Momtalk: Viora

Toen we Viora Rebergen (’91) voor het eerst spraken was ze in verwachting van haar eerste kindje: dochter Loa. Nu, twee jaar later, is ze opnieuw zwanger. Hoog tijd om haar weer op te bellen en te vragen naar haar leven als moeder: van terugblikken op de kraamtijd tot de overgang van één naar zometeen twee kinderen.

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe voel je je?

‘Ik voel me eigenlijk weer heel goed. Net als bij mijn vorige zwangerschap. Het eerste trimester vond ik wel pittig. Met name omdat we toen midden in de verbouwing van ons nieuwe huis zaten. Je niet helemaal fit voelen tijdens het schilderen en slopen is geen ideale combinatie. Er waren genog momenten dat ik even met een KitKat en een AA’tje op de grond ben gaan zitten om weer even wat energie te krijgen.’

‘Nu de verbouwing en de verhuizing achter de rug zijn, voel ik me weer een stuk energieker. Toch is het wel anders dan bij m’n vorige zwangerschap. Op zich voelde ik me toen hetzelfde, maar toen was er natuurlijk nog geen kindje. Nu is Loa er en kan ik wat minder m’n rust pakken dan toen ik bij m’n eerste zwangerschap deed.’

Wanneer besloten jij en je vriend voor een tweede te gaan?

‘Vanaf de eerste verjaardag van Loa zeiden we tegen elkaar dat we graag voor een tweede wilden gaan. Dat hebben we toen ook gedaan. Het duurde alleen negen maanden voordat ik uiteindelijk een positieve zwangerschapstest in m’n handen had. Dat was natuurlijk ontzettend bijzonder, zeker omdat het dus wel eventjes heeft geduurd.’

‘Iedere maand dat de test negatief was, was toch weer een teleurstelling. Het voelt een beetje alsof je continu aan het wachten bent, maar goed. Achteraf zeiden we ook tegen elkaar dat het wellicht zo had moeten zijn. Nu hebben we de verbouwing en verhuizing achter de rug en kunnen we zo in alle rust genieten van de kraamperiode.’  

Jullie krijgen opnieuw een dochter. Had je dat verwacht?

‘Bij Loa had had ik heel sterk het gevoel dat het een meisje werd. Dat had ik deze keer iets minder. Ik zag zowel een jongetje als meisje wel voor me, maar toen we hoorden dat het een meisje werd, dachten we wel: dit klopt. Ik vind het geweldig voor Loa dat ze zometeen een zusje krijgt. Meisjes onder elkaar kunnen zo’n mooie, hechte band hebben. Dat gun ik haar echt.’ 

Laten we even teruggaan naar twee jaar geleden. Toen beviel je van Loa. Hoe kijk je terug op je bevalling?

‘Uiteindelijk kijk ik er wel goed op terug. Toen ik bijna 42 weken zwanger was, werd geconstateerd dat Loa in het vruchtwater had gepoept. Als dat gebeurt, word je gelijk medisch. Dat vond ik op zich niet zo erg. Ik wilde al graag in het ziekenhuis bevallen en had ook het gevoel dat er goed geluisterd werd naar m’n wensen. Toch kun je een bevalling natuurlijk niet plannen en moest ik uiteindelijk een spoed keizersnede ondergaan.’

‘Loa zat namelijk klem en kwam er ook niet uit met een vacuumpomp waardoor de artsen besloten om over te gaan tot een spoed keizersnede. Dat vond ik eigenlijk heel fijn. Ik was al zo lang bezig met bevallen en kon voor m’n gevoel ook niet meer echt. Ik was daarom best wel opgelucht, al helemaal toen Loa gezond en wel ter wereld kwam.’

Bij een keizersnede moet je ook behoorlijk herstellen. Hoe vond je dat?

‘Nou, ik wist natuurlijk wel dat het herstel van een keizersnede pittig kan zijn, maar toch vond ik die eerste twee weken na de bevalling tegenvallen. Ik voelde me heel zwak en heb me echt wel afgevraagd hoe en wanneer ik me weer goed zou voelen. Daarbij hadden we ook last van de tekorten in de kraamzorg, waardoor we maar de helft van de uren hulp kregen. Gelukkig zijn onze ouders er ook veel geweest en was Loa een hele relaxte baby waardoor ik – ondanks het herstel – wel een hele fijne kraamperiode heb gehad. Ik kijk er met een goed gevoel op terug en heb ook zeker dat roze wolkgevoel ervaren.’

Je bent in november uitgerekend. Met het oog op je vorige bevalling: hoe kijk je naar de komende bevalling?

‘Ik kan best wel een beetje denken van: ‘Oh, dat duurt nog zo lang. Dat komt wel.’ Maar ik weet natuurlijk ook dat de tijd snel gaat en dat het goed is om erover na te denken. Na de bevalling van Loa hebben we al gesprekken gehad met de gynaecoloog over een eventuele tweede bevalling. Toen werd verteld dat het zeker mogelijk is om – na een keizersnede – natuurlijk te bevallen. Toch heb ik voor mezelf besloten dat ik graag een geplande keizersnede wil. Als het kindje besluit eerder dan die datum te komen, dan wil ik het wel natuurlijk proberen.’

‘De reden dat ik graag voor een keizersnede wil gaan, is omdat ik niet weer dat hele riedeltje van vacuümpompen, ruggenprikken en ballonnetjes wil hebben. Ondanks dat ik goed terugkijk op m’n bevalling, is dat natuurlijk allemaal niet ideaal. Door die ervaring weet ik nu wel beter wat ik wil en waar m’n grenzen liggen. Dat is wel heel fijn hoor. Ook dat je weet wat je te wachten staat. Dat is toch net wat makkelijker nadenken over je bevalling dan als je het nog nooit hebt ervaren.’

Zometeen ben je moeder van twee kinderen. Hoe kijk je naar de overgang van een naar twee?

‘Dat is grappig dat je dat vraagt, want ik stel die vraag ook vaak aan vriendinnen, m’n moeder en schoonmoeder. Over wat zij pittiger vonden: van nul naar een of van een naar twee. De verhalen lopen heel erg uiteen, merk ik. Zelf vond ik de overgang van nul naar een best intens. Je gaat van veel vrijheid en enkel zorgen voor jezelf, naar een leven waarin je ook een grote verantwoordelijkheid hebt voor iemand anders. Dus in die zin denk ik dat ik die overgang groter vind dan van een naar twee. Maar goed, dat weet ik niet en moet ik maar zelf gaan ervaren.’

Wat vind je momenteel de grootste uitdaging van het moederschap?

‘Wat ik niet zo had verwacht, maar wat ik wel uitdagend vind is de momenten dat ik met Loa alleen thuis ben en niet zo goed weet wat we moeten doen. Ik noem dat een beetje van die hangmomenten. Dat ik me dan afvraag: is het nou goed om naar buiten te gaan? Of moeten we even thuisblijven? Ik had me van tevoren nooit zo beseft dat je als moeder gewoon de hele tijd aanstaat. Ik kan niet denken: ik ga even een uurtje liggen. Loa is echt nog wel op een leeftijd dat ze veel met ons wil spelen. Dat is heel leuk, maar ook af en toe wel vermoeiend. Aan de andere kant ben ik ook heel blij dat we veel tijd met haar kunnen doorbrengen.’

‘Dat continu aan staan kan ik overigens ook wel goed loslaten hoor. Loa gaat naar de opvang en onze ouders passen ook veel op, dus we hebben ook echt wel gewoon de tijd voor onszelf. Dat we lekker kunnen werken of even wat met z’n tweeën kunnen doen. Dat is fijn en gaan we zo met de tweede erbij, ook zo aanpakken.’

En wat vind je het mooiste aan het moederschap?

‘Dat je van zo dichtbij een kindje van jezelf mag zien opgroeien. Die ontwikkeling gaat zo snel. Iedere week kan Loa weer wat nieuws. Dat is prachtig. Daarnaast is het natuurlijk ook geweldig om zoveel liefde te krijgen van je kindje. Als we haar dan komen ophalen van het kinderdagverblijf dan vliegt ze echt in onze armen. Nu ze nog zo klein is, is haar wereldje natuurlijk ook heel klein. Wij zijn letterlijk haar wereld. Dat besef is zo gek haha, maar ook heel bijzonder. Het zorgt voor ontzettend veel liefde.’  

Als laatste vraag… Wat is een advies die je aan andere (nieuwe) moeders wil meegeven?

‘Vooral go with the flow. Wij houden onszelf helemaal niet zo aan schema’s en dat soort dingen en we merken zelf dat dat heel fijn is. Daardoor leg je jezelf niet zo’n druk op en is het makkelijker om dingen los te laten. Daarbij: het hoeft niet perfect te zijn. Dat bestaat niet, dus dan kun je daar maar beter ook niet naar streven. Dat scheelt teleurstellingen.’