babyfase zwaar
06/04/2022

Blog: Babyfase zwaar? Ik vind deze fase pas vermoeiend

De overgang van 1 naar 2, daar denk ik de laatste tijd veel over na. Dan kan slaan op de vraag ‘willen jullie een tweede?’, die ik steeds vaker van mijn omgeving te horen krijg. Maar ik denk vooral na over mijn dreumes die hier rondloopt, en aan het eind van dit jaar 2 wordt. Hoe gaat die ‘twee is nee’ fase straks zijn, als ik het nu al soms vermoeiend vind? Heel eerlijk: ik vind deze periode zwaarder dan de babyfase van Sam.

Het eerste jaar als moeder vond ik geweldig. Met How About Mom had ik de beste leerschool om me voor te bereiden op het moederschap. Na een geweldige start – met mijn partner die ook bijna 2 maanden met verlof thuis was – rolden we uit de fase van de buikkrampjes en nachtelijke huiluurtjes, en in de ontdekkingsfases van het rollen, kruipen, tijgeren, en optrekken. De eerste stapjes, net voor zijn eerste verjaardag, waren een feestelijk moment.

Dreumes ontdekt de wereld

En met die overgang van kruipen naar lopen, verdween de rust. Althans, zo voelt het. Ik heb nu een dreumes die zich overal vanaf stort, of op klimt. Die door het huis rent, met de gordijnen speelt en zodra hij wakker is, naar buiten wil. En die er, als hij de kans krijgt, tussenuit peert.

Heel eerlijk? Ik vind dit een meer vermoeiende fase dan het eerste jaar met baby. Natuurlijk ben ik de onderbroken nachten met borstvoedingen, de huiluurtjes en de krampjes niet vergeten. Maar daarvoor is iets anders in de plaats gekomen.

Mijn alarm-radar staat scherper afgesteld. In een flits moet ik hem van de bank kunnen pakken of van de weg kunnen trekken. En ik merk dat die alertheid en constante waakzaamheid ook vermoeiend is.

Ik kan gesprekken maar half meeluisteren omdat ik met een schuin oog op mijn kind let (oké, all moms unite, dat blijft zo). In de avonden moeten we als een soort militaire operatie alles voorbereid hebben, om zowel te koken als hem van snacks te voorzien en daarna een bordje mee te laten eten.

Bijzondere alledaagse dingen

Boven alles is dit eerste levensjaar van mijn zoon een fase vol ontdekkingen, voor ons allebei. Begrijp me niet verkeerd: ik geniet van iedere dag waarop ik mijn kind iets nieuws zie doen of ontdekken. Zijn aandacht en enthousiasme voor alledaagse voorwerpen of rituelen die wij al lang niet meer bijzonder vinden, maar die door zijn ogen opeens weer nieuw en opvallend zijn.

Zoals de witte blaadjes van de kersenbloesem op de grijze tegels. Een stipjespatroon, waar hij ‘die, die!’ roepend naar staat te wijzen. Zijn kleine vingertjes, waarmee hij een spinnetje tussen het gras probeert te pakken. Zijn blijdschap en pretogen als er een trein voorbij komt rijden.

Dus natuurlijk blijf ik samen met Sam staan kijken naar de vuilniswagen, die met een grote zuigslang, knipperende lampen en veel geraas langs komt rijden. Jep, minutenlang, totdat alle vuilniscontainers in hele straat gedaan zijn. Omdat mijn zoontje het geweldig vind.

Maar ik vind het ook ver-moe-iend soms. Deze ontdekkingsfase, waarin een dreumes zich van geen enkel gevaar bewust is en jij als ouder altijd waakzaam moet zijn. Herkenbaar?

Meer lezen?

Ik ben zo moe van het moe zijn, jij ook?
10 x hilarische en herkenbare tweets over het moederschap

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen