Mijn nieuwe carrière: moeder-zijn

Inmiddels is mijn kleine frummel alweer ruim 10 weken oud. Ze kijkt haar ogen uit naar de wereld, slaapt overdag alleen maar in de draagzak (het liefste terwijl ik onafgebroken rondloop) en huilt van frustratie als ze niet snel genoeg aandacht van ons krijgt. Wat een omwenteling in mijn leven! Ja, het is werkelijk het mooiste wat er is en ik kan niet ophouden om met haar te knuffelen, maar ik moet ook toegeven dat ik de eerste week dacht: “Wat hebben we gedaan…?!”.

Iedereen die het wilde horen (of niet, maar ook daar zei ik het tegen) vertelde ik dat ik de eerste weken van mijn verlof verschrikkelijk vond. Ik had moeite met de leegte, daarnaast kon ik hoogzwanger ook niet alles meer wat ik anders wel had gedaan, sporten bijvoorbeeld of boodschappen doen. Ik had oprecht moeite te genieten van de vrije tijd en voelde me nutteloos. Ik deed weinig anders dan series kijken en kwam de eerste week zelfs amper mijn bed uit. De tweede week lukte het me om meer routine te vinden, wakker worden, serie kijken, douchen en ontbijten, vervolgens een wandeling maken en in de cafeetje een tijdschrift lezen. Ik googlede zelfs (zoals ik zo vaak deed als ik bijvoorbeeld vakantie had en op zoek was naar tijdsbesteding in de vorm van nuttige to-do’s) “things to do during maternity leave”. Natuurlijk kwam daar niet veel meer uit dan ik hier boven beschreef, helaas voor mij hoor je kennelijk tijdens je verlof niet nuttig bezig te zijn. 

Maar nu met ons meisje slapend op mijn borst ontwaar ik hetzelfde gevoel: leegte. Wat zou ik nog extra kunnen doen, wat moet er nog gebeuren? Er zijn wel een aantal dingen die op mijn oh-zo-fameuze to-dolijstje staan, maar dat zijn zulke levensgrote projecten dat ik die toch ook weer voor mezelf uit duw (foto’s uitzoeken…). Tevens mixt het gevoel van nutteloosheid versus nuttig bezig willen zijn, zich nog met andere (levens)vragen. Namelijk: wil ik wel terug naar mijn werk over twee maanden (ja, ik heb extra verlof opgenomen)? Of, nog groter, wil ik überhaupt nog wel werken? 

Na 10 weken zitten we, dochter en ik, ook meer in een ritme. Ik weet wanneer ik ervoor moet zorgen dat ze gaat slapen, hoe lang ze moet slapen en wanneer ze moet eten en dus weer wakker moet worden. Overigens zou ik daar zo een heel boek over kunnen schrijven! Dus er blijft tijd over om na te denken, om andere dingen te doen. En wat wil ik dan precies?

Existentiële vragen als nieuwe moeder

Ik heb een soort romantisch beeld van het zijn van schrijfster, niet dat ik mezelf op korte termijn hele romans zie wegtikken, maar wel artikelen, blogs, poëzie en verhalen. Tegelijkertijd zie ik dan gelijk allemaal beren op de weg. Want: verdien ik daar dan wel genoeg mee (of is dat niet belangrijk)? Heb ik daar überhaupt voldoende talent voor? Al met al voel ik (1) een hele grote behoefte om zelf mijn tijd in te kunnen delen en (2) met dingen die ik wil doen of interessant vind. Wat die ‘dingen’ precies zijn, moet ik ook nog maar uitvinden. Het gevaar ligt echter verscholen in mijn obsessie met to-do’s, eerst even dit of dat afmaken en zo continue eigenlijk ‘mijn droom’, wat die dan ook is, voor me uit schuiven.

Maar als ik iets heb geleerd van het hebben van verlof tot nu toe, is dat tijd zowel lang als kort is (jeetje dat klinkt filosofisch). Ik heb meer tijd dan ooit en zo ervaar ik het ook, mede door de hele Corona-crisis, maar de dagen vliegen tevens voorbij. Ik knipper met m’n ogen en het is alweer weekend. Soms weet ik oprecht niet eens welke dag het is. Langzaam maar zeker ben ik ook meer alleen thuis met onze prachtige dochter, nu Benji (mijn man) zijn werk als fysiotherapeut weer oppakt en steeds langere dagen maakt. Ook dat zorgt ervoor dat ik tijd heb om na te denken. Soms teveel tijd, geloof ik… zucht. 

Voor de meeste (nieuwe) moeders zal dit in meerdere of mindere mate herkenbaar zijn, deze existentiële vragen en iedereen gaat er op een andere manier mee om. Er is dan ook geen goed of fout, zelfs ík weet dat. Maar dat maakt het er niet makkelijker op. Ik ben gewend onafhankelijk te zijn, hard te werken, ik ben individualistisch en autonoom ingesteld en oneindig ambitieus. Maar er is nu zoveel meer dan alleen ik, en ik wil er graag zoveel mogelijk voor onze dochter zijn. Ontdekken wat zij ontdekt, haar zien opgroeien en ontwikkelen. Kan dat wel als ik 4 of 5 dagen in de week werk? Maar als ik niet werk, mis ik dan niet iets voor mezelf? Of geef ik haar dan niet een slecht voorbeeld? 

Goed, zoals je merkt, ik ben er nog niet… ik houd je op de hoogte.

Charlie is half Portugees, woont in Amsterdam en werkt als fondsenwerver corporate partnerships bij het Concertgebouworkest. Ze is getrouwd met Benji, ex-klassieke balletdanser en nu fysiotherapeut, en sinds 1 maart 2020 zijn zij trotse ouders van dochter Lyona. Meer lezen over Charlie?