Hekel aan zwanger zijn: Chloé vertelt over haar ‘horror-zwangerschap’

Op de vraag: heb jij van je zwangerschap kunnen genieten, antwoord Chloé resoluut ‘nee’. De moeder van drie kids heeft drie zwangerschappen meegemaakt, die niet alleen mentaal, maar met name lichamelijk uitdagend waren. Ze vertelt aan How About Mom over haar hekel aan zwanger zijn.

‘Ik heb nu drie zwangerschappen achter de rug, waarvan iedere zwangerschap fysiek zwaarder is geworden. Wel hadden ze allemaal gemeen dat ik in het begin niet ‘over-the-moon’ blij kon zijn, omdat ik altijd in mijn achterhoofd had dat het mis kon gaan. Hier heb ik vaker opmerkingen over gehad, was ik dan niet blij dat ik zwanger was? Alle zwangerschappen waren hartstikke gepland en gewenst, maar toch kregen mensen het gevoel dat dit niet zo was helaas. Gelukkig kon ik het geluk beter toelaten na de 20-weken echo’s.

Bij mijn eerste zwangerschap verliep alles eigenlijk vlekkeloos, op fysieke klachten zoals erge pijn aan mijn ribben na. Nooit had ik erbij stilgestaan dat zelfs als de bevalling goed gaat, dat niet hoeft te betekenen dat alles ook meteen goed is met de baby. Mijn dochter kwam blauw en slap met vocht in haar longen ter wereld, en werd meteen meegenomen. Lag ik daar, net voor de eerste keer bevallen, en geen kind om vast te houden. Nadat ze aan de beademing is gelegd ging het gelukkig wel beter en na een paar dagen mochten we naar huis. Dit heeft zeker bij de twee zwangerschappen en bevallingen daarna altijd in mijn hoofd gezeten.

Op handen en voeten de trap op

Mijn tweede zwangerschap was wel oké, fysiek ging dit al een stuk slechter dan de eerste. Waar ik bij de eerste op de avond voor de bevalling nog 5 kilometer kon wandelen (waggelen), kon ik bij de tweede zwangerschap al weken voor de bevalling niet meer goed naar de winkel 400 meter verderop lopen. De trap ging ik vaak op handen en voeten naar boven.

Ik ben in september bevallen van mijn jongste zoon, deze zwangerschap was fysiek echt een ramp. Het eerste trimester was ik constant misselijk en extreem moe, terwijl ik ook al een kind van bijna 3 en net 1 thuis had lopen. Bij Teams meetings voor het werk heb ik fysiek mijn oogleden open moeten houden om niet in slaap te vallen, en in mijn pauze ging ik vaak even liggen om te slapen zodat ik de dag door kon komen.

Het tweede trimester begon ik al overal pijn te krijgen. Met 27 weken besloten we om op vakantie te gaan, zodat ik even drie weken echt rust kon nemen en hopelijk daardoor ook door kon werken tot de 36 weken. Leuk bedacht, maar eigenlijk voelde ik me toen al te slecht voor alles. Ik had altijd, overal pijn. Mijn ribbenkast voelde alsof deze van binnenuit uit elkaar geduwd werd. Mijn longen alsof ze geplet werden waardoor het voelde alsof ik constant door een rietje moest ademen en naar adem moest happen.

Ook op vakantie was het gewoon overleven. Het enige dat een klein beetje verlichting gaf was hangen in het zwembad. Op die manier leek het alsof ik iets meer lucht kreeg en ging het gewicht van mijn buik af. Als ik terugdenk aan deze vakantie denk ik ook vooral aan de constante pijn in plaats van aan hoe lief en gezellig mijn kinderen waren.

Ziek melden voelde als falen

Eenmaal thuis moest ik weer aan het werk, en heb ik dit welgeteld één dag volgehouden. Die dag had ik een afspraak bij de verloskundige en die gaf aan dat ik me toch echt beter ziek kon melden. Dit voelde zó ontzettend als falen. Want ik was toch niet ziek? Ik was alleen maar zwanger! Nadat ik me ziek had gemeld lag ik op de dagen dat de kinderen op de opvang waren alleen maar op de bank. Om drinken te pakken uit de keuken lag ik eerst een half uur moed te verzamelen. Ik had geen energie, en door de pijn kon ik ook niets anders doen. Alle energie die ik nog kon opbrengen ging op aan de kinderen zodra ze thuis waren. Ik vond het verschrikkelijk dat ik helemaal geen leuke moeder meer kon zijn, mentaal leek ik ook steeds half uitgecheckt te zijn.

Eigenlijk zijn de weken nadat ik terug kwam van vakantie, dus vanaf week 30, één grote waas. Ik deed alsof het allemaal wel ging, maar het ging absoluut niet. Eén keer lunchen met een vriendin, en vervolgens kon ik weer de rest van de week plat. Maar het had ook geen zin om te klagen, want iedereen die zou kunnen helpen en ik ook in mijn buurt kon verdragen woonde op minstens een uur rijden, én hadden zelf jonge gezinnen, zwangerschappen etc.

Mijn man deed wat hij kon, maar kan bepaalde taken door chronische rugklachten gewoon echt niet van me overnemen. Eén lichtpuntje: de vorige keren was ik bevallen vóór de 40 weken! Grote kans dat dat nu weer zou gebeuren! Ik was zó blij dat mijn ouders die in het buitenland wonen in de laatste week van mijn zwangerschap in Nederland waren, zodat ik in ieder geval het huishouden volledig kon laten zitten.

Hekel aan zwanger zijn

Toen ik 39 en een halve week zwanger was vierde mijn moeder haar verjaardag. Normaal kan ik daar niet bij zijn omdat ze niet in Nederland woont, dus nu moest en zou ik erbij zijn. Ik geloof dat iedereen in mijn familie me voor gek verklaarde toen ze zagen hoe ik erbij ‘liep’. Ik tikte de 40 weken aan terwijl ik er zó vanuit was gegaan dat dit niet zou gebeuren, en had al afgesproken dat als ik 40 weken en 2 dagen zwanger zou zijn de verloskundige me zou gaan strippen omdat ze ook zagen dat het echt niet meer ging. Gelukkig was dit niet nodig, en ben ik na een prima bevalling bevallen van mijn ons derde kind.

Meteen na de bevalling voelde ik me zó ontzettend veel beter dan de maanden daarvoor. Mijn man sprak ook de mooie woorden: ‘Hé schat… je ziet er eindelijk niet meer uit als een zombie!’. En bedankt. Pas toen viel het mij ook op hoe erg het leven uit me was gezogen. Mijn herstel is gelukkig alle drie de keren heel goed verlopen. Op de dag van de bevalling kon ik ook gewoon weer de trap op lopen zonder problemen, iets wat ik al wekenlang niet meer had kunnen doen zonder mijn handen te gebruiken. Ik ben denk ik nog niemand tegen gekomen die zo’n hekel heeft aan zwanger zijn als ik, maar gelukkig ben ik wel helemaal in mijn element als moeder.’

Meer lezen?

Carlijn: “De horror die zwangerschapsdepressie heet”