Nancy kiest ervoor om in haar eentje het moederschap aan te gaan: “Aan liefde geen gebrek”

Nancy van der Stok (1991) is zwanger van haar eerste kindje. Ze is bewust alleenstaand moeder en deelt online open over het traject waar ze in heeft gezeten om in verwachting te raken. “Ik kijk zo ontzettend uit naar ons gezin van twee.”

“Mijn kinderwens is er altijd al geweest. Ik heb in menig vriendenboekjes geschreven dat ik later ‘mama’ wilde worden. Of dolfijnentrainer, trouwens. De laatste jaren is mijn wens voor een kindje alleen maar groter geworden. Vriendinnen raakten zwanger en kregen hun eerste kindjes en ik voelde heel sterk: ik wil dat ook.

Ik heb me suf gedate, maar de juiste man zat er steeds niet tussen. Natuurlijk speelt het mee dat ik al jaren in mijn eentje woon en mijn zaakjes goed op orde heb. Ik leid een ontzettend rijk en gelukkig leven, dus een partner moet echt een aanvulling zijn. Met minder neem ik geen genoegen. Zo’n geëmancipeerde vrouw die weet wat ze wil zal ongetwijfeld mannen afschrikken. Langzamerhand merkte ik dat het ook voor mij steeds minder een prioriteit werd. 

“Echt iets voor jou”

Het idee om een zogeheten bewust alleenstaande moeder of BAM-traject in te gaan speelt ook al langer. Ik was 25 jaar toen ik dit met mijn ouders besprak. Mijn moeder was op dat moment al ernstig ziek en ze kwamen net terug uit Frankrijk. Ik had dit traject al eerder met mijn beste vriendin besproken en vragen als ‘is het zielig om een kind een vader te ontnemen’ passeerden de revue. Toen ik het mijn ouders vertelde zei mijn moeder direct: ‘Ik zie het jou helemaal doen!’. Mijn vader zei: ‘Nance, bij veel mensen zou ik denken joh, doe rustig aan je hebt nog alle tijd, maar bij jou past het. Ik snap de keuze’. Het feit dat mijn ouders zo positief reageerden was zo’n prettige steun.

Een paar jaar later overleed mijn moeder. Er volgde een periode van rust en rouw en de kinderwens verdween even naar de achtergrond. Ruim anderhalf jaar na haar overlijden merkte ik dat het opnieuw begon te kriebelen. Een man was ik nog steeds niet tegengekomen, maar daar lag eerlijk gezegd ook helemaal geen focus meer. 

Bewust alleenstaand moeder

Hoe begin je aan een bewust allenstaande moeder ofwel BAM-traject? Ik had geen flauw idee. Ik belde de huisarts op om te vertellen wat ik wilde gaan doen. Hij moest ook even uitzoeken wat er nu moest gebeuren, haha, zo vaak maakte hij dit niet mee. Ik kreeg een doorverwijzing naar het ziekenhuis, maar daar was op dat moment de wachtlijst zelfs gesloten vanwege de drukte. Dat kon dus maanden gaan duren. De assistente die ik sprak zei tegen me: als je het echt wilt kun je beter op zoek gaan naar een fertiliteitskliniek.

Weer ging er een nieuwe wereld voor me open. Ik vond een centrum in Leiderdorp waar ik een goed gevoel bij had en vroeg de huisarts opnieuw om een verwijzing. In eerste instantie was de wachttijd vier maanden, maar al na 2,5 maand mocht ik op gesprek komen. Eerst moest ik veel vragenlijsten invullen, onder andere over mijn mentale en lichamelijke gezondheid. Er werd bloed geprikt en een inwendige echo gemaakt om te checken of alles goed is. Daarna moest ik weer wachten op de eerste afspraak. 

Ondertussen was ik wel begonnen met oriënteren bij verschillende spermabanken. Ik wist van te voren dat mijn voorkeur bij een Deense donor lag. Buiten dat was er een lange wachtlijst voor Nederlandse donoren. In het begin lijkt de keuze reuze, maar dit valt na het filteren van bijvoorbeeld de hoeveelheid actieve zaadcellen, een open profiel en prijs nog best tegen. Ik hield twee opties over. Qua uiterlijk heb ik alleen voor blauwe ogen gekozen, ik zou het leuk vinden als ik over vijf jaar op het schoolplein mijn kindje zien lopen en mensen weten: die is van Nancy.”

Hoe kies je een donor?

Zoeken naar een donor vond ik lastiger dan verwacht. Vooral omdat dit de eerste keuze is die niet alleen mij aanging. Als ik deze donor kies en zwanger van hem wordt, dan gaat dit ook mijn kindje aan. Dan gaat er ooit naar hem gevraagd worden. Ineens kwam de verre toekomst heel dichtbij. Ik vond het een behoorlijk hoofdpijndossier en was blij toen ik uiteindelijk de keuze had gemaakt. 

In december plaatste ik mijn ‘bestelling’ en in januari kwam het binnen. De maand erop begon ik met ovulatietesten. Ik had daarvoor geen idee van mijn exacte vruchtbare dagen en moest deze natuurlijk wel exact weten voor het IUI-traject. In de eerste maand miste ik mijn ovulatie en in maart mislukte de eerste IUI poging. De tweede poging, in april, slaagde. Ik raakte in verwachting. 

Ik ben blij en dankbaar dat het zo snel is gegaan, dat mijn lijf dit kan. Als je eenmaal de keuze hebt gemaakt, dan wil je helemaal niet meer wachten. Terwijl je dat in de eerste maanden van het traject wel volop moet doen. 

Geen vader, wel een groot netwerk

Sinds een aantal jaar is in Nederland de wet gewijzigd en mag je als vrouw alleen zwanger raken van een donor met een open profiel. Dat betekent dat er contactmogelijk moet zijn met de donor. Een kind heeft recht om te weten waar hij of zij vandaan komt. Ik sta daar ook volledig achter en vind het een fijn idee dat deze mogelijkheid er is. Wanneer het kindje er groot genoeg voor is, zal ik hem of haar vertellen dat hij of zij er is dankzij een donor. 

Er is straks geen vader voor mijn kindje, maar wel een fantastisch netwerk van lieve mensen om me heen die voor ons klaar zullen staan. Ik vind het een geweldig idee dat zij heel hecht met mijn kindje zullen zijn. Ik wil vooral de focus leggen op wat we wél hebben. Want liefde is wat telt en daar gaat nooit gebrek aan zijn.

Natuurlijk is het heel fijn dat ik in een warm bad terecht kwam toen ik besloot te starten met mijn BAM-traject. Iedereen in mijn omgeving reageerde positief en enthousiast. Er zullen best mensen zijn die er wat van vinden, maar het is mijn leven en je kunt niet iedereen tevreden houden. 

Ze is er niet lijfelijk, maar ze is er wel

Ik had verwacht dat het zwaarder zou zijn om moeder te worden zonder dat mijn eigen moeder er is. Misschien klinkt dat gek, maar ik heb al zo vaak gehoord ‘dat het vast zwaar gaat worden’, dat het me meevalt. Natuurlijk, ik had het ongelofelijk graag anders gezien, maar dat is niet de realiteit. Drie jaar geleden wist ik al dat mijn moeder mijn zwangerschap niet meer mee zou maken, maar ik weet wel dat ze achter deze keuze stond en wist dat ik dit wilde. Daar haal ik ook steun uit. Ik voel me gesterkt door haar woorden, door de fantastische basis die ze mee heeft gegeven en ik ben vooral heel dankbaar dat ze 27 jaar mijn moeder is geweest. 

De kleine dingen van vroeger, het voorlezen, dansen in de slaapkamer of uit school een kopje thee en koekje, die neem ik van haar mee. De onvoorwaardelijke, niks is te gek, liefde die ze me gaf.

Dit jaar sluit ik hopelijk af met een klein hartje in mijn armen. Ik kijk er zo ontzettend naar uit, ons gezin van twee. 24/7 voor hem of haar zorgen. Ik weet dat het heus niet altijd mals gaat zijn, dat er momenten zullen komen dat ik huilend op de bank lig. Maar ik heb zoveel liefde te geven en ik kan niet wachten om dat te kunnen delen met mijn eigen kindje.”

Meer lezen?
Bieke koos op jonge leeftijd bewust voor alleenstaand moederschap: ‘Ik wilde niet langer wachten op de juiste partner’
Mijn verhaal: bewust alleenstaand moeder van een donor