Yarah over haar verzakking: ‘Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld’

Yarah (’92) beviel op 27 juni 2021 van haar zoontje Reza. De fantasieën die ze had over de maanden na de geboorte van haar kindje, werden helaas grotendeels overschaduwd. Yarah blijkt een verzakking te hebben waardoor haar kraamtijd – en ook nu 5,5 maand na de bevalling – er anders uitzien dan ze had gehoopt.

Voor How About Mom klom ze in de pen en deelt ze haar verhaal.

De eerste dagen na de geboorte

‘Het moment dat Reza werd geboren is – zoals voor veel moeders – een van de mooiste momenten uit m’n leven. En hoewel ik de eerste dagen zeker op een roze wolk zat, moest ik lichamelijk ook ontzettend herstellen. Ik had last van m’n bekkenbodem en perineum, maar dacht dat die pijn erbij hoorde. Ik had immers een kind op de wereld gezet en dat had – vanzelfsprekend – veel van m’n lichaam gevraagd.

De eerste paar dagen na Reza’s geboorte was ik hem veel aan het wiegen, maar ik merkte dat het steeds minder makkelijk ging. Op een nacht tijdens het wiegen, merkte in steeds meer pijn in mijn bekkenbodem, perineum en vagina. Hoewel ik niet daar beneden durfde te kijken vanwege de hechtingen, merkte ik dat het steeds meer aan het opzwellen was. Ik besloot het te bespreken met de kraamzorg en verloskundige en zij lieten me weten dat ze niks geks konden zien. De kraamzorg gaf me daarom de tip om oefeningen voor m’n bekkenbodem te doen.

Een vermoeden

Ik begon aan de oefeningen, maar ik kreeg al heel gauw het idee dat dat het alleen maar erger maakte. Nog steeds had ik zo’n pijn. Ik had een continu ‘bal-gevoel’, alsof er een tampon niet goed zat. Bij elke stap die ik zette, voelde het alsof ik uit elkaar kon vallen en dat mijn organen uit me zouden vallen. Het lukte me niet om met Reza te wandelen, hem lang vast te houden of te wiegen. Ik besloot dan ook te googlen en stuitte op een verzakking. Ik dacht gelijk: ‘Dit is het’ en om eerlijk te zijn zakte de grond onder m’n voeten vandaan.

Ik las dat een genezing niet mogelijk was. Dat je met een verzakking en de klachten die daarbij horen, moet leven. Hoewel ik het nog niet had besproken met de arts, drong heel goed tot me door dat dit – met die verzakking erbij – mijn nieuwe lichaam was. En dat ik dat moet accepteren, omdat het niet beter wordt. Die gedachte was voor mij hartverscheurend.

Milde voorwandverzakking

Eenmaal zes weken na mijn bevalling, constateerde de bekkenbodemfysiotherapeut inderdaad dat ik een milde voorwandverzakking had. Het was voor mij vooral mentaal een hele zware klap. Ik wist namelijk niet dat dit kon gebeuren. Je wordt voor alles voorbereid tijdens je zwangerschap en op de bevalling, maar niemand vertelde me dat dit óók iets is wat je zou kunnen overkomen.

Eenmaal thuis na de afspraak met de fysio, heb ik ontzettend hard gehuild. Het was en is hartverscheurend om te beseffen dat mijn verzakking nooit meer zal genezen. Zelfs een operatie, wat voor mij nog geen optie is, zorgt niet voor blijvende resultaten. Ik ben jong, pas 29 en heb klachten waarvan ik dacht dat die pas zouden ontstaan als je de 70 hebt bereikt.

Het voelde alsof de fysio een bom dropte waar ik vervolgens niks meer aan kon doen. Een van de eerste dingen die door me heen ging, was dan ook: ‘Hoe ga ik ooit met Reza een lang stuk kunnen wandelen? Kan ik ooit weer werken? En hoe ga ik me ooit nog sexy voelen als ik continu het gevoel heb dat mijn vagina uit elkaar valt?’

Teleurstellende informatievoorziening

Ik was en ben vooral teleurgesteld in de informatievoorziening die de zorgverleners mij hebben gegeven. We weten allemaal dat er zoveel op je afkomt als je voor het eerst moeder wordt en dat dit gepaard kan gaan met mogelijke lichamelijke trauma’s. Maar de focus ligt voornamelijk op het welzijn van je baby. Terwijl wij moeders voor hen moeten zorgen.

Ik vind het jammer dat er een mentaliteit heerst dat vrouwen maar moeten leven met ‘het leed dat vrouw-zijn heet’. Trauma’s als incontinentie en verzakkingen moeten wat mij betreft zorgvuldig worden besproken tijdens de zwangerschap. Op die manier is de klap misschien minder groot als het je overkomt. Dat is dan ook de reden dat ik mijn verhaal deel.

Yarah, haar vriend en Reza:

Boosheid, schaamte en schuldgevoel

Ik durf te zeggen dat bij het horen van de diagnose, ook een stukje rouwverwerking startte. Ik moest afscheid nemen van mijn oude lichaam en de nieuwe omarmen. Dat is een proces die de ene dag beter gaat dan de ander. Ik ben er de hele dag mee bezig en zit continu met mijn hoofd in m’n bekkenbodem. Het ergste vind ik dat ik niet de moeder en partner kan zijn die ik wil zijn. Ik zie het nu niet voor me dat ik later een potje met Reza kan voetballen of echt fysiek met hem kan spelen. Daarnaast hoefde ik ook echt niet te verwachten dat ik na zes weken na de bevalling weer seks kon hebben en nu durf ik dat nog steeds niet. Ook mijn werk als beeldend vakdocent kan ik voorlopig niet oppakken.

Soms is het schaamte. Soms is het schuldgevoel. Soms is het onzekerheid. En soms voel ik me zo boos. Ik heb een lange tijd niet naar foto’s van vóór mijn bevalling kunnen kijken. Daar zie ik een Yarah die alles nog kon doen. Ik gaf de verloskundige de schuld dat ze me lang liet persen (1 uur en 45 minuten), nam het Reza kwalijk dat hij een grote baby was (4135 gram) en heb de kraamhulp de schuld gegeven omdat ze zei dat ze geen verzakking zag en ik maar lekker een rondje moest gaan wandelen. Ik weet dat het niet terecht is, en dat ik dikke pech heb, maar soms gaat dit wel door me heen.

Kinderwens

Ook de vraag of mijn lichaam ooit nog een zwangerschap aan kan, spookt door m’n hoofd. Lichamelijk gezien kan het. Vrouwen die een verzakking hebben kunnen prima zwanger worden, maar durf ik het wel aan? Wat als de verzakking erger wordt? Of ik nog meer klachten krijg en lichamelijk achteruitga? Ik heb altijd gedroomd van drie kinderen, maar ik weet nu niet of ik dat aandurf. Kan ik dan wel goed genoeg voor ze zorgen, als ik me nu al zo zwak voel?

Taboe doorbreken

Ik heb me de afgelopen maanden ontzettend eenzaam gevoeld. Niemand om me heen herkende zich in mijn verhaal en dat vond ik zo pijnlijk. En hoewel er altijd ergere dingen zijn, vind ik dat een verzakking niet onderschat mag worden. Ik hoop met mijn verhaal dan ook andere vrouwen te kunnen steunen. Ze te laten weten dat ze niet de enige zijn. Dat dit niet iets is om voor te schamen en dat je verdrietig mag zijn.

Een verzakking is levensveranderend; voor zowel je lichaam als je mentale welzijn en voor zowel jezelf als voor je omgeving. Ik zou m’n zoon voor geen goud willen missen, maar ik wil ook open en eerlijk zijn over het hebben van deze kwaal. Mochten vrouwen met een verzakking of andere ongemakken na de bevalling, mijn verhaal lezen en contact met me willen opnemen: daar sta ik daar zeker voor open. Via mijn Instagram-kanaal deel ik meer over mijn verhaal en wat mij heeft geholpen in dit proces.’

Meer lezen?
Hoe werkt een verzakking na de bevalling en wat kun je hier tegen doen?