Moniek over fibromyalgie: “Ik wil zo graag, maar mijn lijf houdt me tegen”

Ken je dat? Je wilt iets zo ontzettend graag, maar je wordt door jezelf, jouw lijf tegengehouden. Het is alsof je probeert te lopen met een blok beton aan je been. Je wilt vooruit, maar je komt niet verder. Ik heb geleerd om altijd maar door te gaan, niet op te geven en te knokken. Al op jonge leeftijd was ik veel ziek, vaak depressief, veel thuis, maar toch ging ik door met studeren, met een leven opbouwen, een relatie enzovoort. Maar dat wat mij zover heeft gebracht, zorgt ook voor weerstand nu met deze pijn, die fibromyalgie. 

De ene dag gaat het goed, de andere dag niet, het ene moment kun je nog de wereld aan, het andere moment niet. Je emoties gaan van links naar rechts en je wordt steeds onzekerder. Het is lastig om te bepalen waar je goed aan doet. Je komt in een spiraal terecht waar je soms moeilijk je hoofd boven water kunt houden. Het gevoel dat je verdrinkt, je gek wordt van gedachtes en het niet meer weet, maar je gaat ondanks alles toch door. 

Sinds de bevalling van mijn eerste zoon heb ik pijn, veel pijn en dat 24/7. Ik ben moe, zo ontzettend moe door de gebroken nachten door de pijn. Liggen op m’n linkerzij, nee toch rechterkant, oh nee dat ook niet, op mijn rug slapen dan maar. Oh nee, ook dat is geen optie. Elke nacht is het weer een worsteling om een houding te vinden voor het slapen. 

Wakker worden, maar niet uitgerust zijn. Toch begint de dag, de kinderen wachten niet en je moet weer door. Met alle energie die je hebt raap je jezelf bij elkaar, ga je weer beginnen aan de dag met een zo goed mogelijke glimlach.

Wat wil ik zelf?

Ik ben moeder van twee prachtige jongens van 2,5 jaar en 6 maanden. Ik heb een fantastische man en veel om voor te gaan en te leven. Maar naast moeder en partner van, wil ik ook graag iets voor mezelf doen.

Jarenlang geknokt om mijn studie te doen en dat diploma van de pabo te behalen. Vol energie, positiviteit, creativiteit en motivatie mijn stages goed doorlopen en altijd voor de volle 200% ingezet. Mijn passie, mijn droom, alles gedaan om dat te behalen. Dat ik ondanks alle verwachtingen dat heb behaald en ondertussen ook nog ben getrouwd en een kind heb gekregen, daar ben ik mega trots op. Op eigen kracht en doorzettingsvermogen alles gehaald.

Maar toen kwam daar die pijn, die intense pijn, die alles overhoop haalde. Niet meer kunnen goed bewegen, huishoudelijke taken uitvoeren, mijn kinderen verzorgen en mee spelen, concentratieverlies en door dat alles ook niet kunnen werken. Ik wil zo graag, maar ineens is die droom weg, mijn toekomst voor mijn gevoel weg.

Emoties

Het voelt weer als falen, zie je wel je kunt het niet, weer iets wat mij niet lukt en dat is verdrietig en frustrerend. Want naast vrouw van en moeder zijn, wil ik ook iets voor mezelf doen. Ik ben kwaad op mezelf, op mijn lijf, op de situatie en de pijn. Het zorgt ervoor dat ik mentaal enorm overhoop lig en ben lichamelijk gebroken. Je ziet het niet, maar van binnen gil, schreeuw en huil ik…. 

Maar ik moet door en ga door, alleen is het een andere weg die ik moet gaan. Hoe moeilijk ik het ook vond, ik koos voor mijn gezin en voor mezelf. Want dat staat op nummer 1, hoe graag ik ook iets wil. Ik heb op werk aangegeven dat ik niet meer kon. Ik kon na werktijd bijna niet meer lopen en de rest van de week niet meer functioneren thuis, dat was niet oké. Stoppen was de juiste beslissing, maar wat was dat verdrietig en moeilijk.

Schuldgevoel

Ik wil zoveel dingen doen met mijn fantastische jongens, met mijn man, vriendinnen en familie. Maar vaak gaat het niet, moet ik afzeggen en voel ik mij enorm verdrietig en schuldig. Ik had het vooraf zo anders voorgesteld; jong moeder worden om zo ook veel te kunnen doen met mijn kinderen. Maar op dit moment bepaalt de pijn mijn leven en dat is frustrerend.

Maar ik laat mij niet uit het veld slaan. Hoe zwaar en moeilijk het nu ook is, ik ga ervoor vechten. Vechten om de pijn naar de achtergrond te brengen, weer die leuke en lieve moeder, vrouw en vriendin te zijn met veel energie en plezier. Ik wil weer leven en genieten van. Dus ik heb gekozen voor een revalidatietraject om te leren leven met en om te gaan met die pijn. Een pittig traject van 10 weken, 2 dagdelen per week, maar ik weet waar ik het voor doe.

Ik ben het waard en mijn gezin ook

Ik moet mezelf even opnieuw uitvinden, waar word ik nu echt gelukkig van, wat geeft mij energie en wat kost mij energie en moet ik loslaten. Oude gewoontes bekijken, die misschien op een andere manier aanpakken en kijken wat ik juist wel en niet moet doen en doe ik teveel of weer te weinig. Balans vinden, rust inbouwen, lief zijn voor mezelf, minder hoge verwachtingen en eisen stellen. Ik ben benieuwd waar dit pad mij gaat brengen, maar ik heb hoop. Ik ga ervoor! Ik ben het waard om voor te vechten en mijn prachtige gezin!

Meer lezen?

Mijn verhaal: een zware prenatale depressie tijdens mijn tweede zwangerschap

Boobtalk “Naast moeder ben ik ook vrouw, dat is hetzelfde voor mijn borsten als de rest van mij”