Blog: en toen vroeg ik om hulp

En toen vroeg ik om hulp. Want het gaat zo niet meer. In plaats van dat ik mij steeds beter moet voelen, voel ik mij slechter. Na de geboorte van Bregje leefde ik op een roze wolk, maar daar ben ik sinds een paar weken geleden vanaf geschopt. 

De hele ervaring met Bregje in het ziekenhuis heeft mij meer gedaan dan dat ik toen dacht. Zo ben ik afgelopen weken meer getriggerd en zijn er allerlei nare gebeurtenissen omhoog gekomen. Het verliezen van een vriendin tien jaar geleden, de keuze om een zwangerschap te beëindigen, mijn pestverleden en de relatie met een vreselijke narcist.

Ik ben een heel open persoon, maar momenteel vind ik het erg lastig om over dit onderwerp te hebben. Want wat voel ik? Veel. Maar tegelijkertijd weinig. Ik heb een muur opgebouwd en ik sta op standje overleven. Mijn hormonen maakte het mij lastig… maar het ziekenhuis was het laatste duwtje. Mijn hoofd voelt vol. Voller dan ooit. Maar mijn hart voelt leeg. Nooit heb ik mij zó gevoeld; alleen en vergeten. Ik wil niet stoppen met praten, maar ook niet beginnen met vertellen. 

Ik dacht dat ik Bregje zou verliezen. Ik vergeet van alles en voel mij daardoor nog een slechtere moeder en mens. Ik vergeet er te zijn, voor mijn kinderen en de vrouwen, die er altijd voor mij zijn… maar eerlijk gezegd, heb ik daar nu geen energie voor. Ik vind het echt heel moeilijk om te zeggen: maar ik heb hulp nodig. Niet de hulp van iemand die mij goed kent. Nee, van een professional. Iemand die mijn hoofd leger kan krijgen en handvatten kan geven voor hoe mijn leven nu is. Ik wil alle warme liefde weer voelen, wat ik in de eerste weken heb gevoeld, na mijn bevalling. Ik wil mij weer levendig voelen en vol energie de dag kunnen starten. 

Ik weet ook zeker dat het goed gaat komen. Ik hou mij vast aan de dingen die goed gaan en die ik wel fijn vind. Zoals nu: Bregje op mijn buik, terwijl ik over haar warme en zachte slaapzak aai. Leven in het moment, dat moet ik vaker doen. Minder denken en genieten. Ik weet ook, dat komt wel weer, maar wel met een beetje hulp.

Jasmijn is 24, moeder van Luca en verwachting van haar tweede kindje. ‘Een slordige knot en doet wat goed voelt mama’, zo omschrijft ze zichzelf. Meer lezen over Jasmijn?