Als het niet vanzelf gaat: “Waarom kunnen wij geen kinderen krijgen?”

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week vertelt Anneleen het eerste deel van haar verhaal. “Ik leefde niet. Ik was aan het overleven. Opstaan, huilen, in de auto, masker op zetten op werk, naar huis, koken, huilen, masker opzetten bij vrienden en familie, “het gaat wel”, huilen, slapen. En opnieuw.”

“Ik was 26 toen ik mijn partner Björn ontmoette. Over ons oren verliefd wilden we een jaar later actief beginnen aan een liefdesbaby. Hoe hard ik ook wist dat het niet per se direct raak zou zijn, zou dat toch erg leuk geweest zijn…

Ik wilde al altijd mama worden, ik denk al sinds ik vier jaar oud ben. Dus ik zat er al eigenlijk 23 jaar ‘op te wachten’. Ik vond het om die reden ook erg spannend. Toen ik die eerste maand mijn bloeding kreeg, ervaarde ik verdriet en ontgoocheling.

Eén maand werden 6 maanden. Het verlangen was enorm groot. De ontgoocheling elke maand des te meer. Ik paste mijn eten aan. Sandra Bekkari kwam meer in de keuken. Gezond eten, blijkbaar was dat een ding om minder stress te ervaren. Want stress had ik zeker. Elke maand opnieuw! Elk klein dingetje dat ik voelde stelde ik in vraag. Zijn die pijnlijke borsten van mijn menstruatie of zou ik zwanger zijn? Zou ik al eens wat zwangerschapstesten proberen? Elke maand werd de ontgoocheling groter. Velen rond mij waren al binnen de 6 maanden zwanger geworden. Slechts een enkeling had wat meer tijd dan 6 maanden nodig.

Zes maanden werden een jaar

We waren verloofd. Twee jaar na onze actieve kinderwens gingen we trouwen. “Hoe leuk zou het niet zijn om ons kindje aanwezig te laten zijn op onze trouw?” We zagen dat kei hard zitten! Zes maanden werd bijna 1 jaar. Het begon toch wel te spannen om nu voor onze trouw ons kindje in onze armen erbij te hebben volgend jaar. Ik begon steeds meer te piekeren. “Wil ik wel zwanger zijn op onze trouw? Ik heb nu al een trouwjurk, hoe gaan we dat doen?” De emoties werden elke maand heviger. Ovulatie strookjes werden gekocht en gebruikt. Alle adviezen van iedereen en nog meer pasten we toe. Saliethee drinken. Met de benen in de lucht na seks. Op reis gaan, moeten ontspannen. Geen sojamelk meer. Meer bewegen. Poging om te ontstressen, maar hoe doe je dat in godsnaam? Elke maand opnieuw is er een periode van ‘jeej nu kan het, laten we samen knuffelen en spelen’, naar ‘zou het deze maand? wat voel ik hier? Zou het raak zijn?’ naar ontgoocheling alom tijdens mijn bloedingen, waarin mijn emoties sowieso intenser zijn dan anders tot ‘mezelf terug bij elkaar rapen, moed inspreken, voordat er een nieuwe poging kan plaatsvinden’.

Een eerste gesprek bij mijn gynaecoloog vond plaats. “Alles ziet er prima in orde uit bij jou. En Björn heeft hele goede zwemmers. Steeds een tijdige mooie ovulatie zoals we ook kunnen zien. Een continue cyclus met steeds een gelijke 27-29 dagen. Probeer nog eens een half jaar en dan zien we weer verder.” Ontgoocheling en teleurstelling enerzijds, want hij gaat ons nu nog niet verder helpen. Opluchting anderzijds, want er is eigenlijk niets mis. “Onverklaarbaar onvruchtbaar.” Dit komt wel goed, op een dag!

‘Waarom kunnen wij geen kinderen krijgen?’

Ik voel: als dit nu niet is, dan is het na onze trouw. Laten we ons er nu nog niet teveel zorgen over maken en ons focussen op onze mooie trouwdag. Februari 2019, dit jaar gaan we trouwen. Ik kijk er enorm naar uit. Tegelijk sluimert er heel wat in mijn gedachten. Er zijn al zoveel vriendinnen zwanger geworden het voorbije 1,5 jaar. Ik heb moeite, heel veel moeite. Moeite om blij voor ze te zijn. Moeite om ze hun geluk te gunnen. Mijn zus is ook voor het eerst zwanger, na een lange periode. En ik dan? Waarom ik niet

Waarom kunnen wij geen kinderen krijgen? Dit is zwaar. Ik kan er precies bij niemand over terecht. Want als ik erover praat, wordt het goed gepraat. “Dat komt wel goed!” Of wordt er ongevraagd advies gegeven. “Heb je al eens een acupuncturist geprobeerd?” Of vertellen ze over andere verhalen. “Ik ken iemand die na 10 jaar toen ze het los liet, toch zwanger werd.” Of gaan ze mijn volgende stappen voorstellen. “Wanneer start je met IVF?” “Wil je misschien ook adopteren?”

Starten met IUI

Miljoenen woorden, vragen, antwoorden. Voor mij werd het donkerder in mijn hoofd. Wie ben ik? Ik wil zo graag kinderen met Björn. Wat als dat niet lukt? Dat bleek geen optie. Weet je wat, focus maar op de trouw. Denk niet teveel aan dit donkere, pijnlijke stukje in je. Dat zal wel opgelost raken, ooit. Laten we voor onze trouw nog controles doen die mogelijk zijn, zodat we erna kunnen starten om ons medisch te laten ondersteunen.

Het was een prachtige trouw. Eentje helemaal persoonlijk zoals wij het wilden. Met enorm veel liefde! Er waren 2 neefjes en een nichtje mee. Onze allergrootste vrienden. En weetje wat, onze tijd komt wel!

Een maand na de trouw startte onze eerste IUI, het liefst met zo weinig mogelijk hormonen. Er volgde een tweede IUI poging. Een maand werd overgeslagen, want tja, we waren op weekend. Al die doktersbezoeken om de eisprong te checken, elke maand één spuit. Verdorie, dit begint wel erg zwaar te wegen. Ze wisten niets op het werk. Als consultant probeerde ik dat te regelen en zo te verstoppen. Ik vind het erg kwetsbaar om dit te delen. Wat als ik dit deel en ze dat niet handig vinden, want dan ‘verliezen’ ze mij tijdens mijn zwangerschapsverlof. Gaan ze mij dan ontslaan? Ik kan dit niet zomaar delen. Maar dju! Wat wordt die put dieper en dieper. Donkerder en donkerder. En zo eenzaam! Niemand heeft hetzelfde als ik. Niemand rond mij raakt niet zomaar zwanger. Niemand zit in deze shit! En met Björn is het niet evident om over deze diepe put te praten.

Geen vertrouwen in mijn lichaam

December 2019. Een nieuwe IUI poging. Gejaagd om als eerste in de kliniek te kunnen zijn. Als eerste patiënt, want ja, ik moest naar mijn werk daarna. Er stond een team-event op de planning. En ik, wat moet ik zeggen aan m’n collega’s? Hier praat ik niet over hoor. Yes, het zal lukken, morgen moet Bjorn aan het werk. Al is de timing nu anders. Het kan pas in de namiddag. Eum hallo? Hoe regelen we dit dan? “Het kan pas in de namiddag”. Eum hallo? Hoe regelen we dit dan? Praktisch lukt dat eigenlijk niet! Ik ben over mijn oren ontgoocheld. Waarom niet? Is er echt niets anders mogelijk? Hoe doen we dat dan? Kan het ziekenhuis echt niet anders? Kunnen wij echt niet anders?

Het ziekenhuis kon niet anders. Wij hebben toch wat kunnen regelen. Evident was het niet. Lag ik daar voor de zoveelste keer met mijn benen open bij de gynaecoloog, bemerkt ze plots dat ze bijna het sperma is vergeten in te spuiten. “Oeps” zegt ze. “Ik was dit eens vergeten bij een patiënte en daarna kwam ze niet meer terug.” Die woorden kwamen later wat beter binnen. Ik denk wtf! Dit doen we niet voor ons plezier hè! Mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam was al compleet verdwenen. Nu ook nog in deze gynaecologe. Ik kreeg voor de 30e keer mijn menstruatie, rond mijn 30e verjaardag. Ik brak compleet, in 1000 stukken. Ik kon niet meer. Ik was op. ‘Nu al?’ en we hebben nog geen IVF geprobeerd?

In een diepe, donkere put

Het werd donker. Erg donker. Ik huilde niet meer sporadisch. Ik huilde elke dag. Ik was een zombie. Ik voelde mij zó alleen op mijn eiland vol verdriet. En niemand kon er bij. Ik zat in een gigantische diepe, donkere put, die zo koud, eng en eenzaam was. Ik ging naar het werk. Ik ‘functioneerde’ zolang er niets misliep. Ik ging naar klanten en iedereen moest echt wel meedoen, want mijn energie niveau was zo ongelofelijk laag. Ik leefde niet. Ik was aan het overleven. Opstaan, huilen, in de auto, masker op zetten op het werk, werken op de computer, naar huis, koken, huilen, masker opzetten bij vrienden, familie, “het gaat wel”, wenen, slapen. En opnieuw.

Elke middag probeerde ik te wandelen. Ik voelde dat dit het enige was wat ik kon. Het kon me niet schelen dat mensen me ‘aankeken’ omdat ik alleen ging wandelen. Collega’s konden meewandelen, maar dat hoefde niet. Ik kon niet meer binnen opgesloten zitten. Ik had ruimte nodig. Ademruimte. Beweegruimte. Elk weekend gingen we samen wandelen. Dat begon vaak met veel verdriet, ruzie, machteloosheid, onbegrip. Tot we in de helft van de wandeling meestal elkaar terug vonden.

Ik kon het niet meer alleen dragen

Ik wil een kind en weet niet hoe. “Hoe ver wil jij gaan?” vroeg ik aan Björn? “Zie jij het zitten om mee het IVF pad te onderzoeken?” Een afspraak werd gemaakt in april 2022. Nu eerst even rust, focussen op mijn mentaal welzijn en dan een nieuwe ronde, een nieuw avontuur, IVF. Of toch eerst eens luisteren en bespreken. Ondertussen had ik iets ontdekt bij collega’s op het werk in een opleiding. De manier van spreken tegen elkaar was iets magisch. Er ontstond zoveel diepgang, puurheid, liefde ofzo. Geen idee wat het was, maar ik wilde dat ook.

Ik wilde kunnen uitleggen wat ik wilde. Aan Björn in eerste instantie. Kunnen vragen wat ik nodig had. Kunnen laten weten hoe ik me voelde in heel dit verhaal. Want die eenzaamheid, die pijn. Ik kon dat écht niet meer alleen dragen. Ik wilde ook die cursus Verbindende Communicatie bij Thera Balvers volgen. De website was niet alles zeggend. Maar ik wilde iets veranderen. Ik had hulp nodig en wist echt niet meer waar ik terecht kon. Dus wat heb ik te verliezen?

Wat een plek was dat! Ik hoefde niet te praten. Ik kon doen wat er voor mij klopte. Ik hoefde geen woorden te gebruiken, niet mee te doen met de oefeningen. Ik kon op de grond slapen als dat was wat mijn lichaam op dat nodig was. Ik zou wel onbewust woorden meekrijgen die voor mij nodig zijn. Wow! Wat was dit voor een plek. In het rondje om mij voor te stellen, kreeg ik niets gezegd. “Hey ik ben Anneleen” en de tranen stroomden over mijn wangen. Er zat zo’n krop in mijn keel. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat ik zou vertellen dat ik geen kinderen kon krijgen. Hoe triest is het dat ik daarom hier zit. Hoe triest is dat niet dat ik dit zelf niet gefixed krijg en daarom hulp zoek. Ik voel me diep triest, depressief ofzo? Machteloos, en mega waardeloos. Wie ben ik als ik geen mama kan zijn? Ik ben niemand… Ik schaam me dood.

Al mijn verdriet, pijn, schaamte kwam eruit

Pas ‘s avonds na de tweede en ook laatste lesdag kwam alles er uit. Al mijn pijn, verdriet, mijn schaamte, mijn opgekropte woorden dat ik geen mama kon worden. Alles. Het was alsof er een poortje openging. Het poortje van mijn keel, mijn opgekropte verdriet. Alsof ik me comfortabel genoeg voelde en wist dat niemand dit ging ‘minimaliseren’, dat ik me niet moest ‘verantwoorden’ en dat ik niemand moest ‘redden van mijn pijn’. Dat ik geen ‘adviezen’ hoefde weg te praten. Dat wat er was, er gewoon was. Mijn gedachten, mijn overtuigen, mijn gedragingen, mijn gevoelens. Wat ik ervaarde was wat ik ervaarde en werd ten volle naar geluisterd.

Er ontstond ten volle ruimte voor mijn verhaal, die niet meer of minder was dan dat van een ander. Die niet beschamender werd. Integendeel. Door empatisch beluisterd te worden door middel van de verbindende communicatie technieken, kreeg ik adem. Echt adem. De tranen stroomden als nooit tevoren. Ze stopten ook niet. Maar ik kon weer iets beginnen voelen. Ik kon weer ademen. En de krop in mijn keel kreeg een beetje ruimte. Het werd er niet gemakkelijker op thuis. Mijn emoties stroomden nog meer. Ook voor Björn is het niet evident mij verdrietig te zien. “Ik wil niet dat je met je grapjes mijn tranen laat verdwijnen. Laat me nu gewoon even verdrietig zijn en weest er gewoon voor mij.”

Lees hier verder met deel twee