© 2024 // How About Mom
In juni 2020 verliest Lisanne (’87) met 41 weken zwangerschap haar zoon Nino na een fijne en voorspoedige zwangerschap. Hij overlijdt in haar buik nadat hij besmet is geraakt met de streptokokken b bacterie.’Wat als?’, vraagt Lisanne zich nu vooral af. ‘Wat als ik preventief had getest? Had Nino dan nog geleefd?’
Daarom is Lisanne een petitie gestart om zwangere vrouwen in Nederland preventief te testen op Groep B Streptokokken (GBS). Aan How About Mom vertelt ze waarom ze daarvoor strijdt.
Eind 2019 komt Lisanne erachter dat ze in verwachting is van haar eerste kindje en wat volgt is een fijne zwangerschap. ‘Ik voelde me goed en was aan het genieten van mijn zoon in m’n buik’, vertelt ze. ‘Af en toe had ik een iets te hoge bloeddruk waardoor ik voor extra controles naar het ziekenhuis moest, maar keer op keer bleken die goed te zijn. Het ging goed met mij en met de baby in m’n buik.’
Er lijkt geen vuiltje aan de lucht dus, tot de bewuste zaterdagavond 6 juni. ‘Ik voelde dat Nino ontzettend veel aan het bewegen was’, vertelt Lisanne. ‘Hij was zo druk dat m’n vriend en ik nog tegen elkaar zeiden: kan hij niet even gaan slapen?’ Achteraf denk ik dat hij op dat moment voor zijn leven aan het vechten was, maar daar was ik me toen natuurlijk niet van bewust. Ik ben lekker gaan slapen en werd de volgende ochtend pas laat wakker.’
Als Lisanne de volgende ochtend wakker wordt, merkt ze dat ze Nino al even niet heeft gevoeld. ‘De uren verstreken en toen ik het einde van de middag even op m’n zij ging liggen – dat waren de momenten dat hij altijd wakker werd – voelde ik nog niks’, aldus Lisanne. ‘Toen besloten we de verloskundige te bellen voor een check. Helaas kon zij geen hartslag vinden, waarna we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis zijn gereden.’
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, liet haar eigen verloskundige aan Lisanne weten dat ze hoopte dat ze ingeleid kon worden. ‘Maar toen de verloskundigen in het ziekenhuis een echo maakte, bleek dat al te laat’, vertelt ze. ‘Ik ben gaan schreeuwen en huilen. Het enige wat ik dacht was: ‘Ik wil nú een keizersnede, want dan kan Nino nog gereanimeerd en gered worden. Maar helaas bevestigde niet veel later ook de gynaecologen dat hij was overleden en inleiden of een keizersnede geen zin meer had.’
Het ziekenhuis kan op die bewuste dag niks meer voor Lisanne doen en ze sturen haar – met Nino nog in haar buik – naar huis. ‘Ik was heel erg in de war. Mijn kindje was overleden, maar zat nog wel in m’n buik. Hoe kon dat? Moest ik niet bevallen, vroeg ik me af. Maar de kans op een spontane bevalling was volgens de artsen nihil en dus moest ik wachten totdat ik terecht kon om ingeleid te worden’, aldus Lisanne.
Hoewel de kans op een spontane bevalling dus nihil is in zo’n situatie als Lisanne, krijgt zie dezelfde avond toch nog weeën. ‘Vanaf toen begon eigenlijk mijn helbevalling, zoals ik dat noem’, vertelt Lisanne. ‘Ik was aan het bevallen van een kindje dat niet meer leefde en uiteindelijk duurde het nog heel lang voordat Nino werd geboren. Een aantal uur daarna – omdat ik gelijk na de geboorte naar de operatiekamer moest – zag ik hem voor het eerst. Ik was intens verdrietig, maar ook onwijs trots.’
Na de heftige bevalling in het ziekenhuis mag Nino mee naar huis voor een wateropbaring. ‘Hij lag beneden en wij hebben toen ook ons bed naar beneden gebracht zodat we de dagen na de geboorte bij hem in dezelfde kamer konden liggen’, vertelt Lisanne. ‘Het water moest om de 6 uur verschoond worden en dan konden we ook even met hem knuffelen en hem vasthouden. Uiteindelijk is Nino na een paar dagen thuis gecremeerd en begon voor ons vanaf toen de rouwverwerking.’
Die week met Nino thuis voelt voor Lisanne als een grote roes, vertelt ze als ze terugkijkt op die periode. ‘Ik weet het allemaal niet precies meer en het bizarre was dat we ook niet wisten waarom Nino was overleden’, vertelt Lisanne. ‘Uiteindelijk bleek dus dat Nino besmet is geweest met de streptokokken B bacterie. Hoe lang hij dat al had, weten we niet. We wilden geen autopsie doen, want dan zouden we hem moeten weggeven. Dat wilden we niet, hij is ons vlees en bloed. Ons kind, die moest bij ons blijven.’
Lisanne en haar man horen uiteindelijk pas 3 weken na het overlijden van Nino dat hij is overleden aan streptokokken B. ‘Toen ben ik me daarin gaan verdiepen en blijkt dat één op de vijf mensen drager is van GBS, maar dat uit zich in de meeste gevallen in klachten. Bij mij was dat helaas niet het geval’, vertelt Lisanne. ‘Waarom worden we daar niet preventief op getest?’ was dan ook een van mijn eerste reacties. In België bijvoorbeeld gebeurt dat standaard bij 35 weken zwangerschap. En dat besef, dat doet pijn. Want wat nou als ik ook was getest rond dat termijn? Had Nino dan nog geleefd?’
Met haar petitie hoopt Lisanne dan ook dat vrouwen in Nederland preventief getest worden op GBS. ‘Het gebeurt gelukkig bijna nooit dat kinderen eraan overlijden, maar het verliezen van een kind, dat gun ik niemand. Mijn leven is voorgoed veranderd door het verliezen van mijn zoon, maar ik wil voor hem vechten en mijn best doen om ervoor te zorgen dat niet nog meer vrouwen hun kind verliezen aan GBS.’
In de meeste gevallen uit GBS zich in diverse klachten waarna vrouwen – mochten artsen het vermoeden hebben – getest kunnen worden op de bacterie. Mocht een zwangere vrouw drager zijn, dan krijgt zij antibiotica toegewezen. Wanneer een kindje besmet is met GBS en geboren is, uit zich dat meestal in klachten als koorts en ademhalingsproblemen. Ongeveer 1 op de 1.000 pasgeboren kinderen wordt ziek door de infectie.
Via deze link kun je meer lezen over de petitie van Lisanne.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom