© 2025 // How About Mom
Voor How About Mom hield verloskundige Geke Born een dagboek bij van haar weekenddienst ‘Hollen of stilstaan? Voorafgaand aan een dienst weet ik nooit wat de dag, of dagen in dit geval, me zullen brengen. Dit weekend bleek er genoeg te doen! Lees je mee?’
Klaar voor de weekenddienst! Bevallingen, kraamvisites, spoedconsulten, van vrijdagavond tot zondagavond sta ik paraat voor alles waar de diensttelefoon voor gaat. Ik bel mijn collega voor de overdracht. We bespreken een aantal cliënten die dit weekend kunnen bellen en kraambedden waar ik langs mag. Geen grote bijzonderheden en ik hoef nu niet direct aan het werk. Ik wens haar een fijn weekend en schakel vervolgens in de app de dienstlijn door naar mij.
‘Gezellig, we zijn vanavond samen thuis!’, riep Oane, mijn man, vanochtend toen hij vroeg de deur achter zich dichttrok. We werken beide onregelmatig, dus we lopen elkaar nog wel eens mis. Vanavond lukt het inderdaad om samen te eten, maar heel gezellig wordt het niet. Het is best een drukke week geweest en ik verwacht minstens één bevalling dit weekend, dus ik duik vroeg mijn bed in. Hij weet gelukkig hoe het is en vindt mijn slaap net zo belangrijk.
Mijn horloge trilt en vanaf mijn nachtkastje klinkt mijn vertrouwde ringtone. Toen ik nog alleen woonde nam ik de telefoon eigenlijk altijd in bed op, maar inmiddels ben ik getraind om binnen no-time naast mijn bed te staan en pas op te nemen als ik zacht de slaapkamerdeur achter me dichttrek.
‘Met Geke, verloskundige’. Ik hoor een bekende stem aan de telefoon. Het is Sanne, een van de vrouwen die ik inderdaad verwacht dit weekend. ‘Hoi Geke, m’n vliezen zijn zojuist gebroken en ik denk dat het groen vruchtwater is. Wil je komen kijken?’ Ik stel nog wat vragen en trek dan snel mijn kleren aan en de deur achter me dicht. Werk aan de winkel!
Het is niet lang zoeken naar het juiste adres, want er brandt slechts bij één huis licht. Om het oudste kind niet wakker te maken, klop ik zachtjes aan. Niet veel later doet haar partner de deur open en begeleid hij me naar boven. Sanne ligt op bed. Ze begroet me, begint direct uit te leggen hoe vlak daarvoor haar vliezen zijn gebroken en laat me een maandverband zien met daarin groen vochtverlies. Geen twijfel over mogelijk: deze baby heeft in het vruchtwater gepoept. Ik leg Sanne en Rick uit dat dit reden is om de zorg over te dragen aan het ziekenhuis. Ze knikken. Hoewel ze op een thuis bevalling hadden gehoopt, staan ze er nuchter in. Het hartje klopt prachtig en ze zijn allang blij dat de bevalling überhaupt begonnen is. Als zij de oppas bellen voor hun oudste, bel ik het ziekenhuis.
Terwijl Rick de tassen en maxicosi draagt, rol ik de rolstoel van Sanne door de gangen van het stille ziekenhuis. Ik ga altijd mee met ouders, zodat ze goed weten waar ze naar toe moeten en wie er voor hen gaat zorgen. Op de verloskamers verzorg ik mondeling en op papier de overdracht aan de klinisch verloskundige. Zo is zij helemaal op de hoogte van de medische status en bevalwensen van Sanne.
Een halfuurtje later loop ik het ziekenhuis weer uit. Ze gaan hier goed voor haar zorgen. Wat zal ik doen? Nog even gaan slapen, of gewoon maar de dag beginnen? Ik kies voor het laatste. Het is zaterdag en Oane werkt thuis vandaag. We vinden het altijd heerlijk om samen de in bed te beginnen met ontbijt en koffie, en daar lijkt nu mooi even tijd voor. Het blijft toch weekend.
Na een lekkere warme douche, maak ik Oane voorzichtig wakker. ‘Hoe laat was je weg?’, vraagt hij. ‘Half 5’, antwoord ik. ‘Oh mooi, dan heb je nog best wat geslapen.’ Ik moet lachen. Hij weet inmiddels precies hoe het gaat in dit werk en dat de eerste nacht van een 48-uurs dienst moeten werken niet ideaal is. Maar, hij heeft gelijk. Ik heb nog heel wat uur kunnen slapen, dus mij hoor je niet klagen.
Tijd voor de kraamvisites en huisbezoeken. Die rijden we het liefst ’s ochtends tussen 09.00 en 13.00 uur. Ik mag vandaag langs bij drie kersverse gezinnen en bezoek Marieke om haar mogelijk te strippen. Ze heeft maandag een inleiding gepland staan, maar we hopen dat ze voor die tijd nog zelf bevalt.
Alle huisbezoeken zijn gelukt en ik rond op de praktijk nog even de administratie af. Die never-ending administratie… De diensttelefoon is tot nu toe rustig. Het was toch vroeg vanochtend en mijn dienst zit er voorlopig nog niet op, dus besluit ik het vanmiddag rustig aan te doen. Van slapen komt het niet, maar met een boek op de bank laadt mijn batterij voldoende op.
Oane kookt en we eten met bord op schoot op de bank. Dan wordt Oane gebeld. Of hij last-minute nog even naar Amsterdam wil voor een werkklus. Hij twijfelt, want we hadden ons beide verheugd op een avond samen op de bank. ‘Ga maar gewoon, ik weet toch ook niet hoe mijn dienst gaat lopen’, moedig ik hem aan.
Mijn avond bleef rustig, dus ik dook er extra vroeg in. Dat blijkt een goede keuze, want de telefoon gaat ook vanochtend al vroeg. Marieke belt, ze heeft bloedverlies en vraagt of het normaal is. We besluiten even te Facetimen en ze laat me haar maandverband zien. Ik stel haar gerust. Het helderrode bloedverlies is niet veel en past bij het strippen van vanochtend en haar mogelijk komende bevalling. Ze heeft wel weeën, maar ze zijn nog mild. We spreken af dat ze me opnieuw belt zodra ze me nodig heeft.
Even denk ik dat dat moment al heel snel is, maar als ik opnieuw deze nacht de telefoon opneem, hoor ik een andere stem aan de telefoon. Een man dit keer. Ik had zo gerekend op een telefoontje van Marieke, dat ik even moet schakelen. Maar ik heb natuurlijk nog zo’n twintig vrouwen onder mijn hoede vannacht, dus natuurlijk kan er ook iemand anders bellen. Mohamed vertelt dat de vliezen van Elif zojuist zijn gebroken en dat vruchtwater helder is. Op zich hoeft hij mij daar niet meteen voor te bellen, dus ik vraag even door. Nog geen weeën, geen bloedverlies en ze voelt de baby goed bewegen. Even denk ik dat ik terug kan naar mijn bed, maar dan hoor ik Elif op de achtergrond: ‘Je moet wel even zeggen dat het nog te vroeg is hoor!’ Aha, denk ik dan. Ik had mijn computer nog niet opgestart, maar zie nu inderdaad dat Elif pas 36 weken en drie dagen zwanger is. Dat is gelukkig niet veel te vroeg, maar wel een reden om in het ziekenhuis te bevallen. Ik trek opnieuw mijn kleren aan en stap de auto in.
Nadat ik bij Mohamed en Elif thuis controles heb gedaan en in het ziekenhuis de zorg heb overgedragen aan de arts-assistentent van vannacht, loop ik terug naar mijn auto. Hoe zou het met Marieke gaan? Stiekem hoop ik dat ze snel belt. Voor haar, maar ook voor mij. Niets is zo vervelend om net een uurtje in je bed te liggen en er dan weer uit te moeten.
Zo ver komt het niet. Nog geen tien minuten later belt Marieke al. Haar vliezen zijn zojuist gebroken en de weeën beginnen krachtiger te worden. Ik keer mijn auto en rij direct haar kant op.
Mijn spullen voor een thuisbevalling staan klaar, de kraamzorg is gebeld en oma haalt de oudste kinderen van het gezin op. De weeën mogen nog wat krachtiger worden, maar ik weet zeker dat dit niet meer af gaat zakken. Marieke heeft behoefte aan wat privacy, dus nestel ik me beneden nog even voor de houtkachel. Verloskundige zijn betekent soms ook uren geduldig wachten. Al zullen het vanochtend vast geen uren worden.
Pieter komt de trap af. ‘Kom je mee naar boven? Ik geloof dat ze drukgevoel begint te krijgen.’ Als ik de tussendeur open doe, krijgt Marieke net een wee. Het geluid dat ze maakt, verraad haar onhoudbare persdrang. Mooi! Ik stuif naar boven en zie dat Marieke op bed is gaan liggen. Tussen haar benen is al een stukje van het hoofdje zichtbaar. Vlug luister ik nog even naar de harttonen van de baby. Ze glimlacht naar me: ‘Dan gaat het toch ineens snel he?’ Ze volgt prachtig haar lichaam en bij de volgende wee wordt haar baby geboren. Een vierde zoon in het gezin!
Hoewel ik na deze drukke nacht wel een douche en een laagje make-up kan gebruiken, besluit ik de twee kraamvisites van vandaag direct te rijden. Hopelijk kan ik daarna dan even mijn bed in. Ik ga langs bij Sanne, die na mijn vertrek gisteren prachtig is bevallen van een gezonde dochter, en sluit het kraambed af bij Sofia. In de auto naar huis bel ik mijn collega. Haar dienst verloopt redelijk rustig en ze neemt mijn telefoonlijn vanmiddag even over. Thuis gooi ik mijn kleren in de was, neem ik een lekkere warme douche en pak ik vervolgens een paar uur slaap.
Er was genoeg te doen deze weekenddienst! De laatste uren blijven rustig en na het afronden van de administratie, draag ik om 18.00 uur de dienst over. De komende vierentwintig uur staat mijn collega voor onze cliënten paraat.
Meer verhalen lezen van verloskundige Geke Born? Met Goed bevallen schreef zij een boek waar elke (aanstaande) ouder kracht en motivatie uit kan halen. Dit boek staat vol bemoedigende verhalen van vrouwen die, ongeacht het medische verloop, positief terugkijken op de geboorte van hun kind. Daarnaast deelt Geke onmisbare informatie en inzichten vanuit haar ervaring als verloskundige.
Fotocredits: Rianne Barger
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2025 // How About Mom