Column Fien: ‘Het is zo’n waanzinnig bijzondere club: moeders’

Een zwangerschap en voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: ‘Wat heb ik een respect gekregen voor de vrouwen die me voor gingen. Wat ben ik dankbaar voor het welkom dat ik in hun groep kreeg: de club van moeders.’

Elke vrouw heeft er eentje in haar omgeving: de Mama Pionier. Bij mij was dat mijn oudere zus. Ze was de eerste in onze vriendinnengroep die een moeder werd. Terwijl haar complete omgeving in de fase wereldreizen, eerste échte banen en voor ’t eerst geld hebben om serieus coole dingen te doen én veel stappen zat, moest zij als eerste van ons haar weg vinden als moeder. 

Geen gedeelde ervaringen. Ze deed het zonder lieve spulletjes die doorgegeven werden. Met vriendinnen die geen flauw benul hadden door welke aardverschuiving zij probeerde te navigeren. Laat staan dat we iets wisten van wat ze nodig had van ons. Het eerlijke verhaal is dat we ook al vrij snel teruggrepen op onze normale verwachtingen van haar als vriendin. Ik weet zeker dat we haar allemaal weleens kwalijk hebben genomen dat afspreken opeens lastiger was, dat dat op bepaalde tijden of plekken beter uitkwam of dat ze last minute moest afzeggen omdat een oppas niet kwam opdagen of mijn nichtje ziek was. Wij hadden geen idee dat een (first time) mama niet aan alle vroegere verwachtingen kan of zou moeten hoeven voldoen. En zeker niet in de eerste maanden van moederschap. 

Ik wist niet hoe moeder worden je verandert als mens

Als ik het bij mezelf hou: ik begreep er werkelijk geen fluit van. Wat het betekende om moeder te zijn. Hoe je dan verandert als mens. Hoe ongelofelijk alleen en onbegrepen mijn zus zich gevoeld moet hebben bij vriendinnen bij wie ze haar hart maar deels of voor haar gevoel misschien wel niet eens kon luchten. Gelukkig zocht ze een nieuwe groep mensen op waar ze dat wel kon. 

Ik was onwetend en daarom probeer ik zacht voor mezelf te blijven. Maar: ik heb er zeker niet voor haar kunnen zijn op de manier waarop de moedervriendinnen in mijn omgeving mij nu ondersteunen. De vragen die ze stellen, de geruststelling die ze bieden, het overleg, het begrip zonder woorden en de lieve bezoekjes waarin ze niks komen halen maar zoveel brengen. Ik heb dat ook uitgesproken naar mijn zus: wat een respect ik voor haar heb. Hoe ze alles gedaan heeft en doet met vier kinderen. 

Column Fien: ‘Dat zouden wij natuurlijk nooít gaan doen’

Een waanzinnig, bijzondere club: moeders

Op mijn beurt merk ik nu ook dat sommige vriendinnen in een andere fase van hun leven zitten. We zijn nu allemaal een stuk ouder en hebben ons meer ontwikkeld als mens, dat helpt in het luisteren en communiceren. Ook kunnen we elkaar helemaal in waarde laten en al level je even niet op alle fronten, dat accepteren zonder oordeel. Maar toch. Ik had de tranen wel even in mijn ogen staan toen ik twee uur bezig was geweest om te zorgen dat Lise-Marie en ik gedoucht, gevoed en gezellig klaarstonden voor een kraambezoekwandeling met koffie en mijn vriendin die (om begrijpelijke reden) vergeten was. Net op zo’n dag dat ik het zo nodig had om een vriendelijk gezicht te zien en juist zo graag de blijdschap over mijn dochter wilde delen. ‘Een ander keertje’, is dan best even slikken. 

Hopelijk is het, als het een wens is van mijn vriendinnen én het ze gegeven is, straks mijn beurt. Dat ik voor hen kan doen wat anderen nu voor mij doen. De vragen stellen waarvan je weet dat ze nodig zijn. Meedelen in hun grootste geluk en de enorme verandering helpen opvangen. Het is zo’n waanzinnig bijzondere club: moeders. Wat heb ik een respect gekregen voor de vrouwen die me voor gingen. Wat ben ik dankbaar voor het welkom dat ik in die groep kreeg. Wat ben ik blij dat ik er nu ook deel van uit maak.

Column Fien: ‘Toen ik haar zag, was ik de 65 uur durende bevalling direct vergeten’