Blog: tien jaar geleden nam ik een keiharde beslissing

Tien jaar geleden nam ik een beslissing. Een keiharde beslissing die mijn leven op z’n kop zette. Jarenlang heb ik deze ervaring en de pijn en het verdriet die hierbij komen kijken weggestopt. Maar ik heb besloten om er eindelijk over te praten.

Als het onderwerp abortus tevoorschijn komt, lijkt het alsof we in 1970 leven. Het is een onderwerp waar veel meningen over zijn. Meningen die, soms zonder nadenken, uitgesproken worden. “Je bent een moordenaar”, heb ik wel eens voorbij zien komen. Of: “Je bent dan geen kinderen meer waard”. Dat doet pijn. Heel veel pijn. 

Tien jaar geleden nam ik een keuze waarmee ik de rest van mijn bestaan moet leren leven. Er over praten deed je niet, want dat was niet oké. Het gevolg hiervan was dat ik na de ingreep al mijn verdriet diep wegstopte.

Hoe ouder ik werd, hoe meer deze herinnering vervaagde. Althans, dat dacht ik. Ik studeerde af, werd meerdere keren verliefd, ontdekte mijn interesses en feestte wat af. Soms wil ik hoe het was, toen, met een ziel zonder kras. 

Toen raakte ik gepland zwanger van ons eerste kindje. De nare gedachtes werden weer opgefrist en de pijnlijke vragen bleven in mijn hoofd rondspoken. Nu pas wist ik echt hoe leven in je buik voelt. Hoe dit zich ontwikkeld tot een volmaakt mini mensje, met een uniek uiterlijk en innerlijk. Toen pas werd het echt. Want hoe kon ik blij zijn voor dit kindje, terwijl het andere kindje niet welkom was. 

Over praten deed ik nog steeds niet. En wanneer hulpverleners vroegen of dit mijn eerste zwangerschap was loog ik. Met voortdurend een brok in mijn keel en zere kaken. Toen ik mijn eerste kindje baarde en we in een tijd belandde waar de dag begon met tranen en eindigde met tranen, wist ik zeker dat ik de goede keuze had gemaakt. Dit had ik niet gekund toen. Er was toen nog geen veilige omgeving, geld en harmonie voor het kindje. 

Ik raakte zwanger van ons tweede kindje. De zwangerschap verliep goed. De bevalling nog beter. Alles was match made in heaven en ik was opslag verliefd. Luca had mij alle kneepjes van het moederschap geleerd en ik stond sterker in mijn schoenen dan ooit tevoren. 

En toen stortte alles in. Door een ziekenhuisopname brak ik. Al mijn weggestopte emoties kwamen eruit, waardoor ik niet meer kon denken. De pijn overheerste de liefde. Dit moest stoppen, al wist ik niet hoe. 

Ik zocht hulp en langzaam werden de dingen duidelijker. Ik wist waar het verdriet vandaan kwam. De opgekropte woede, onwetendheid en verdriet. Ik leefde de laatste weken naast mij lichaam om zo min mogelijk te voelen. De specialist leerde mij om de gedachten te omarmen – verdriet mag er zijn en tranen mogen vloeien. Een hand op je buik en je ademhaling voelen om weer terug in het hier en nu te komen. Het erkennen van het kindje, die er ook mag zijn. Hoe klein het kindje ook was, het heeft mij gekneed tot hoe ik nu ben en ze zal altijd een deel van mij zijn. Ze mag er zijn, in het hier en nu. Dus ik zou over haar praten. Iedereen mag het weten, hoe verdrietig het ook is. Stapje voor stapje komen we er wel. Verwerking heeft tijd nodig en die neem ik. Leven in het hier en nu, samen met alles wat ik heb meegemaakt