Mijn bevalverhaal: alles ging zó snel, maar in alle rust en stilte zoals ik wilde

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen aan How About Mom. Deze week vertelt Jasmijn het verhaal van de geboorte van haar dochter Bregje die thuis wordt geboren na een snelle en voorspoedige bevalling. “Ik gaf alles, gilde het uit, schrok ondertussen van mijn oergeluid. En toen was ze er… na 41 weken, opgevangen door de liefdevolle handen van mijn man.”

Voor mijn gevoel vlogen te weken voorbij, totdat ik 39 weken zwanger was. Ik had nooit verwacht om over mijn uitgerekende datum te lopen, zonder mijn baby te ontmoeten. Luca kwam met 39 weken, maar ons meisje liet ons toch wat langer wachten. Toen ik de 40 weken bereikte, was ik al mijn geduld kwijt. Mijn lichaam deed aan alle kanten pijn. Ik kon niet eens meer met de hond wandelen en leefde die dagen alleen nog maar op de bank. Ik vond het pittig… een peuter die met mij wilde spelen, maar door de pijn en slapeloze nachten mij niet meer lukten. Hij begon steeds meer uit te dagen en ik hoorde dat ik mijn stem vaker verhef dan dat ik wilde. 

Hierover heb ik wel eens zitten huilen. Ik kon niet meer, maar voelde mij erg schuldig naar Luca. Hij had hier niet om gevraagd. De dagen kropen voorbij en uiteindelijk besloot ik mij te laten toucheren. In mijn geboorteplan had ik beschreven dat ik dit niet wilde. Ik wilde zover als kon, een hands-Off bevalling, met zo min mogelijk bemoeienis. Mijn lichaam kan dit en ik wilde het helemaal over laten op de natuur. Ze komt wanneer ze er klaar voor is. Die mantra heb ik vaak in mijn hoofd herhaald. Maar ze kwam maar niet. 

Ondertussen was ik 41 weken zwanger en ik had besloten dat ik wilde dat ze mij gingen strippen. Dus op zondag 7 maart gingen we dan samen, Klaas en ik, naar het ziekenhuis waar mijn verloskundigepraktijk zich bevindt. Mijn vriendin paste op Luca en voordat ik in de auto stapte, legde ik nog z’n matje neer, die je in je kraampakket vindt. Aangekomen in het ziekenhuis, luisterde we even naar haar hartje en ging ze proberen om mij te strippen. Alles zat nog potdicht. Een teleurstelling. Weer. Zo verloor ik weer een beetje vertrouwen in mijn lichaam. Want hoe kan het nou zó zijn, dat ik nachten wakker lig door voorweeen, maar dat het niks doet. 

Daar stond ik… in een plas water

De verloskundige vertelde ons, dat de baby vandaag of morgen echt nog niet gaat komen en dat ze mij de volgende ochtend weer wilde zien. Dit keer mocht ik Klaas meenemen, wat ik erg fijn vind. Autorijden was een behoorlijk pijnlijke opgave voor mijn bekken en ik vond zijn steun gewoon erg prettig. Onderweg naar huis, bellend met mijn ouders, die elke dag paraat stonden, dat er niks gaande was en dat ze dus niet onze kant op hoefden te komen. Eenmaal thuis aangekomen, heeft Klaas Luca naar bed gebracht en zijn we samen gaan lunchen. Ook begon ik maar aan een appelkaneel-cake, want we moesten maar nog extra genieten van deze dagen met z’n 3e. Ik at de broodjes van de bakker op en appte nog met familie en vrienden dat er écht niks aan de hand was. Dat het nog rustig in mijn buik was en dat ik een cake aan het bakken was.

Het was 13:00 en Klaas vroeg mij, of ik de cake er niet eens uit moest gaan halen. Ik was het bijna vergeten, stond op en liep naar de keuken, waar ik verschrikt bleef staan. “Klaas”, zei ik…. met daarna een stilte. “Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn” of nee… “mijn vliezen zijn gebroken”!! Klaas vroeg wat hij moest doen en ik had op dat moment geen idee. En daar stond ik… in een plas water. Alsof ik in een Amerikaanse film speelde. We legde matjes op de bank, ik wilde nog graag mijn serie afkijken en belde mijn ouders + de verloskundige. Het water was helder, dus thuis bevallen bleef mogelijk! Er ontstonden vrijwel direct krampen, die steeds heftiger werden, maar wel te doen waren. En na mijn serie besloot ik om in bad te gaan. Bij Luca had ik nooit buikweeen gehad en dit keer had ik dat wel. Ik kon ze met gemak weg ademen. Luca lag ondertussen te slapen en Klaas kwam af en toe kijken hoe het ging. Op een bepaald moment kon ik niet meer praten, werden de weeën zo heftig en waren ze zó kort op elkaar, dat Klaas besloot om de verloskundige te bellen. 

“Kom maar snel, want ik denk dat het erg hard gaat”. En dat ging het. Wanneer de verloskundige de badkamer in kwam, ging ik uit bad. De weg naar ons bed toe voelde zo ontzettend lang. Ik moest continu de heftigste weeën opvangen, terwijl Klaas mij begeleidde naar onze kamer. Getild op bed, draaide ik naar mijn zij. Ik vertelde dat ik voelde dat ik kon gaan persen. In mijn hoofd herhaalde ik ook, dat ik het kon. Dat mijn lichaam en baby er klaar voor zijn en dat mijn lichaam zich opent als een bloem. Dit hielp mij echt. Ik voelde mijn rug veranderen en ik mocht direct gaan persen. 

Opslag verliefd

Het persen heb ik als het heftigst ervaren. Ik kan de schurende pijn nog steeds voelen als ik erover nadenk. Klaas zat op zijn knieën op bed en de verloskundige stond er naast. “Persen Jasmijn, persen”. Hoorde ik van beiden kanten. Wanneer haar hoofdje er voor de helft uit was, heb ik haar over haar bolletje geaaid, wachten op de volgende perswee. Ik wist dat dit de laatste wee zou zijn, het laatste moment van haar in mijn buik. Ik zou haar gaan ontmoeten. Ik gaf alles, gilde het uit, schrok ondertussen van mijn oergeluid. En toen was ze er… na 41 weken, opgevangen door de liefdevolle handen van mijn man. Een perfect volmaakt meisje, met donkere haartjes, mini oortjes en lange vingers. Opslag verliefd. We waren nu een gezin van vier. Zo trots op mijn man, zo trots op Luca, zo trots op haar en zo trots op mijzelf en mijn lichaam. Een droombevalling. Alles wat ik wilde en over had gedroomd. Welkom lieve Bregje Ellie. Welkom in ons gezin. 

Omdat we mijn ouders hadden ingelicht, waren ze direct in de auto gestapt om voor Luca te zorgen. Luca was op het moment van uitdrijving beneden met oma (mijn moeder). Hij kon dus heel snel zijn zusje ontmoeten en was hij er toch een beetje bij. Een hele mooie en fijne ervaring. Bregje heeft daarna de hele tijd op mijn borst gelegen en gedronken wanneer ze wilde. De navelstreng was uitgeklopt, ik had geen schade en alles ging zó snel, maar in alle rust en stilte zoals ik wilde. Zo gelukkig. Zoveel vlinders. Zó kan het dus ook. Een ervaring die ik iedereen gun! Na dit alles, konden we genieten van een warm stuk cake, die ik 1,5 uur geleden gebakken had.