‘Mag ik thuisblijven?’ Als je kind niet naar school of de opvang wil

Deze laatste schoolweken zijn vaak zwaar voor kinderen (én ouders) Hoe ga je als ouder om met een kindje die zegt ziek te zijn? Vooral als je twijfelt of het wel echt zo is… Of dat je van mening bent dat je kind af en toe gewoon moet doorzetten.

Natuurlijk zal ik niet zeggen wat je wel of niet moet doen als ouder. Elke situatie is anders en elk kind geeft andere signalen. Waar ik wel iets over kan zeggen is het effect van onze eerste reactie en met welke overtuiging we het gesprek kunnen starten.

‘Ik wil niet naar school’

Kinderen die zeggen dat ze ziek zijn en daarom niet naar school kunnen, of kinderen die alleen zeggen dat ze niet naar school willen, zeggen dat niet voor niets.

Er zit een gevoel van onbehagen achter. En dat kan natuurlijk van alles zijn: lichamelijk ziek zijn, overprikkeld, niet veilig voelen in de klas of op het schoolplein, een vervelende situatie meegemaakt de dag ervoor, uitgelachen zijn, en ga zo maar door. Soms weet het kind het zelf niet eens, maar voelt het een sterke ‘nee’ als het beseft naar school te moeten.

Hoe kies je een basisschool?

Waarom wil je kind thuisblijven?

Dus voorkom dat je meteen op zoek gaat naar de reden als het kind zegt: Ik voel me niet lekker… Mag ik thuis blijven?

Je eerste reactie is misschien om te reageren op het ziek zijn en niet naar school willen. Bijvoorbeeld door te zeggen:

• We gaan wel even koorts meten. Als je geen koorts hebt ga je gewoon naar school.
• Hoe kan dat nou? Je was net nog vrolijk aan het kletsen. Je bent gewoon schoolziek.
• Ben je echt ziek? Waar heb je last van? Hoe erg is het? Vertel.
• Je ziet er niet ziek uit, dus je gaat gewoon naar school. En als je echt ziek bent belt de juf wel.   

Ook ga je als een soort detective te raden of het klopt. Terwijl de kans groot is dat het over iets anders gaat, wat het kind nog niet kan duiden. Daarom is het in zo’n situatie fijner om het gevoel van het kind (wat we nog niet kunnen plaatsen) te erkennen.

Emoties en gevoel erkennen

Hoe kun je dat doen? Ik geef je een voorbeeld:

Kind: Ik voel me niet lekker…. Mag ik thuisblijven?

Ouder: mmm.. [Ik noem dat de emphatische grondhouding: soms hoef je niets te zeggen en alleen een geluid te maken dat je hem of haar hoort]

Kind: Ja… ik wil echt niet. Ik wil bij jou zijn.

Ouder: Er zit je iets dwars over school [benoem het gevoel en wees daarna stil]

Kind: Ja… we zijn kerstliedjes aan het oefenen en ik moet vooraan staan. Maar dat wil ik niet en ik wil ook niet op het podium.

Ouder: mmm.. Dat is een lastig probleem.

Kind: Ja… ik wil echt niet meedoen… Weet je wat, ik ga het vertellen aan de juf. Wil je dan mee de klas in om te helpen? Volgens mij zijn er ook nog herders nodig en die hoeven niet te zingen. Dat ga ik vragen.

Ouder: Laten we dat doen.

Zoals je ziet is het verloop van een gesprek vaak heel anders als je in de eerste instantie stil bent en het kind de ruimte geeft zelf te delen wat er is. En vaak is er iets waar ze mee rondlopen, terwijl ze vraag ‘mag ik thuisblijven’ het eerste is wat je hoort als ouder.

Als je kind in de ochtend begint te dreinen of mokken, is het lastig om er niet meteen bovenop te springen. Dat voelt als de snelste oplossing. Toch zal je merken dat echt stil zijn en echt verbindend te luisteren, het verschil kan maken.

En dan ben je niet een uur lang een huilend kind vooruit aan het duwen en overtuigen, maar kan je daarna vanuit de verbinding weer verder met het programma.

Meer blogs lezen van Nicolette?

Voorkeur voor een kind? ‘Van wie hou je meer?’

Minder strijd tijdens de ochtendspits thuis