe ernstig het is weten we niet. Hij ligt nu op de Intensive Care en wordt drie dagen lang gekoeld en in slaap gehouden om verdere schade te voorkomen. Na deze dagen wordt er een MRI gedaan en zien we wat de hersenschade is. Dit kan variëren van geen kwaliteit van leven tot helemaal geen schade.’ Dit was het moment waarop ik me pas echt realiseerde wat er aan de hand was. Dat het helemaal niet goed was met Lex. Dat hij misschien zelfs wel dood zou gaan.

Niet lang daarna mochten wij naar hem toe. Het kleine manneke lag aan meer dan 20 draadjes, werd beademd, had allerlei infusen en lag in een koelpakje. Om zijn buik en beentjes zat een pakje waar gekoeld water doorheen liep om hem af te koelen zodat zijn hersenen niet verder zouden opzwellen. Er werd ons verteld dat de schade van de eerste klap niet terug zou kunnen worden gedraaid maar de schade van de tweede klap die volgt bij zuurstoftekort door het koelen wel zou kunnen worden voorkomen. Ik lag vanaf mijn bed naar hem te kijken en de hele situatie voelde zo onwerkelijk. Het drong helemaal niet tot me door.’

Lees morgen het laatste deel van Tessa’s verhaal.

Meer lezen?
Mijn verhaal: “Onze tweeling had een overlevingskans van 50%”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen