Column Fien: ‘Iedere ouder vraagt zich weleens af waar jouw behoeftes zijn gebleven in dit hele verhaal’

Voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: over spijt hebben van het moederschap en een nieuwe wereld die voor je opengaat.

Er is één reeks interviews die ik nooit zal vergeten. Anoniem vertelden een aantal vrouwen in een van mijn lievelingstijdschriften over iets dat ze nooit aan een ander zouden willen toegeven, maar waar ze wel over moesten praten om het een plek te geven. Niet dat hun ‘probleem’ ooit weg zou gaan, hoor. Ze blijven immers als het goed is je levenslang. Deze moeders hadden spijt van het krijgen van hun kinderen.

Spijt van het moederschap

Ik weet nog hoe aangrijpend ik het vond. Dat ik mezelf afvroeg of dit fysiek gezien wel mogelijk was. Of er geen mechanisme in je vrouwenbrein zou zijn dat zorgt dat dit niet kan gebeuren? Vlak voordat Lise-Marie geboren werd drong de angst bij mij binnen. Wat als ik die moeder zou zijn? Wat als ik het totaal niet leuk zou vinden als ze er was en haar als een indringer zou zien in een leven dat ik door haar dan niet meer kon leiden zoals ik dat zelf graag wilde?

Het zijn denk ik normale angsten, die veel mama’s to be wel een keer gehad hebben. Een soort koudwatervrees. Net zoals die: ‘Wat als ik het niet kan? Moeder zijn’. Laatst hoorde ik een moeder in wording die er een hele weg op heeft zitten om zwanger te raken, zeggen dat ze zich schaamde voor haar eerste reactie op die eindelijk positieve test. Toen het na veel verdriet zo ver was, dacht ze: ‘Maar wil ik dit eigenlijk wel?’. Ja, natuurlijk, bleek daarop al snel het antwoord. Maar ondanks dat bij veel vrouwen al die gedachten alleen door angst gestuurd bleken, is er ook niet voor niks de gevleugelde uitspraak ‘Je krijgt er zoveel voor terug’. Iedere ouder heeft momenten dat het super zwaar is en je jezelf afvraagt waar jij en jouw behoeftes nog zijn gebleven in het hele verhaal.

Column Fien: ‘Ik raakte ervan overtuigd dat ik élke seconde van het moederschap moest genieten’

Een ander soort vakantie

Op een vroege ochtend in Oman tijdens onze vakantie kwamen ze naast me zitten bij het ontbijt, om half 7. Twee Duitse dertigers met hun zoontje Saber van een jaar of 3. We hadden ze de afgelopen dagen al vaker gezien. Lise-Marie was sinds 4 uur ‘s nachts wakker en na een roerige nacht liet ik mijn vriend maar even uitslapen. Ik maakte er het beste van en dronk dus vast een cappuccino in de zon met een hele groep andere jonge ouders. Lise-Marie deed haar ochtendslaapje in haar wagentje. Net toen ik haar mee wilde nemen op een rondje buffet, vroeg de Duitse moeder of zij anders even op Lise-Marie moest letten. Saber en zijn vader hadden zich verplaatst naar het klimrek.

Ze zaten in een periode die wat meer moeite kostte als ouders, vertelde ze toen we elkaar afgewisseld hadden en samen aan de koffie zaten. Saber gooide vaak z’n kont in de krib, zij hadden een erg druk jaar gehad op werk en ze waren moe. Ze hielden allebei zo van reizen, avonturen beleven en eropuit gaan. Maar ja, dat ging nu gewoon niet meer. Ze hadden het nog wel eens geprobeerd, een reis vol activiteiten, maar dat werd voor niemand leuk. Saber wilde gewoon bij een zwembad spelen met z’n kleine truck of een zandkasteel bouwen. En dan is het als ouders gewoon aanpassen, zei ze. Ze vroeg naar onze vakantie. Ik vertelde haar van ons plan om de woestijn in te gaan met een roadtrip. Geweldig, vond ze, maar zij zouden het niet eens meer proberen. Hun vakantie bestond uit 2 weken op ditzelfde resort, elke dag precies dezelfde routine.

‘Je krijgt er zoveel voor terug’

Of ze het erg vond, vroeg ik haar. Nee, antwoordde ze daarop. Haar ogen met daaronder die soms herkenbare donkere kringen verzachtten toen ze uitlegde waarom. De fase van eropuit zou wel weer komen. Voor nu genoot ze van wat ze terug had gekregen door haar zoon: spelen. Als volwassene was ze het verleerd, vergeten eigenlijk. Hoe leuk het kan zijn om te voetballen, een modderbad te maken op het strand met een geul naar de zee, om met overgave een kleurplaat op te fleuren en de beste verstopplek te vinden in een groot hotel.

Er gaat iedere keer weer een nieuw deurtje open met daarachter een verrassing in het moederschap voor mij. Onder de uitspraak ‘Je krijgt er zoveel voor terug’, had ik namelijk hele andere dingen geschaard dan wat deze moeder zei. Mijn ideeën erbij hadden voornamelijk te maken met overweldigende liefde. Nooit had ik erbij bedacht dat je als ouder door je kind weer een wereld betreedt die veel volwassene al tijden kwijt zijn.

Column Fien: ‘Het is zo’n waanzinnig bijzondere club: moeders’

Een nieuwe wereld

En inderdaad, dacht ik toen ik Lise-Marie weer mee terug nam naar onze kamer. We spelen dan nog wel geen verstoppertje, maar door haar zie ik nu al wel weer de schoonheid weer zo bewust in van de simpelste dingen. Ons meisje kan ademloos in verwondering kijken naar de bladeren van bomen die wiegen in de wind. Ook deze vakantie lag ik naast haar en keek ik met haar mee. Door haar zit ik voor het eerst in jaren ook weer eens doelloos stil, gewoon te zijn. Dan kijken we 10 minuten gebiologeerd naar een stopcontact. Tot een van ons een geluidje maakt.

Het kan natuurlijk gebeuren en ik vind het moedig van de moeders die toegaven dat het moederschap hen totaal niet gebracht heeft wat ze hoopten. Ook zij, hun gevoelens en verhalen mogen er zijn. Voor mij bleef dat bij slechts angstige gedachten. Door ons meisje zie ik de wereld die ik zo goed dacht te kennen, namelijk opeens weer helemaal als nieuw.

Meer lezen? Column Fien: ‘Vliegen met een baby? Ik kan het van harte aanraden’