Jennifer Ewbank (’87) is zangeres, pianist en componist. Ze woont met haar man Robin en kinderen Emily (’14) en Ben (’19) in Den Haag.
Hoe heeft het moederschap jou veranderd?
Mijn kijk op het leven is veranderd sinds ik moeder ben. Zaken die ik vroeger als problemen ervaarde zijn zo onbelangrijk geworden. Kinderen laten je beseffen waar het om draait. Ik ben aan de ene kant nog chaotischer dan ik al was, maar er is tegelijkertijd ook meer structuur in ons leven. Mijn lontje is ook een stukje korter overigens… En ik heb nog meer respect gekregen voor mijn eigen ouders, doordat ik me meer in hen kan verplaatsen nu ik zelf kinderen heb.
Hoe ervaar jij de combinatie van werk en moederschap?
Werk geeft zo nu en dan best stress. Robin en ik zijn allebei zelfstandig ondernemer en zijn daardoor altijd wel met werk bezig. Het is soms een uitdaging om thuis echt thuis te zijn. Op sommige dagen kom ik moeilijk tot rust, dan sta ik te veel met één been thuis en met het andere been in mijn werk.
Mijn oma vraagt weleens: ‘Jen, hoe doe je dat toch, je muziek, werk en twee kinderen?’ Ik werk meestal in het weekend of ’s avonds, dus ik ben overdag juist veel met de kinderen. Ik ben vooral heel dankbaar dat ik werk en het moederschap allebei met zoveel plezier doe.
Wat is het mooiste aan het moederschap?
Het huilen en lachen tegelijkertijd. Hoe zwaar een bevalling, borstvoeding, gebroken nachten of opvoeding ook zijn, het geluk en de liefde die je ervoor terugkrijgt overwinnen altijd. Wat ik ook heel mooi vind aan het moederschap is de trots die je ervaart als het om je kinderen gaat. Hoe hard je kunt juichen en klappen als je kindje iets nieuws doet of kan. Ik herken mezelf heel erg in mijn dochter. Het gevoelige, het friemelen met kleine dingetjes. Ze is heel timide, ik moet haar helpen om voor zichzelf op te komen. Mijn jongste, Ben, moet ik juist tegenhouden, haha. Ik moet ook ontzettend om hem lachen, het is zo’n blij ei. Het is bijzonder om in één gezin twee van die totaal verschillende karakters te hebben en als moeder te
ontdekken wat voor welk kindje werkt.
Hoe kijk je terug op jouw kraamperiodes?
Je ligt na een bevalling flink in de kreukels. Na de geboorte van Emily was ik zo moe, ik moest direct slapen. Na de supersnelle bevalling van Ben zat ik nog dagenlang bomvol adrenaline. Ik was blij dat ik eindelijk weer sushi mocht eten, ik wilde het liefst direct het hele huis vol mensen. Ik moest die avond echt naar bed gestuurd worden, haha. Ik herinner me de kraamperiode vooral als een periode van rust en herstel, van uren staren naar zo’n nieuw koppie, ruiken aan die pluishaartjes, continu een baby’tje aan de borst.
De eerste dagen na de bevalling van Emily was ik echt helemaal van de kaart van verliefdheid. Het moest echt tot me doordringen dat ik moeder was geworden. Ik was wel een beetje overdonderd door al die gevoelens, door het feit dat je nu verantwoordelijk bent voor zo’n klein, kwetsbaar poppetje. Ik herinner me ook dat het een onrustige periode was, waarin we uiteindelijk een tijdje bij mijn ouders zijn gaan wonen omdat buren links en rechts met enorme verbouwingen bezig waren. Bij Ben zat ik opnieuw op een heerlijke roze wolk. Ik weet dat ik nog een stuk meer ontspannen was, omdat je het allemaal al een keertje hebt gedaan.
Hoe heb jij borstvoeding geven ervaren?
Bij Emily bedacht ik tijdens mijn zwangerschap dat ik haar koste wat het kost drie maanden borstvoeding wilde geven. Ik heb drie maanden lang pijn gehad, daarna ben ik gestopt.
Tijdens mijn zwangerschap van Ben nam ik me voor om mezelf niet koste wat het kost te pijnigen en eventueel eerder te stoppen als dat nodig was. Toen hij er eenmaal was en borstvoeden wederom erg pijnlijk was, kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen om te stoppen. Dus zette ik door. Gelukkig maar, want uiteindelijk lukte het me om bij Ben pijnloos te voeden. Dat was een geweldige ervaring. Nadat Ben vanwege een virus en koemelkallergie-reactie in het ziekenhuis was opgenomen, wilde hij bijna niet meer de borst. Daardoor liep de melkproductie ook bij mij terug en kon ik op een rustige manier afbouwen. Borstvoeding geven blijft zoiets magisch. Zo’n bijzonder intiem moment met je kindje waar ik nog vaak heimwee naar heb.
Hoe vond je de overgang van één naar twee kids?
Pittig. Met één kindje kun je nog wel eigen momentjes inplannen, met tweemerk ik dat mijn koffie echt altijd koud is. Bij Emily heb ik de hele kraamperiode rustig aan gedaan, bij Ben was ik sneller weer op de been en terug in ons ritme met een dochter die al naar school gaat. Ik had verwacht dat Emily heel druk zou zijn met de baby, ze is namelijk echt een poppenmoedertje, maar ze moest in het begin niet zoveel van Ben weten. Nu horen we ze samen ’s ochtends vroeg door de babyfoon kletsen.
Wat wil jij jouw kinderen bijbrengen over liefde voor jezelf?
Emily heeft de zwangerschap van Ben bewust meegemaakt, dus ook de veranderingen aan mijn lichaam die voor, tijdens en na de bevalling plaatsvonden. Ik heb haar uitgelegd dat de striae op mijn buik is ontstaan doordat mijn buik steeds groter groeide als huisje voor haar en haar broertje. Hoe zij, net als Ben, borstvoeding heeft gehad. Ik hoop op haar over te brengen dat ik trots ben op mijn lichaam en op wat mijn lichaam heeft gedaan. Ik vind het heel positief dat er steeds meer eerlijke verhalen en
foto’s worden gedeeld. Niet alleen van borstvoeding, maar ook van hoe je lichaam verandert door het krijgen van een kindje. De eerlijke, ongeretoucheerde kant van het moederschap.
Wat is de beste tip die jij ooit kreeg?
Toen ik zwanger was van Emily gaf mijn moeder me een tip waar ik bij beide bevallingen veel aan heb gehad. Als vrouw kun je schrikken van de pijn of
intensiteit van een bevalling. In plaats van te veel focussen op die pijn, kun je jezelf afleiden door erbij stil te staan dat niet alleen jij aan het werken bent, maar ook je kindje. Jij moet je baby helpen om geboren te worden. Jullie doen de bevalling samen. Dat was mijn steun tijdens de vier uur durende persweeën bij Emily…
Wat voor moeder ben jij?
Een tikkeltje wisselvallig. Als ik kritisch naar mezelf kijk, zou ik dat willen veranderen. Het lukt me niet altijd om werk en privé te scheiden, met stress als gevolg. In zo’n stressvolle periode ben ik nog chaotischer, laat ik dingen uit mijn handen vallen, vergeet ik dingen. Daar tegenover staat ook een moeder die overal aan meedoet. Zandkastelen bouwen, in de plassen springen, verkleden, samen lachen. We houden allemaal erg van knuffelen, dat vind ik zo fijn.
Dit interview verscheen eerder in de eerste editie van How About Mom: het eerlijke moeder-boek.