Een eerlijk verhaal: als je baby na 6 maanden nog niet doorslaapt

De mensen die mij kennen, weten hoe belangrijk slaap is in mijn leven. Ik ben absoluut geen ochtendmens, moet minimaal 8 uur aan een stuk kunnen tukken en kan daarbij letterlijk overal – en binnen 5 minuten – in slaap vallen. Ik wist dat slapen een andere betekenis zou krijgen vanaf het moment dat we een kleine zouden krijgen, maar dat het woord bijna niet meer in mijn woordenboek zou verschijnen? Daar had ik wel effe een heads-up van willen krijgen. Want jeetje: zo vanzelfsprekend als ‘slapen’ was, zo’n ding is het geworden sinds ik moeder ben. 

Mijn baby slaapt nog steeds niet door

Alle ‘slaapvoorwaarden’ die ik had, zijn vanaf moment één al in de prullenbak beland. Ons heerlijke ventje heeft namelijk de eetlust van zijn ouders overgenomen, en wil vanaf dag één HEEL veel drinken. De eerste drie maanden kwam hij zo’n 11 keer per dag, waardoor ik eigenlijk aan de lopende band een baby aan mijn borsten had. En ja, dat is super bijzonder en fijn, maar op datzelfde niveau ook echt heel erg pittig en intens. Met alle liefde gaf ik mijn kleintje alles wat ik had – en meer – maar om de twee uur voeden? What the actual fuck. Zo. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Borstvoeding gaat voor mij om kwaliteit, niet om kwantiteit. Een paar voedingen minder per dag had ik dus geen probleem gevonden, maar soit. Ik volgde het ritme van mijn baby, ook als dat betekende dat de wallen onder mijn ogen zo flink waren, dat ze bijna een eigen persoonlijkheid verdienden.

Ik heb slaaptekort, want ik slaap te kort

Uiteindelijk kwam ook mijn verlof ten einde, en met een eigen horecazaak betekende het dat ik gewoon weer aan de bak moest. Onze kleine man had daar – terecht – niet zoveel boodschap aan: de nachten bleven – en zijn nog steeds – gebroken dankzij nachtvoedingen, en dat is met enige regelmaat heel erg heftig. Ik functioneer inmiddels hartstikke prima zonder 6 uur aan een stuk te slapen, maar in momenten van slaapregressies, tandjes die doorkomen, vaccinaties en sprongetjes zijn de nachten standaard nog een tikkeltje erger. Net als ik denk dat we in een rustiger vaarwater gaan komen, staat de volgende sprong op het programma en is het weer onrust (en honger) wat de klok slaat. Bemoedigende woorden als “het is maar een fase” en “hij heeft je nu gewoon even heel hard nodig” snap ik, maar halen eigenlijk veel vaker het bloed onder mijn nagels vandaan dan dat ik er troost uit haal. Ik heb mezelf namelijk leren kennen met slaapdeprivatie, en ik kan je vertellen dat er weinig van me overblijft na een paar terror nachten. Ik word een wandelend, wanhopig en emotioneel wrak. In pogingen om alle ballen in de lucht te houden, valt mijn eigen bal vaak als eerste kletterhard kapot op de grond. En daar ben ik niet trots op.

Alles over clusteren bij borstvoeding en flesvoeding

Ik kan toch niet de enige zijn?

“Ben ik de enige?”, “Hoe doen moeders dit?” en “Wordt dit ooit beter?” zijn vragen die vaak door mijn hoofd spoken. Vooral ’s nachts. In mijn nabije omgeving ken ik namelijk nog niet zoveel mama’s, en de verhalen die ik hoor gaan steevast over baby’s die al na 6 weken doorsliepen. Good for them, maar dat klinkt voor mij als een ver van mijn bed show (letterlijk!). Inmiddels kan ik met zekerheid stellen dat ik Google heb uitgespeeld, en ook al heel veel heb geprobeerd om fatsoenlijke nachten te krijgen. Feit is en blijft dat elke baby anders is, en dat het uiteindelijk heel erg normaal is voor een borst gevoede baby om met 6 maanden nog altijd om nachtvoedingen te vragen. Ik ben dan ook niet zozeer op zoek naar adviezen en oplossingen, maar probeer eigenlijk een eerlijk verhaal te schetsen over hoe het dus ook kan zijn. En hoe het kan voelen. Het zijn namelijk precies die ervaringen en verhalen die ik zelf wel had kunnen gebruiken de afgelopen maanden. 

Mijn baby slaapt niet meer door: wat nu?

Zorgen voor jezelf

“It takes a village to raise a child” wordt weleens gezegd, en die voel ik he-le-maal. Als mijn batterij constant leeg is, blijft er geen energie meer over om te geven. En precies dat zorgt voor de nodige mental breakdowns. Ik was zo geneigd om mezelf helemaal weg te cijferen voor mijn baby, dat er op een gegeven moment niks meer weg te cijferen viel. En hulp vragen? Ho maar. Dat verdient geen schoonheidsprijs, want ik kan pas de beste versie van mezelf zijn – en geven – als ik ook goed voor mezelf blijf zorgen. Zo nu en dan voor mezelf kiezen, heeft daarbij niks te maken met hoeveel ik van mijn kindje houd. Of eigenlijk: het heeft er alles mee te maken. Ik ben namelijk mijn eigen beste vriendje, en het opladen van mijn eigen batterij maakt mij een leuker mens. Houden van begint uiteindelijk bij mezelf, en volgens mij is dat het beste voorbeeld wat ik mijn kleintje kan geven. 

Dat neemt niet weg dat ik de vlag ga uithangen zodra we weer fatsoenlijk kunnen slapen. Want ooit gaan die nachten weer komen… toch?

Gastblog door Marieke