blog Kubra Baldan
24/12/2024

Kubra over je kind leren loslaten als moeder: ‘Ik ben er altijd voor je’

Vanaf het moment dat je kind op je borst wordt gelegd na de geboorte, draag je niet alleen een klein mensje, maar ook een enorme verantwoordelijkheid. Je voelt de warmte van hun huid tegen de jouwe, de tedere afhankelijkheid, en een liefde die zo allesomvattend is dat het je hart bijna in stukken breekt. Je weet: ik laat je nooit los.

Maar wat ik pas veel later begreep, is dat vasthouden niet altijd betekent dat je ze moet beschermen tegen alles.

Soms betekent het dat je leert loslaten, hoe moeilijk dat ook is. Toen Sura, met haar lieve opgezette stemmetje maar vastberaden blik, vroeg of ze op dat wiebelige klimrek mocht klimmen, voelde ik hoe mijn hart zich samen kneep. ‘Nee schat, blijf maar bij mama,’ wilde ik zeggen. Maar toen zag ik haar ogen – vol nieuwsgierigheid, vertrouwen, en een verlangen om te ontdekken.

Blog Kubra: de modderige prinses

Het voelde alsof mijn eigen angsten tegen haar moed botsten. En ineens wist ik: dit moment gaat niet om mijn gevoel, maar om het hare. Het loslaten, of beter gezegd, het leren anders vasthouden, is naar mijn idee wel een van de moeilijkste van het moederschap, naast andere overweldigende gedachten.

Een spiegel voor elkaar

Tot hoever ga je? Wanneer weet je of je je kind écht helpt of juist belemmert? Dat moment op het klimrek leerde mij dat het niet alleen gaat om wat ik voel, maar vooral om wat zij voelt. En het gekke is: je bent een spiegel voor elkaar. Sura voelde zich sterker omdat ik haar vertrouwen gaf en daardoor voelde ík mij sterker. Maar dat betekent niet dat het altijd gemakkelijk is. Want daar zit je dan, met je eigen emoties, je eigen angsten, en de onvermijdelijke vraag: Wat als het misgaat?

Moeder zijn voelt soms alsof jij degene bent die meerdere ballen in de lucht moet houden. Je hebt de emoties van je kind, je eigen gevoelens, de praktische zaken van de dag, en daarbovenop ook nog de stille wens om “alles goed te doen”. En oh ja, geen enkele bal mag vallen, want dan ben je vast een slechte moeder, toch? Nou, niet echt.

Als moeder wil je troosten, oplossen, vasthouden

Het leven gaat juist over het durven laten vallen van de ballen die minder belangrijk zijn, zodat je met volle focus kunt inspelen op de momenten die er écht toe doen. Zoals dat moment dat je kind huilend thuiskomt van school omdat een vriendje iets stoms heeft gezegd. Jij wil meteen troosten, oplossen, vasthouden. Maar soms gaat het om het zitten naast je kind en vragen: hoe voel jij je hierdoor?

Je denkt misschien: hou op met dat gentle parenting gedoe, Kubra!. Ik zie het meer als bewust ouderschap. Soms erg vermoeiend ja, heel erg vermoeiend zelfs. Maar door ruimte te geven aan hun emoties – in plaats van die van jou er meteen overheen te leggen – laat je zien dat je hen écht hoort. Dat willen wij soms als moeder, soms toch ook? Alleen een luisterend oor, zonder oordeel of oplossing.

co-regulatie: emoties reguleren bij kinderen

De kunst van ‘anders vasthouden’

Ik las ooit een zin die bij mij bleef hangen: Je kind niet loslaten, maar op een nieuwe manier vasthouden.

Vasthouden wordt anders naarmate ze ouder worden. Waar je ze eerst letterlijk draagt, steun je later hun stappen, en op een dag sta je met een traan in je ooghoek te zwaaien als ze die stappen buiten jouw veilige cocon zetten. Maar het mooie is: je houdt ze nog steeds vast.

Niet met je armen, maar met de onzichtbare draad van liefde en vertrouwen die vanaf het moment dat ze op je borst lagen, is ontstaan. Dus, aan alle moeders die zich afvragen of ze goed bezig zijn: je bent niet alleen. We leren allemaal hoe we vasthouden op de manier die onze kinderen nodig hebben. Soms is dat een stevige knuffel, soms een duwtje in de rug, en soms alleen maar een blik die zegt: Ik ben hier, wat er ook gebeurt.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen