Momtalk: Jacobien Schumacher

Het is een tijd geleden dat we Jacobien Schumacher (1991) spraken voor een interview op How About Mom. Toen woonde ze met haar man Arjen en twee kinderen Fleuri en Brunello in Amsterdam en was ze in verwachting van de derde: zoon Barolo. Nu woont het gezin in Italië en is er een vierde kindje bij: Aldo Picasso.

Dat er in drie jaar tijd een hoop kan gebeuren, mag duidelijk zijn. Hoog tijd om Jacobien weer eens op te bellen. Vanuit haar woning – onder de zon én tussen de olijfbomen – praat ze ons bij over het moederschap van vier, het gezin en leven in Italië.

Hoe is het om een gezin van 4 kids te hebben? 

‘Het grappige is dat zoveel mensen vragen hoe het er nou aan toe gaat als gezin van zes. Veel mensen vinden het hebben van vier kinderen heftig. En dat begrijp ik hoor, maar ik denk dat wij gewoon heel erg veel geluk hebben met onze kinderen. Ze zijn gewend om te reizen. Ze buigen makkelijk mee in grote veranderingen in hun leventje. Het is ontzettend relaxt om een gezin van zes te zijn. Het voelt alsof het altijd zo is geweest. Het is niet chaotischer of drukker, het is vooral nog fijner dan het al was door te mogen waarnemen hoe verbonden ze zijn met elkaar. Ik weet niet wat het is: ik hou ook gewoon echt van moeder zijn.’ 

‘Dat het zo relaxt gaat, komt denk ik ook wel omdat Arjen en ik er zelf ook veel relaxter in staan dan bijvoorbeeld bij de eerste. En de eerste, onze dochter Fleuri, is echt een grote zus die helpt met het zorgen voor haar broertjes. We zijn inmiddels al heel wat jaar ouders en hebben dus ook al heel wat jaar ervaring in het opvoeden van kinderen. We maken ons minder druk om dingen bijvoorbeeld en doen heel veel op gevoel. Dat vinden we heel fijn.’  

Is de dynamiek binnen jullie gezin veranderd nu jullie met z’n zessen zijn? 

‘Nou, eigenlijk niet. Fleuri, Brunello en Barolo zijn al zo verweven met elkaar dat Aldo Picasso alleen maar een hele grote verrijking voor hen is. Fleuri wil niets liever dan mee helpen en draagt het liefst de hele dag haar broertjes met zich mee. Ze zijn alle drie echt dol op hun jongste broertje en kunnen niet zonder hem. Als ik even met hem een boodschapje ga halen, springen ze al, voor ik kan zeggen dat ik even alleen met Aldo op pad ga, de auto in. Fleuri loopt als een echte grote zus wiegend rond met Aldo Picasso in haar armen. Brunello en Barolo zijn jongens met een hele sterke en gevoelige kant. Het gouden duo.’

‘We hebben de kinderen tijdens de zwangerschap heel erg meegenomen in het proces. Daarom is het denk ik ook niet zo’n grote verandering om nu met z’n zessen te zijn. Ze wisten alle drie heel goed wat hen te wachten stond en genieten er juist alleen maar van. En haha, ja. Ik weet dat het allemaal heel rooskleurig klinkt, maar zo voelt het gewoon ook echt.’ 

‘Nu terugdenkend op de afgelopen jaren, vond ik de overgang van één naar twee kinderen eigenlijk veel heftiger. Ik voelde me destijds ontzettend schuldig tegenover Fleuri, die ineens de aandacht moest delen met haar broertje. Het moeilijkste vond ik dat ze daar zelf nooit een punt van maakte. Met twee kinderen moet je echt je evenwicht vinden, met drie of vier is dat al anders, zij gaan makkelijker mee in de energie die er al is binnen het gezin.’

Je bent nu dus moeder van vier. Zag je jezelf altijd al als moeder van vier kinderen?   

‘Het leek me altijd al heel mooi om de moederrol te mogen vervullen, maar ik had er ergens ook wel vrede mee als het niet zou lukken. Ik ben iemand die graag met alle winden meewaait en zich daaraan aanpast. Maar toen ik Arjen ontmoette, wist ik direct: jij wordt de vader van mijn kinderen. Drie maanden na onze ontmoeting was ik in verwachting van Fleuri. Ik was toen 24, eigenlijk nog superjong, maar het voelde heel goed.’

‘Ik vind het heel bijzonder dat ik mezelf nu moeder van vier kinderen mag noemen. Mijn zus is op 28-jarige leeftijd overleden aan huidkanker en wilde heel graag moeder worden, maar heeft dat ze helaas nooit mogen meemaken. Dus ik ben me ontzettend bewust van hoe bijzonder het is dat Arjen en ik vier kinderen met elkaar hebben mogen krijgen. Het kan me echt emotioneren wanneer ik daar lang over nadenk. Ik probeer ook echt alles uit het leven te halen, dubbel nog voor mijn zus Fleur. Tante Fleur is ook vaak het onderwerp van gesprek en de kinderen horen dagelijks verhalen aan over mij en mijn zus toen we jonger waren.’ 

Sinds een paar jaar wonen jullie in Italië. Wat brengt het Italiaanse leven jullie?

‘Ons leven is ontzettend veranderd ten opzichte van ons leven in Nederland. We zijn nu veel meer een gezin, echt samen. In Nederland werkte Arjen veel en was ik thuis bij Fleuri en Brunello. Door het weer zaten we automatisch veel binnen en we merkten dat ze beiden niet echt tot bloei kwamen. Daar kwam verandering in toen we besloten naar Italië te verhuizen. Het leven buiten, in de natuur, doet onze kinderen zo goed. Sterker nog: het was zelfs Fleuri haar idee.’

‘We voelen ons ontzettend gezegend dat we ons leven hier kunnen leiden, maar dat betekent natuurlijk niet dat het een en al rozengeur en maneschijn is. Ook hier gaat het leven gewoon door. De kindjes moeten naar school en wij zijn druk bezig met het produceren van onze eigen olijfolie. De afgelopen maanden hadden we natuurlijk de opnames van ‘Daar gaan ze weer’. Ook zijn we druk met de verhuur van ons Puglian Dreamhouse, bruiloften die we verzorgen en de verbouwing van ons huis. We hebben geen familie die ons helpen, dat kan soms pittig zijn, maar aan de andere kant: we zijn altijd samen dat maakt ons heel hecht en sterk en dat is prachtig.’

Jullie zijn druk met de verbouwing van jullie huis, olijfolie produceren en opnames voor Daar Gaan Ze Weer. Hoe vind je tijd voor jezelf?

‘Dat gaat eigenlijk best wel heel natuurlijk. Ik denk dat ik een bepaald soort egoïsme in me heb waardoor ik ook goed kan aangeven aan de kinderen: nu heb ik even ruimte nodig. Dat snappen ze ook goed en dat geven ze me dan ook. Zelf geven ze dat ook aan en daar luisteren we goed naar. Arjen grapt altijd over het grote verschil daarin tussen ons. Als hij naar de supermarkt gaat, is hij continu achter de kinderen aan het aanrennen. Ik trek m’n eigen plan en denk: jullie volgen me maar en anders zie ik jullie bij de kassa. Ik geloof er echt heilig in dat als je zelf goed in je vel zit, je kinderen dat ook zitten. En met die gedachten in m’n hoofd, kan ik dus ook heel goed voor mezelf kiezen.’ 

‘Ik ben een vrij mens, dus het past ook niet bij me om me ergens helemaal in te verliezen. Zoals in het moederschap. Daarnaast geloof ik erin dat kinderen grenzen nodig hebben. Arjen en ik zijn echt niet streng, maar we hebben wel regels. Daarbinnen zijn de kinderen ontzettend vrij.’

Als je het hebt over de opvoeding. Wat vind je belangrijk om je kinderen mee te geven?

‘Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die altijd denkt in oplossingen. En dat heb ik altijd als heel fijn ervaren. We willen onze kinderen daarom ook heel graag meegeven dat er altijd wel een mogelijkheid is. Tijdens onze verbouwing hebben we genoeg tegenslagen gehad. Zoals wekenlang geen water. Iedere loodgieter liet het af weten. Dan kun je bij de pakken neer gaan zitten, of jezelf afvragen: hoe zorgen we ervoor dat we toch kunnen douchen? De kinderen gingen op hun manier met ons meedenken. Dat is geweldig om te zien. Uiteindelijk hebben we weken lang gedoucht met een douche voor bij de camping. Die hang je in een boom en zo warmt het water zichzelf op. Dat was ook wel lachen. We blijven altijd flexibel en houden humor in iedere situatie! Doordat Arjen en ik beiden zo in het leven staan, hopen we ook dat onze kinderen dat meekrijgen.’ 

‘Daarnaast vinden we het beiden heel belangrijk om onze kinderen vertrouwen mee te geven. In ons, in zichzelf, in elkaar en in hun omgeving. Ik hoop dat ze ervaren en weten dat ze altijd bij ons terecht kunnen over alles waar ze maar over willen praten. Ik denk dat ons dat goed afgaat. Juist doordat we hier in Italië zoveel met elkaar samen zijn, zijn we heel hecht met elkaar.’ 

Vlak voordat je bevalt van Aldo Picasso, overlijdt je vader. Leven en dood zijn dan ineens heel erg met elkaar verbonden. Hoe kijk je terug op die periode?

‘Dat was natuurlijk heel pittig. En daar kwam denk ik ook wel een van de grootste uitdagingen van het moederschap naar voren: namelijk dat je er altijd moet zijn. Ook als je hele andere dingen aan je hoofd hebt. Zoals het overlijden van mijn vader.

Helaas heeft mijn stiefmoeder zijn overlijden verzwegen en ben ik niet bij zijn begrafenis aanwezig geweest. Ik en mijn overleden zus en Fleuri, Brunello en Barolo stonden ook niet op de rouwkaart vermeld. Mijn nicht, notaris, heeft een document aan haar gegeven waarmee ze het lichaam van mijn vader uit Italië liet weghalen. Dat mocht ze nooit doen. Maar ze heeft helaas geen enkel respect voor mij of mijn zus gehad. Dat heeft heel veel pijn gedaan en dat doet het nog steeds, want ik ga dit aanvechten. Voor mijn vader en voor mijn zus. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn vader, en mijn kinderen niet van hun opa, op wie ze zo gek waren. Hoogzwanger en met drie kinderen op de achterbank zijn we naar Noord-Italië gereden om mijn vader te zoeken in het mortuarium. Dat is gelukkig gelukt, maar vraag niet hoe.’ 

‘Leven en dood waren op dat moment echt onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat is heel rauw. Een dag na de uitvaart van mijn vader, waar ik dus niet bij ben geweest, is Aldo Picasso geboren. Die eerste weken waren een storm aan emoties. Van geluk tot verdriet en alles daartussenin. Gelukkig heb ik mezelf de ruimte gegeven om die emoties ook toe te laten. Ik ben niet bang om die te tonen. Ook niet voor mijn kinderen: zo leren ze ook dat iedere emotie er mag zijn. Je hoeft niet altijd alle ballen hoog te houden.’ 

Wat vind je de grootste les van het moederschap?

‘Hoe belangrijk het is om je flexibiliteit te behouden en mee te groeien met wat er in je leven speelt. Zeker als je kindje zo klein is, gaat het zo snel. Dan denk je net dat je in een lekker ritme zit qua bijvoorbeeld slaap en dan gaan ze weer een andere fase in. Je kunt je dan heel erg vastklampen aan schema’s en wat dan ook, maar het is veel fijner om er flexibel mee om te gaan. Als je veel verwacht, kun je jezelf alleen maar teleurstellen.’ 

‘Misschien is de grootste les dan eigenlijk wel het loslaten van controle. Je kunt niet overal controle over hebben. Al helemaal niet naarmate je kinderen ouder worden. Maar dat maakt het moederschap ook heel mooi. Dat het aan mij en Arjen is om ervoor te zorgen dat ze sterke, lieve en zelfverzekerde personen worden die durven te vertrouwen op hun eigen krachten.’ 

Als je een blik in de toekomst werpt… waar kijk je naar uit?

‘Naar zoveel! We kijken onwijs uit naar de zomer hier, die is altijd fantastisch. Daarnaast zijn Arjen en ik ook op zakelijk gebied met allerlei leuke dingen bezig. Daar kan ik nog niet te veel over vertellen, maar ik durf wel te zeggen dat het geweldig wordt!’

Als laatste vraag: welk advies zou je moeders willen meegeven?

‘Eigenlijk het advies dat je vooral geen advies moet opvolgen en vooral je gevoel mag volgen, vertrouw op je onderbuik gevoel en luister daar goed naar, ongeacht wat iedereen ook zegt. Ik heb dat ook altijd gedaan en dat heeft me heel sterk gemaakt. Ik ben op m’n bek gegaan, maar heb daardoor ook heel veel geleerd. Zolang je je gevoel volgt, komt het namelijk altijd wel goed. Doe waar je je fijn bij voelt en doe geen dingen waarvan je denkt dat je ze moet doen.’ 

Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd op 29 juni 2024. Laatste update: 25 februari 2025.