© 2025 // How About Mom
De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren, of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week vertelt Anniek haar verhaal. Na 4,5 jaar proberen en drie miskramen raakte ze uiteindelijk via IVF zwanger.
Kort voordat ik een relatie kreeg met mijn man, raakte ik zwanger door mijn koperspiraal heen. Hoewel ik er alleen voor stond, besloot ik de zwangerschap door te zetten. Bij de eerste echo zei de verloskundige: ‘Jeetje, wat een sterk vruchtje, kijk het hartje eens gaan.’ Helaas liep deze zwangerschap toch uit op een miskraam. Het hartje stopte met kloppen op een termijn van 9 weken en 4 dagen. Ik besloot het vruchtje te laten verwijderen door een curretage, omdat dit me de snelste en beste oplossing leek. Mijn spiraal ging eruit en ik startte met de pil.
In 2019 bleef ik maar bloeden. Ik was meer aan het menstrueren dan niet. Er volgde verschillende onderzoeken in het ziekenhuis, van echo’s tot bloedonderzoek en uitstrijkjes, maar er kwam niets afwijkends uit. De gynaecoloog adviseerde een zwaardere pil. Dit ging een maand goed, tot het bloeden weer begon. Om mijn lichaam even te laten resetten en wat rust te geven, besloten mijn man en ik in april 2019 dat ik tijdelijk met de pil zou stoppen.
Hierdoor kwam het onderwerp ‘kinderwens’ steeds vaker op tafel. Aangezien ik het zonder hormonen veel fijner vond en we allebei de wens voor een kindje hadden, besloten we het een kans te geven. Ik weet nog dat we een weddenschap kregen die zomer in Griekenland.
‘Ik denk voor het nieuwe jaar dat het wel raak is’, zei ik.
‘Dat duurt geen paar maanden meer’, zei mijn man.
Ik hoor ons gesprek zo weer opnieuw…
De maanden gingen voorbij en iedere maand weer brak mijn menstruatie door. Onze kinderwens werd met het verstrijken van de maanden steeds sterker, maar niet wetend ook steeds uitzichtlozer. Ik vroeg mijn man of hij er voor open stond om zijn zaad te laten checken. Zo gezegd en zo gedaan. Het potje bracht ik ’s ochtends vroeg naar het ziekenhuis in Amersfoort. Een aantal dagen later belde de dokter op om hem te feliciteren met zijn uitslag. Menig man zou er jaloers op zijn en een tweede onderzoek was dus ook niet nodig.
Daarmee startte ook het vervolg van ons fertiliteitstraject in 2020. Allereerst werd ik doorverwezen voor onderzoek. De inwendige echo’s en bloedonderzoeken bleken goed en er was niets afwijkends te vinden. In april 2021 stond het HSG onderzoek gepland. Hierbij wordt de toegankelijkheid gecheckt van de eileiders. Ook dit was helemaal in orde. In september 2021 zouden we starten met de eerste IUI- behandelingen.
Dat liep net wat anders. Ik belde het ziekenhuis nietsvermoedend op om te vragen of mijn menstruatie misschien uit kon blijven door het onderzoek. ‘’Heb je al een zwangerschapstest gedaan?’’ vroeg de assistente. Ik bleek zwanger! We kochten allerlei verschillende testen om het echt zeker te weten. Ja, ik was zwanger! We konden onze mond niet houden en deelden het blije nieuws direct aan onze families en vrienden. Iedereen was zo blij en gelukkig voor ons. Helaas was het geluk van korte duur en bleek de zwangerschap niet goed te zijn op de eerste echo in het ziekenhuis. Het was een leeg vruchtzakje. Mijn lichaam dacht dus nog volop zwanger te zijn, maar ik wilde hier natuurlijk zo snel mogelijk weer een eind aan maken. Ik kon niet met het gevoel lopen van een zwangerschap en wetende dat het niet goed was en dit afwachten tot het ‘’vanzelf los zou komen’’.
Ik koos voor medicatie om de miskraam op te wekken. De pillen zorgen ervoor dat je baarmoedermond verweekt en opent. Na 36 uur krijg je vaginale medicatie, weeën opwekkers, om de miskraam op gang te brengen. Dit was ontzettend heftig, pijnlijk en verdrietig. Het was echt een mini bevalling waar ik alleen een plas bloed voor terug kreeg…
Ondanks weer een verlies en heftige ervaring om de miskraam op te wekken, bracht dit alles ons meer naar elkaar en wisten wij zeker dat wij samen sterk genoeg waren. We gaven zeker de moed niet op en hadden vertrouwen dat dit op een dag goed zou komen. Doordat ik ‘spontaan’ zwanger was geraakt, ging het IUI-traject niet door en werd dit nog een jaar uitgesteld. Nog een jaar!!! Ook dit jaar ging voorbij met iedere maand een nieuwe menstruatie en geen positieve test.
Meer lezen: Welke vruchtbaarheidsbehandelingen zijn er?
In mei 2022 was het eindelijk zover. Een dag nadat we thuiskwamen van onze vakantie op Curaçao, stond onze afspraak in het ziekenhuis gepland. Ik was zo enthousiast over de intake van het IUI-traject, omdat het voelde dat onze kinderwens eindelijk dichterbij kwam. We bespraken tijdens de intake kort mijn geschiedenis van twee zwangerschappen die uitliepen op een miskraam.
‘Wanneer is je laatste menstruatie?’, vroeg de gynaecoloog.
‘Gerekend met het tijdsverschil van Curaçao is dit dag drie van mijn menstruatie’, vertelde ik.
‘Komt dat goed uit. Ik ga je alles uitleggen en laten zien en dn mag je vandaag nog beginnen met het injecteren van de hormonen. Rond dag 10 kom je terug en dan kijken wij via een echo of er genoeg en niet te veel follikels rijpen.’
Na niet altijd vlekkeloze maanden, was het bij de vierde poging raak! Dit keer was er naast blijdschap om het feit dat het eindelijk weer raak was, ook angst en paniek. Want wat als dit weer mis zou gaan? Toch deelden we het nieuws met onze families en wat vrienden. Het blije nieuws werd al minder feestelijk aangepakt, omdat er natuurlijk ook weer een grijze wolk boven hing of het dit keer wel goed mocht gaan.
Tijdens onze vroege echo in het ziekenhuis op 7 weken was er een trage hartslag te zien. Ik voelde het al aan mijn hele lijf: dit was niet goed! We moesten een week wachten om te kijken of de hartslag net op gang was gekomen of dat het vruchtje weer niet goed bleek te zijn. Ik nam al direct afscheid, terwijl mijn man nog goede hoop had. ‘Positief blijven’, zei hij mij nog. Één week later bleek het hartje gestopt en hebben wij opnieuw gekozen om de bevalling op te laten wekken door middel van medicatie. Weer gingen wij een intens intiem en verdrietig proces in.
Ondertussen probeerde ik alles wat er mogelijk was qua alternatieve geneeskunde. Van bioresonante tot acupunctuur en voetreflexologie in België. Niets hielp.
Meer lezen: Nog niet zwanger en nu?
Na de derde miskraam zakte de moed in mijn schoenen. Ik las al maanden over Duitsland en België en won hier, via verschillende facebook groepen en platformen, veel informatie over in. We deden nog drie IUI-pogingen, zonder succes, en besloten toen om een pauze in te lassen.
Dit werd uiteindelijk een pauze van 8 maanden doordat we ons traject verplaatsen naar Duitsland. Daar kwam uit onderzoek dat mijn plasmacellen verhoogd waren – een mogelijke verklaring voor alle miskramen. Ik kreeg een zware antibioticakuur om deze chronische ontsteking in mijn baarmoeder tegen te gaan. Na elke kuur moest er opnieuw een biopt (scratching) uit mijn baarmoeder worden genomen. De biopt moest drie keer over worden gedaan. Na de eerste keer ben ik behandeld met een breed spectrum antibiotica. De tweede keer bleken mijn plasmacellen verminderd te zijn, maar nog steeds verhoogd en heb ik opnieuw een andere antibioticumkuur gekregen. Na het derde onderzoek bleek het onder controle en waren mijn plasmacellen binnen de grenzen.
Uit de onderzoeken bleek ook dat er een goede bacterie in mijn vaginale flora verhoogd was. Ik moest een probiotica kuur volgen om dit stabiel te krijgen, want deze bacterie kan ook invloed hebben op een zwangerschapswens.
Tenslotte kreeg ik het advies om kinderaspirine te slikken. Dit zou volgens de Duitse artsen een positief effect kunnen hebben op mijn lichaam tijdens de pogingen om zwanger te raken en te blijven.
Tijdens de onderzoeken in Duitsland, zaten wij natuurlijk niet stil. Wij kozen ervoor te stoppen met de IUI-behandelingen en onze hoop verder te vestigen op IVF. Dit was mega spannend, want het zou ook ons eindstation kunnen zijn voor het vervullen van onze kinderwens. Na een fijne intake, besloten we ons IVF-traject te starten bij Nij Barrahûs in Wolvega. Een uur rijden vanaf ons huis, maar die afstand volledig waard door de fijne, persoonlijke zorg in de kliniek. Toen alle onderzoeken in Duitsland stabiel waren, werd de punctie ingepland. Helaas duurde dit ook weer een aantal weken.
Eindelijk was het zover: ik mocht beginnen met medicatie. Decapeptyl, ovaleap en gonasi. De decapeptyl remt de eisprong, de ovaleap stimuleert de eiblaasgroei en de gonasi zorgt voor de eisprong.
Na een aantal echo’s en bloedonderzoek (bepaalde waardes werden gecheckt om te kijken of ik nog verder mocht prikken ivm vele eiblaasjes) was het dan eindelijk zover. Goedkeuring voor de Gonasi en dat betekende bijna de punctie. 18 oktober 2023 was het de dag van de punctie. Ik kreeg vooraf oxazepam en twee paracetamol. Tijdens de punctie kreeg ik pijnstilling via het infuus. Ik werd overvallen door angst en een flinke paniekaanval. Ik kon alleen maar huilen van paniek. De eerste helft zat erop en ik kalmeerde. Ondanks dat het echt heel pijnlijk was, viel het mij mee. Ik had mezelf zo bang gemaakt voor de pijn van te voren zodat dit echt te doen was.
Na de terugplaatsing zaten we vijf dagen in spanning tot we het verlossende nieuws kregen: er zijn 9 goede embryo’s!
Meer lezen? Tips voor partners bij een onvervulde kinderwens
Er werd me aangeraden pas na 11 dagen te testen, maar ik kon het niet laten. Al na 6 dagen had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Angst, paniek en zorgen.. Dit is wat mijn vorige miskramen en het fertiliteitstraject mij hebben gebracht. Daar gaan we weer.
Vanaf 5 weken zat ik elke week en soms wel twee keer in de week bij de verloskundige voor een echo. Pure paniek! Het vertrouwen was er echt totaal niet. Althans… Daar durfde ik mij niet aan vast te houden want geloven dat het weer mis zou gaan was makkelijker. Ik kon mij totaal niet hechten aan mijn zwangerschap. Iedere echo bleek het weer goed te zijn, maar wat was het overleven en wat was het zwaar!
Elke dag zocht ik een reden dat het niet goed was of kreeg ik een reden zoals bloedverlies om er vanuit te gaan dat het niet goed zat. Mijn lichaam had mij immers al vaker in de steek gelaten. Een zwangerschap? Dat was toch helemaal niet voorbestemd voor mij? In mijn hoofd heb ik de leugen laten leven dat ik nooit moeder zou worden. Mijn lichaam kon dit niet…
Ik durfde niks leuks te kopen voor de kleine, want dit voelde als de goden verzoeken dat het weer mis zou gaan. Mensen om me heen vertelden me dat ik positief moest blijven. Was daar maar een aan-en-uit-knop voor! Ik worstelde met schuldgevoelens mijn maar kleine wonder. Misschien zou het door mijn angst en stress weer misgaan, maakte ik mezelf wijs. Ik kreeg mijn angsten niet onder controle.
Het continu letterlijk bloot moeten geven aan artsen en vaak ook stagiaires voor onderzoeken en checks, had veel effect op mij. Ik had er steeds meer moeite mee en het beïnvloedde ook ons seksleven op een negatieve manier.
Iedere week zagen we hoe ons kindje zich perfect ontwikkelde. Toen we de 15 weken waren gepasseerd, moest ik van mezelf vertrouwen gaan krijgen in deze zwangerschap. Ik kwam alleen nog maar een keer per week naar het ziekenhuis om naar het hartje te luisteren. En tja, af en toe ook echo, omdat ik hem dan even moést zien.
De weken gingen voorbij en toen ik hem vanaf 34 weken steeds beter kon voelen, had dit veel effect op mijn zelfvertrouwen. Er ontstond eindelijk meer rust…
Met 39 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege overmatig bloedverlies, maar daarna ook weer ontslagen. Alles bleek in orde. Precies op de uitgerekende datum beviel ik van onze grote droom en wonder, Gijs.
Ik vind het geweldig om moeder te zijn en het moederschap zelf vind ik niet zwaar. Mijn zoontje is mijn beste, kleine vriend en alle clichés zijn waar. Maar: ik worstel ook nog steeds met het stukje loslaten. Ik ben iedere dag nog bang om hem te verliezen op welke manier dan ook. Ik heb hem graag in mijn buurt zodat ik minder angst heb. Toch moet ik hierin meer vertrouwen gaan krijgen en mijn trauma’s gaan aanpakken. Door middel van antidepressiva probeer ik mijn angstklachten beter onder controle te krijgen.
Ik deel mijn verhaal, omdat ik hoop andere (wens)moeders hiermee te inspireren. Wij kijken terug op een emotionele, uitdagende fertiliteitsreis die vele teleurstellingen en verdrietige momenten heeft gekend. De uitkomst is gelukkig positief en daarmee hoop ik jou, als vrouw die in hetzelfde schuitje zit, hoop te kunnen bieden.
Als het niet vanzelf gaat: ‘Zo ziet een onvervulde kinderwens eruit’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2025 // How About Mom