© 2024 // How About Mom
Gedurende haar zwangerschap krijgt Tessa gemengde signalen over de grootte van de baby in haar buik. Uit eerste echo’s blijkt de baby (veel) te groot, maar een paar weken later is er niets meer aan de hand. Los van die onduidelijkheid, gaat er ook veel mis in de verloskundigenpraktijk. Al die zaken brengen Tessa veel onzekerheid tijdens haar zwangerschap.
‘Vanaf dat ik 24 weken zwanger was werd er overal waar ik kwam wat gezegd over de grootte van mijn buik. Mezelf lichtelijk zorgen makend (was mijn buik dan echt zo groot?) deelde ik dit met de verloskundige tijdens de gebruikelijke controle. De verloskundige gaf aan dat mijn buik zeker niet te groot was, maar dat ik nu, omdat ik dit had aangegeven, voor de leuk een extra echo mocht maken. Achteraf gezien was dit het begin van maandenlange vage communicatie over mijn grote buik en later bleek: grote baby.
Tijdens de echo blijkt de baby inderdaad aan de grote kant te zijn. De echoscopist is ernstig en geeft aan dat er een flinke jongen in mijn buik groeit. Ze geeft aan dat we dit goed in de gaten moeten houden en dat er na twee weken weer een echo gemaakt moet worden. Voor mij begint hier de verwarring. Wie moet ik nu volgen? De verloskundige of de echoscopist?
De tweede groeiecho volgt. Een nieuwe echoscopiste, die we nog nooit hebben gezien. Ze vertelt ons, nogal euforisch, dat de baby het geweldig doet, hij ligt keurig op zijn eigen lijntje en er is absoluut niets om ons zorgen over te maken. Ze is uiterst en opvallend enthousiast, wat voor ons best een opluchting is omdat we ons toch zorgen zijn gaan maken over de grootte van ons kind. De baby is niet te groot en alles is helemaal goed volgens de echoscopiste. Wat een opluchting! Bij eerdere echo’s was gezien dat mijn placenta een beetje voor de uitgang lag en dat deze tweelobbig was. Ook dat moest tijdens deze echo worden gecontroleerd, maar de echoscopiste wist hier niets van. Ik moest er zelf naar vragen. Dit bleek allemaal goed te zijn gekomen. Wel lag de baby in stuit (ik was inmiddels 32 weken zwanger) en dit moesten we goed in de gaten houden. Wellicht zou hij zelf nog gaan draaien.
Happy met deze goede echo gingen wij dat weekend nog een laatste keer een weekend weg met zijn tweetjes. In verband met corona niet naar een zonnig oord maar naar het mooie Limburg. Nadat we ons in ons vakantiehuisje hadden geïnstalleerd zag ik dat ik een aantal oproepen had gemist van de verloskundigenpraktijk. Bezorgd belde ik zo snel mogelijk terug. De verloskundige meldde mij dat ik een glucosetest moest doen. Het kan namelijk zo zijn dat ik ‘gewoon’ grote babies krijg of dat ik zwangerschapsdiabetes heb. Ik schrik hier zo van dat ik niet verder doorvraag en het gesprek afrond. Huh? De baby zat toch keurig op zijn eigen lijntje? Er was toch helemaal niets aan de hand?
Het hele weekend zit ik hiermee in mijn hoofd. Ik vind de hele gang van zaken sowieso heel warrig verlopen en besluit maandagochtend meteen te bellen om dit aan te geven. Ik geef tijdens het telefoontje aan dat ik de communicatie op dit moment niet prettig vind verlopen en ook vaak tegenstrijdig en rommelig vind. Ik stel mijn vragen: hoe zit het nu met de grootte van de baby? Waarom een glucosetest? Ik krijg gemixte signalen; een hele positieve echoscopist en dan plots wel een glucosetest? Hoe zit het met de placenta (tweelobbig) en baarmoedermond. Ik geef aan het niet fijn te vinden dat ik hier zelf tijdens de echo over moet beginnen.
De dienstdoende verloskundige neemt alles stap voor stap met mij door. Hierin komt ook ter sprake dat als de baby aan de grote kant blijft tijdens de gehele zwangerschap, er tegen het einde van de zwangerschap wordt bekeken of er bijvoorbeeld eerder gestript gaat worden of eventueel zelfs eerder ingeleid. De verloskundige geeft aan dat dit nooit voor 38 weken zal gebeuren, omdat de baby het dan vaak beter heeft binnen de baarmoeder dan daarbuiten. Dit is voor mij een helder en bevredigend gesprek. Ik heb er weer vertrouwen in en plan een afspraak voor een glucosetolerantie-test.
De ochtend van de glucosetolerantie-test breekt aan. Ik ga nuchter en wel richting het lab. De verpleegkundigen van het lab zijn in rep en roer, er is namelijk een nieuw computersysteem. Ze hebben nog net even tijd om mij het glucosedrankje te geven en een aantal keer te prikken. Je wordt nogal misselijk van het drankje en ze geven daarbij nogal plompverloren aan dat als ik ga braken, de test dan voorbij is en het opnieuw moet. Gelukkig gebeurt dat niet en kan ik na een paar uurtjes naar huis. De verpleegkundige geeft aan dat de uitslag er uiterlijk morgen zal zijn.
Na een aantal dagen wachten heb ik nog steeds geen uitslag. Ik bel naar de verloskundigenpraktijk en er wordt aangegeven dat de testuitslag niet in het systeem staat en dat er naar moet worden gezocht. De volgende dag blijkt dat de testuitslag kwijt is en dat de test helaas opnieuw moet. De moed zakt mij steeds verder in de schoenen. Weer iets wat er misgaat vanuit de verloskundigenpraktijk.
De volgende groeiecho staat alweer voor de deur. Goed nieuws. De groeilijn is gezakt naar een normaal level. Ik heb even contact met een van de verloskundigen en ze geeft aan dat het niet nodig is om de glucosetolerantie-test opnieuw te doen, omdat de groeilijn is gezakt. Achteraf gezien vraag ik me af waarom op dit moment deze keuze gemaakt is, wellicht had dit een hoop ellende kunnen voorkomen.
Het volgende probleem dient zich alweer aan. De baby ligt in stuit. De verloskundige raad een versie aan (bij een uitwendige versie probeert de verloskundige je baby te draaien naar een hoofdligging, red.) Ik twijfel ontzettend. Moet ik de versie laten doen? Of ga ik voor een stuitbevalling? Of meteen een keizersnede kiezen? De verloskundige doet er heel luchtig over en vertelt over haar eigen ervaring met een versie. Ik besluit voor de versie te gaan. Nu ik op alles terugkijk kan ik nog vaak denken “had ik maar
gekozen voor een keizersnede”.
Er wordt weer een echo gemaakt, de baby ligt nog steeds in stuit. Voor mijn gevoel kan hij namelijk zelf ook helemaal niet meer draaien, want mijn buik is inmiddels heel groot en hij ligt er strak in. De volgende dag vindt de versie plaats. Een gespecialiseerde verloskundige draait samen met een assistente de baby in mijn buik. Niet prettig, maar gelukkig lukt het! Ik voel zelf ook wat meer bewegingsvrijheid nu de kleine niet meer met zijn hoofdje tegen mijn borst drukt. Na de versie zou ik weer een injectie moeten krijgen. maar helaas is mijn verloskundige vergeten deze mee te geven. De zoveelste teleurstelling.
De bevalling begint te naderen en we hebben een bevallingsgesprek op de verloskundigepraktijk. Ik geef aan niet echt een bevalplan te willen maken, omdat dit vaak toch anders gaat lopen dan je denkt. Daarnaast geef ik aan dat ik denk dat in het ziekenhuis niet echt ruimte is voor een bevalplan. Toch zijn voor mezelf de wensen duidelijk: in het ziekenhuis bevallen, heldere communicatie en liever niet eerst naar het bevalcentrum, omdat ik liever niet te veel verplaatst wil worden tijdens de bevalling. Dit omdat ik al een aantal keer heb gehoord dat hier een bevalling van kan stagneren. We hebben het ook nog even over drukte in de ziekenhuizen. Kan het zo zijn dat je in een ziekenhuis buiten de stad terecht komt omdat er geen plaats is in Amsterdam? De verloskundige heeft dat in vier jaar tijd maar één keer meegemaakt, en dat kwam omdat een vrouw een epiduraal wilde. Gelukkig, hoefden we daar ons ook geen zorgen over te maken.
Tegen het einde van mijn zwangerschap wordt de grootte van de baby voor mij steeds meer een ding. De gemixte signalen hebben mij onzeker gemaakt, wat is er nu precies aan de hand? Ik ben niet gerust op de situatie. Bij 32 weken is er gesproken over eventueel inleiden of stippen wanneer de baby groot blijft. Hier wordt later geen woord meer over gerept. Ik blijf tijdens alle controles vragen: hoe zit het met de grootte van de baby? Kan ik wel normaal bevallen? Ga ik dan niet uitscheuren? Heeft het consequenties voor de bevalling? Past de baby wel door mijn bekken? Hoeveel weegt de baby? Steeds word ik weer gerustgesteld door alle verschillende verloskundigen. De baby is groot, circa 8 pond bij geboorte, maar er is niets om me zorgen over te maken.
“Het is allemaal wat overtrokken”, “Het is groter gemaakt dan het is”, “Je moet je er niet zo’n zorgen over maken”, “Het valt allemaal wel mee”, “Je lichaam maakt geen baby die er niet uit kan, mits je zwangerschapsdiabetes hebt (onthoud: deze testuitslag was kwijt en het was dus helemaal niet bekend of ik zwangerschapsdiabetes had)”, “De grootte van de baby is niet zo van belang, het gaat om een combinatie van de weeën, het bekken etc”, “Tijdens de bevalling merken we het als het niet past en dan hebben we nog alle tijd om in te grijpen”, “Jij maakt je zorgen hè over de grootte van de baby”, “Je hebt vooral ook veel vruchtwater”, “Ik heb nog wel baby’s van meer dan 12 pond geboren zien worden” of “Als het niet gaat dan zien we dat tijdens de bevalling en dan wordt er op tijd ingegrepen”, is een greep uit de reacties en opmerkingen die ik kreeg van zorgverleners.
Tegen het einde voelde ik me een zeurende zwangere die zich veel te veel zorgen maakte over de grootte van de baby. Het voelde echt alsof er “zeurt over grootte van baby” in mijn dossier stond. Ik kreeg het gevoel hier veel te veel mee bezig te zijn en om die reden voelde ik me ook niet meer vrij om hier verder op door te vragen tijdens de controles, bijvoorbeeld waarom er niet werd gestript of eerder werd ingeleid.
Na het hele debacle met de glucosetest en dan weer een vergeten prik na de versie, heb ik nog overwogen om bij 36 weken over te stappen naar een andere verloskundigenpraktijk. Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan omdat dat me in aanloop naar de bevalling te rommelig leek. Ik heb me toen wel voorgenomen om bij een eventuele volgende zwangerschap niet meer naar deze verloskundigenpraktijk te gaan.
Ik besluit te vertrouwen op de professionals, mijn zorgen los te laten en er vanuit te gaan dat als meerdere verloskundigen tegen mij zeggen dat het allemaal gewoon op de natuurlijke manier kan dat het dan helemaal goed gaat komen. Het blijft voor mij wel een punt van onrust in mijn achterhoofd, zeker wanneer ik ook nog overtijd ga. Dit staat voor mij haaks op wat er eerder tegen mij is gezegd, namelijk dat ik wellicht eerder zou worden ingeleid of gestript in het geval van een grote baby.’
Lees morgen verder over Tessa’s bevalling
Meer lezen?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom