Blog: “Mensen begrijpen niet dat we niet voor een tweede kindje gaan”

Herken je dat: als je klaagt dat het zwaar is met slapeloze nachten, je te horen krijgt ‘dit is wat je wilde toch?’ Dat wil ik ook, maar het zijn ook 3,5 zware jaren geweest.

Mijn man en ik konden niet op de natuurlijke manier zwanger worden. Bij het eerste consult in het ziekenhuis kregen we meteen te horen dat we het ICSI traject ingingen. Ik kende niemand die dit had meegemaakt dus alles was nieuw.

Ik heb nooit geweten dat je hormonen moest injecteren. Voor iemand met een naaldenfobie was dat een grote hobbel om te nemen. Voor het eerst een inwendig onderzoek, ook dat was een drempel die ik over moest. Ik reageerde heel heftig op de hormonen en de puncties vond ik een regelrechte hel.

Moeizaam herstel

Op twee oktober 2019 bleek ik zwanger na een terugplaatsing. Ik was zo blij. Totdat we hoorden: alles ziet er goed uit, het hartje klopt sterk, maar het vruchtje zit op een verkeerde plek. Ik werd met spoed geopereerd en er werd één eileider verwijderd. Mijn herstel ging moeizaam.

Ondanks mijn woorden ‘we doen maar één ronde’, hebben we uiteindelijk drie puncties ondergaan. Op het laatste moment was ik er zo klaar mee. Het verdriet, de hoop, het beheerste mijn leven. Er zaten nog twee embryo’s in de vriezer. Deze heb ik op 25 januari 2020 laten terugplaatsen. Puur met het idee dat ik ze niet ‘ongebruikt’ kon laten liggen en het hoofdstuk zou kunnen afsluiten.

Chaos in mijn hoofd

Vrij snel daarna had ik een enorme bloeding en wist ik zeker dat ik weer een miskraam had. Ik was al in een soort rouwproces. Ik moest nogmaals op controle komen om te kijken of mijn baarmoeder ‘schoon’ was. Er volgde een grote shock toen bleek dat ik nog steeds zwanger was. De embryo was zich goed aan het ontwikkelen. Het was chaos in mijn hoofd op dat moment.

De zwangerschap was moeizaam. Ik had vaak last van bloedverlies en werd onder toezicht van het ziekenhuis geplaatst. Het was daarnaast midden in de corona-tijd, wat sowieso een bizarre periode was om zwanger te zijn. Toen ik 36 weken zwanger was, begonnen de weeën. Ik had alleen slechts één centimeter ontsluiting. Ik werd opgenomen, maar ze vonden het te vroeg om me in te leiden. Uiteindelijk ben ik op 25 september ingeleid en is mijn prachtige wondertje geboren. Daarna werd ik met spoed geopereerd omdat mijn placenta vast zat.

Geen tweede kindje

Er zijn mensen die niet begrijpen dat mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap voor mij het verlies van een kindje was.

Er zijn mensen die niet begrijpen dat we niet voor een tweede kindje gaan. Ook nu ‘moet’ ik me verantwoorden en dat is zwaar en pijnlijk.

Meer lezen?
Als het niet vanzelf gaat: zo ziet een onvervulde kinderwens eruit
Bewust kiezen voor één kind: dit zijn voor andere moeders de redenen
Voor welke keuzes als moeder moet jij je voor jouw gevoel altijd verantwoorden?