Soms loopt het leven heel anders dan je ooit had durven bedenken. Voor Cora Heemskerk – van Tilburg en haar partner Floris was kinderen krijgen niet vanzelfsprekend, en na een lang medisch traject leek de kans op een zwangerschap heel klein. Toch gebeurde er een wonder: ze bleek in verwachting, en niet van één kindje, maar van een eeneiige drieling. Inmiddels zijn Teus, Cees en Saul iets ouder dan een jaar. Samen met Cora blikken we terug op het afgelopen jaar: van handen te kort tot een hart vol liefde.
“Het was voor mij niet zo zwart-wit: ik móest geen kinderen hebben, maar ik stond er ook niet afwijzend tegenover. Het groeide heel geleidelijk. Op een gegeven moment stelde ik mezelf de vraag: hoe wil ik er over tien jaar bij zitten? En toen zag ik een gezin voor me. Dus besloten mijn partner en ik: we gaan ervoor. Dat het uiteindelijk bijna vier jaar zou duren voordat ik zwanger werd, had ik nooit verwacht.”
“Het was intensief. We begonnen met IUI, later IVF. Elke keer die ziekenhuisbezoeken, hormoonbehandelingen en het wachten: het wordt een groot deel van je leven. Toch lukte het me ook goed om er niet obsessief mee bezig te zijn. Ik hoor weleens van anderen dat ze het gevoel hebben in de wachtstand te leven, maar het lukte mij gelukkig om ook te genieten van de dingen die ik wel had. Daar ben ik blij om.”
“Na zo’n ongeveer vier jaar proberen, kregen we het nieuws dat de kans op een zwangerschap wel heel klein zou zijn. We wisten al dat het lastig was, maar dat nieuws horen van artsen, deed veel met me. Dan zak de grond echt even onder je voeten vandaan. Het was zo’n moment dat ik dacht: misschien word ik wel nooit moeder.”
“Na het slechte nieuws, besloten we even een pauze te nemen. We gingen op vakantie en lieten boel voor heel even de boel. Mijn lijf was ook gewoon best wel van slag van al die medische trajecten. Na thuiskomst werd ik maar niet ongesteld. Aan een zwangerschap dacht ik totaal niet. Ik zou vast even moeten wennen aan geen hormonen meer. Misschien wel de jetlag. Toen ik op het punt stond om het ziekenhuis op te bellen om te starten met IUI-trajecten, besloot ik tussen het doen van de was, een testje te doen. En die gaf twee streepjes aan. Hoe dan?”
“Ik bleek al negen weken in verwachting te zijn en had helemaal niets door. Mijn man was aan het werk, maar ik besloot toch om even naar het ziekenhuis te rijden voor een echo. Ik wilde zeker weten dat het goed zat én vooral Floris in real life vertellen dat ik in verwachting was. Toen kwam het nieuws: tijdens de echo zag de arts eerst twee hartjes kloppen. En toen ineens ook een derde. Ik dacht serieus dat iemand een grap met me uithaalde.”
“Toen Floris thuiskwam, heb ik hem het nieuws verteld. Ik had drie rompertjes gekocht met de echo erbij. Hij was compleet in shock toen ik vertelde dat ik zwanger was, maar had nog niet in de gaten dat het ging om een drieling. Totdat ik vroeg: ‘Valt je niet wat op?’ Toen viel het kwartje. We waren door het dolle heen, maar tegelijkertijd was ik ook bang. Ik wist dat een meerlingzwangerschap niet zonder risico’s is.”
Cora deelde op haar Instagram een filmpje van het moment dat zij Floris vertelde over haar zwangerschap.
“Ik heb er eigenlijk enorm van genoten. Natuurlijk was het medisch gezien spannend en kregen we veel waarschuwingen. Er werd zelfs geadviseerd om een kindje weg te halen, omdat de kans op complicaties groot was. Maar voor ons was dat geen optie: ik ga niet kiezen tussen mijn kinderen. Ik besloot te vertrouwen op mijn lichaam.”
“En dat werkte. Ik voelde me sterk, bijna onverslaanbaar. Het was heel bijzonder dat ik de kindjes kon onderscheiden in mijn buik. Ik wist precies wie schopte of bewoog. Dat maakte het heel persoonlijk en intiem. Ik ben uiteindelijk tot 35 weken zwanger geweest – voor een drieling een prachtig resultaat. Het voelde echt alsof we samen iets overwonnen hadden.”
“Na achttien dagen ziekenhuis ineens thuiskomen met drie baby’s in je armen… dat is zó intens. Je moet alles opnieuw uitvinden: hoe doe je dat, drie flesjes tegelijk geven, drie wiegjes, drie keer troosten? Gelukkig kregen we kraamhulp, en was Floris ook de eerste weken thuis. Ook vrienden en familie stonden voor ons klaar. Daardoor voelde ik me gelukkig totaal niet eenzaam. Dat is ook wel gelijk een grote les die ik heb geleerd: vraag hulp. Je hoeft het niet alleen te doen.”
“Ik heb echt wel bewust genoten van die momenten, omdat ik me ook goed besefte dat ze maar zo kort zo klein zouden zijn. Maar achteraf denk ik ook wel dat we in een overlevingsstand stonden. Ik weet bijvoorbeeld nog weinig van die eerste weken. We zijn maar doorgegaan en doorgegaan. Het is dubbel: het was zwaar, maar ook zó waardevol.”
Ook Nicole is moeder van een drieling. We spraken haar voor een Momtalk.
“Me-time is voor mij cruciaal. Ik ben er echt een groot voorstander van. Even wandelen, naar mijn paard gaan of sporten: dat helpt me om mijn hoofd leeg te maken en weer op te laden. Elke dag probeer ik bewust een moment voor mezelf te pakken. Dat heb ik eigenlijk al wel vrij snel na de geboorte van de jongens gedaan en dat doe ik nog steeds.”
“Ik geloof ook dat kinderen veel meer aan je hebben als moeder als die moeder ook de leukste versie van haarzelf is. Dat betekent niet dat het me altijd lukt om tijd voor mezelf te vinden, maar dat het wel een groot streven is. Het helpt me om de balans te bewaren en er op de momenten dat ik met de jongens ben, ook echt te zijn en te genieten.”
“Ik had nooit gedacht dat ik zó zou genieten. Je houdt meteen zoveel van zo’n klein mensje en in mijn geval keer drie. Natuurlijk, het is pittig. Soms denk ik: hoe flik ik dit eigenlijk elke dag? Maar ik ben trots op hoe we dit als gezin doen.”
“Het viel me op dat tijdens mijn zwangerschap ik vooral werd gewaarschuwd over hoe pittig het hebben van een drieling is. En ik ontken ook niet dat het pittig is, maar ik wil ook wel graag delen dat het vooral ook heel mooi en bijzonder is. Wij genieten gewoon drie dubbel zoveel. En het is heerlijk om de jongens met elkaar te zien. Hun band is ontzettend sterk. Ze hebben een uniek taaltje samen, ze spelen verstoppertje achter de gordijnen, en ze hebben altijd elkaar. Het is heel bijzonder om dat van dichtbij mee te maken en ik ben ontzettend blij dat de jongens elkaar hebben.”
“Met mijn verhaal hoop ik vooral andere vrouwen te laten zien dat het moederschap van een drieling prachtig is. Toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was van een drieling, ging ik op zoek naar ervaringsverhalen. Die waren veelal wel negatief. En dat mag natuurlijk he. Ieder heeft z’n eigen verhaal, maar ik hoop dat ik anderen ook kan laten zien dat het hebben van een drieling zo ontzettend leuk, bijzonder en waardevol is. Ik ben dolblij met mijn zoons.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
