Het begin: van pesten op school tot angst-aanvallen

Annemee neemt ons als blogger mee in haar leven. Eerlijk en open schrijft ze over wat ze meemaakt, van de roerige periode met haar zieke dochter Jasmijn en het leven als single mama, tot de mooie kanten van het moederschap én de mentale uitdagingen. Deze week gaat ze terug naar het begin: haar jeugd.

Als kind was ik eigenlijk altijd al vrij bang en waren nieuwe dingen voor mij een behoorlijke uitdaging. Ik kreeg als kind altijd buikpijn als ik iets spannend vond. Als klein meisje was ik daardoor van mezelf vrij hoog gevoelig en voelde ik heel veel dingen aan, ook van andere mensen. Zo kon ik me heel veel dingen aantrekken.

Onrust en angst

Ik heb een aantal herinneringen aan mijn jeugd. Een daarvan was dat ik op zondagavond altijd onrust en angst voelde. Ik moest namelijk de dag erna weer naar school en dat vond ik verschrikkelijk. Dit voelde ik op de basisschool al en toen ik daarna in Epe naar de middelbare school ging werd het nog erger. Ik werd gepest en voelde me zo zwaar rot als ik naar school moest. 

Ik heb flaporen, aan beide kanten, en hier werd ik regelmatig mee gepest. ‘Daar heb je die olifant weer’, of ‘zij kan wel goed luisteren’ hoorde ik dan. Er kwamen steeds meer kleine pesterijen bij en dit maakte dat het voor mij totaal onveilig voelde en ik niet naar school wou.

Zondagavond was daardoor een vast cirkeltje geworden. Iedere zondag als ik naar bed moest begon het. Ik kreeg buikpijn en werd misselijk en was als de dood dat er iets met me ging gebeuren. De dag erna probeerde ik dan of ik thuis kon blijven omdat ik me ziek voelde. Soms lukte dit maar later niet meer. Vaak rond 10 uur ging het dan al weer helemaal goed met me omdat ik weer een stuk rustiger was geworden omdat ik niet naar school hoefde.

Nieuw huis, nieuwe school

Toen gingen we op gegeven moment verhuizen van Heerde naar Hattem moest ik ook naar een andere school. Daar was ik mega blij mee want ik had het totaal niet naar mijn zin in Epe. Ik ging in Hattem naar een school en kreeg een fijne klas, waardoor ik een veel betere tijd had op school.

Toch voelde ik angst en onrust. Ook in mijn puberteit bleef dat spelen. Ik kreeg mijn eerste vriendje, wat vooral onbezorgd en mega leuk was. Het was zo anders dan hoe je nu een relatie hebt: geen gedoe of mega conflicten maar gewoon totaal onbezorgd. Dit hield best lang stand en ik voelde me rustig en op mijn gemak bij hem. Het was een fijne eerste kennismaking met een relatie. En ook al was het jeugdliefde en het ging voorbij, ik kijk er met plezier op terug.

Daarna heb ik eigenlijk een hele grote fout gemaakt. Dat is iets wat ik me pas een paar jaar geleden realiseerde. Ik dacht te makkelijk erover en heb totaal niet stilgestaan bij het verbreken van die relatie. Ik was er mega verdrietig over maar voor mij was verdriet vooral kort en snel want ‘kom op Anne, je moet door’.

Ik ging leven

Ik ben toen gaan leven, letterlijk gaan leven! Ik ben immens gaan aanklooien op alle vlakken. Allerlei soorten mannen gaan daten omdat ik zo erg op de vlucht was voor verdriet en angst om alleen te zijn. De complimenten en goedkeuring van een man zoeken zodat ik dat fijne gevoel weer even ervaarde. Dit heb ik zeker 1,5 jaar zo gedaan.

Spijt? Ja en nee. Aan de ene kant ben ik blij dat ik heb geleefd, zeker omdat ik vrij snel mama ben geworden. En ja omdat als ik toen veel meer had verwerkt en even stil had gestaan het nu allemaal ietsje makkelijker zou zijn voor me. Ik heb totaal niet geleerd om alleen te zijn en op mezelf te mogen vertrouwen. Om te mogen oefenen dat je beste vrienden met jezelf moet worden. Dat is een les die ik elke dag weer moeilijk vind.

Angst- en paniekaanval

Zo had mijn hoofd iets bedacht en dat was de angst voor het overgeven. Als ik al enig gevoel had dat ik misselijk werd of eten raar smaakte of iets over datum was en ik had het wel gegeten dan was ik helemaal over de toeren en totaal in paniek. Hier voelde ik me mega alleen in want niemand snapt dit als ze het zelf niet ervaren. Ik sprak er toen ook nog niet zo open over en hield het voornamelijk voor mezelf. Ik schaamde me rot voor die overgeef-fobie! Ik werkte toen al enige tijd ook in de zorg en dit werd eigenlijk daar al mega lastig. Ik was zo bang dat iemand daar moest overgeven of dat iemand daar ziek was en ik het ook ging worden. Het werd obsessief en steeds erger. 

Zo erg dat ik zelfs angst en paniek-aanvallen kreeg op de werkvloer en dit totaal niet kon laten merken. Ik telde de uren af dat ik vrij was omdat ik zo bang was. En dat terwijl ik zoveel van mijn werk hield. Ik die ervan hield om voor mensen te zorgen er voor ze te zijn en mijn empathie over te brengen. Ik werkte met een doelgroep die me zo aansprak, jonge mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en ik vond het te gek om daar begeleider te mogen zijn. Maar die stomme klote angstgevoelens- en gedachten de hele tijd, die me van alles probeerden wijs te maken! Ik worstelde enorm. Het gaf me zoveel verdriet als ik me ziek moest melden of als er weer iets met mij aan de hand was. Dit was dan ook oprecht zo maar ik was zo bang dat iemand door had dat ik zoveel angsten had en dat trok ik echt niet.

Eigenlijk zat ik gevangen in mijn eigen gedachten. In mijn eigen hoofd. En het gekke was dat er elke keer wat bij kwam. Zo durfde ik bijvoorbeeld geen leuke dingen meer te doen met vriendinnen, dagjes weg of weekendjes of laat staan lekker een avondje te dansen en alcohol te drinken. Ik durfde niet te reizen met bus, of met de trein. Als ik echt moest dan deed ik het wel maar je wil niet weten en zien hoe dat dan ging. In mijn handtas zat standaard maagtabletten. Ik heb echt een Rennie verslaving gehad. Ik kocht elke week wel een nieuw groot doosje totdat ik ook daar last van kreeg en misselijk van werd. En het dus in mijn hoofd ook totaal niet meer hielp. 

Ik had al veel therapie gehad omdat ik als puber al vrij moeilijk mijn emoties kon uiten en ik daar zelf ook behoorlijk in vast liep. Maar hierin kon ik altijd een mooi spel spelen en daar trapten veel van de therapeuten en psychologen gewoon in. Eigenlijk had al die therapie nauwelijks geholpen. Ik kreeg oefeningen mee en moest bij elke paniek-aanval opschrijven wat er met me gebeurde en wat mijn gedachten waren. Ik deed het braaf maar het deed niet voor mij wat het zou moeten doen. Ik denk nu dat ik er al veel te diep in zat. Maar ik geloof zeker dat het kan helpen voor mensen die bijvoorbeeld net te maken krijgen met paniek-aanvallen. Het is een techniek om inzichtelijk te krijgen waarom je paniek hebt en wat er met je gebeurd. 

Het bleef aanhouden en werd alleen maar erger. Vooral ook in de periode dat ik uit huis ging en op mezelf ging wonen. Daar vertel ik je in mijn volgende blog over.