Als klein meisje wist Li-Ann van Groen, bekend van meidengroep Raffish, het al zeker: ze wilde moeder worden. Inmiddels is die wens uitgekomen en is ze moeder van twee prachtige zoons: Milan (4) en Sen (2). Haar weg naar het moederschap was er een met ups en downs: een miskraam, een spannende zwangerschap en een verhuizing naar Curaçao. In deze Momtalk deelt ze openhartig hoe ze haar zwangerschappen en het moederschap heeft ervaren, hoe ze kracht vond in alleenstaand moederschap en wat haar het meest heeft verrast in deze nieuwe fase van haar leven.
“Ja, ik had altijd een grote kinderwens. Als klein meisje speelde ik al met poppen en zag ik mezelf later al helemaal als moeder. Ik dacht altijd: ik krijg twee kinderen, misschien wel een tweeling. Dat leek me toen geweldig, al besef ik nu dat dat ook behoorlijk pittig zou zijn, haha. Toen ik mijn partner ontmoette, wist ik ook meteen: als hij geen kinderen meer zou willen (want hij is zestien jaar ouder en had al twee oudere kinderen), dan zou ik geen serieuze relatie met hem beginnen. Die wens zat zó diep. Gelukkig wilde hij ook nog een keer graag vader worden – en niet te lang wachten. Dus een paar jaar later gingen we ervoor.”
“Ik besloot om mijn levensstijl helemaal om te gooien. Ik stopte met alcohol drinken, nachten feesten, krachttraining, lette op mijn voeding en zorgde dat ik geen tekorten had. Ik wilde een ‘schoon huisje’ hebben voor mijn kindje. Dus: supplementen, detox, genoeg rust. Alles deed ik om mijn lichaam optimaal voor te bereiden. Toen werd ik na zo’n elf maanden zwanger, maar helaas kreeg ik na zeven weken een miskraam. Dat was een enorme klap. Je weet nooit of het gaat lukken, en de wens is zó groot. En dan opeens die leegte. Daarna kwam corona, en dat heeft voor mij op een gekke manier ook rust gebracht. Omdat ik niet meer kon reizen voor mijn werk als zangeres, stond alles stil. Die rust had ik blijkbaar nodig, want in die periode raakte ik in verwachting van Milan.”
“Helaas was de uitslag van de NIPT-test bij de zwangerschap van Milan niet goed. Dat was echt een nachtmerrie. Ik was vijftien weken zwanger toen we hoorden dat er een grote kans was dat de zwangerschap niet door kon gaan. Ik moest naar het AMC, had elke week echo’s en kreeg een vruchtwaterpunctie. Er was maar twee procent kans dat het goed zou zijn, gaven de artsen aan, maar toch groeide Milan steeds door. Pas met negentien weken kregen we eindelijk te horen dat het goed zat. Ik heb mezelf er toen doorheen gesleept door heel erg positief te denken en te manifesteren. Of dat nou gewerkt heeft weet ik niet, maar het hielp me wel. Vanaf dat moment kon ik het loslaten en echt genieten van de zwangerschap.”
“Bij Sen was alles totaal anders. Ik kwam er pas bij zes, zeven weken achter dat ik zwanger was. We woonden toen net op Curaçao en ik moest daar echt alles zelf uitzoeken: waar moet je zijn voor echo’s, hoe werkt de zorg daar? Dat was een hele zoektocht. Uiteindelijk besloten we terug te gaan naar Nederland, omdat ik daar mijn ouders, zussen en vriendinnen had die me konden steunen tijdens de kraamtijd. Achteraf denk ik soms: misschien was het makkelijker geweest om gewoon te blijven, want verhuizen terwijl je hoogzwanger bent én net bevallen bent is ontzettend zwaar. Maar het voelde toen goed om terug te gaan en ik ben blij dat ik dat heb gedaan”
“Het moederschap is intens en prachtig tegelijk. Wat ik het zwaarst vind, is de constante spagaat: je wil altijd bij je kinderen zijn, maar soms ook heel even niet. Ik vind het heerlijk om even zonder ze te zijn, maar omdat ze zo vaak bij mij zijn, gebeurt dat weinig. Daarnaast was de kraamtijd en het eerste jaar bij beide kinderen zó verschillend. Bij Milan draaide alles om hem, terwijl er bij Sen in die periode ook veel heftige dingen gebeurden in onze familie. Ik heb daardoor ook echt ervaren hoe anders elke fase en elk kind kan zijn. Nu heb ik eindelijk weer het gevoel dat er rust is in mijn leven, dat de trein tot stilstand is gekomen.”
“Het is ontzettend jammer dat we uit elkaar zijn en we hadden het graag anders gezien, maar het gaat heel goed zo en we zijn nog steeds goed samen. Dat is heel fijn voor ons, maar vooral natuurlijk voor de kinderen. Toen we vanuit Curaçao terugkwamen vanwege ziekte bij mijn vader, vond ik een klein huisje waar ik met de kinderen kon wonen. Natuurlijk was het pittig en soms ook eenzaam, maar het gaf me ook veel rust en kracht. Ik ontdekte dat ik het gewoon alleen kon. Soms mis ik volwassen gezelschap of iemand om dingen mee te delen, maar tegelijkertijd maakt het me trots dat ik dit kan. Het is intens, maar ik weet dat ik sterk ben.”
“Me-time plannen blijft lastig. Afgelopen weekend was ik even een dagje zonder kinderen en dat voelde heerlijk – echt even geen moeder zijn. Door alle veranderingen is het nog moeilijk om een oppas te hebben en vaker de deur uit te kunnen. Maar ik weet ook: dit is een fase. Er komt weer een tijd waarin ik meer kan uitgaan of reizen. Voor nu geniet ik ervan dat ze nog zo klein zijn, al mis ik die vrijheid soms wel.”
“Dat alles een fase is. Het klinkt cliché, maar het is zo waar. Hoe zwaar een nacht ook voelt met een huilende baby, uiteindelijk gaat het voorbij. Bij Milan was ik strenger en onzekerder, omdat alles nieuw was. Bij Sen was ik veel rustiger en zelfverzekerder. Ik weet nu dat ik het kan, dat ik genoeg ben als moeder. En misschien wel het allermooiste vind ik dat ik vier jaar lang borstvoeding heb gegeven, waarvan twee jaar aan beide kinderen tegelijk. Dat vond ontzettend bijzonder en liefdevol.
Fotograaf: Paula Zwaan Fotografie
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen