Marielle bevallingsverhaal How About Mom
11/11/2020

Mijn bevallingsverhaal: “Ik had nooit durven dromen dat het zo zou gaan”

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen aan How About Mom. Mariëlle beviel met 41 weken en 5 dagen thuis van haar zoontje Mees. “Ik had de laatste maanden veel last van angst voor de bevalling. Gelukkig is alles heel goed gegaan en heb ik een prachtige bevallingservaring gehad. Ik zou dit graag willen delen, al is het maar om bij één andere zwangere vrouw de angst weg te kunnen halen.”

“Ik had nooit durven dromen dat het zo zou gaan. Alles waar ik bang voor was is niet gebeurd. Nu ik dat zo opschrijf besef ik mij maar al te goed hoe krachtig het vrouwenlichaam is.”

Angst

“Op zondagmorgen in juli om 06:21 ben ik thuis bevallen na 41 weken en 5 dagen van onze kerngezonde zoon Mees. Wat daar aan vooraf ging?”

“Vanaf dag 1 heb ik echt genoten van mijn zwangerschap, ik had niks te klagen en alles ging voorspoedig. Tot week 34 ongeveer. Ik genoot nog steeds, maar iets in mij zei; je gaat met verlof om een kind te baren, en die gedachte maakte mij doodsbang. Dat ging van kwaad tot erger. Ik werd zo angstig voor de bevalling, voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren en het feit dat ik het totaal niet in de hand zou kunnen hebben. De angst nam steeds meer toe, leidde tot slapeloze en nergens anders meer aan kunnen denken. Ik dacht erover na om een psycholoog in te schakelen.”

Lichaam en geest

“De laatste twee weken van mijn zwangerschap waren vreselijk, niet alleen voor mij maar ook voor mijn vriend Charlie. Huilbuien en piekeren stonden iedere avond op het programma. Op gesprek bij mijn verloskundige verzekerde ze mij ervan dat dit bij het proces hoorde. Niet alleen je lichaam bereidt zich voor op een bevalling, je geest moet er ook klaar voor zijn.”

“Mijn verloskundige bleef herhalen dat een bevalling ook zo mooi kan zijn, en dat bevallingen in de meeste gevallen gewoon goed gaan. En dat zij anders heus niet dit werk deed. Maar toch, mijn angstige gevoel bleef.”

“Dat gevoel veranderde geleidelijk nadat ik gestript werd. Inmiddels was ik 41 weken zwanger, en werd er een afspraak gemaakt voor het inleiden van mijn bevalling in het OLVG Amsterdam-West. Er was nog lichte hoop op een natuurlijke bevalling, ik had aan de verloskundige gevraagd of ze mij wilde strippen in de hoop dat de bevalling op gang zou komen. Na de derde keer strippen kreeg ik 1,5 centimeter ontsluiting. Ik voelde me heel goed, bleef hoop houden en merkte dat de angst naar de achtergrond verdween. Gek genoeg leek de angst van de afgelopen weken plaats te maken voor een soort gezonde spanning.”

Het bevalbad past niet

“Om de pijn te verlichten voor thuis was mijn idee om een bevalbad in de woonkamer op te zetten. Maar met 34 weken zwangerschap kwam ik er pas achter dat een bevalbad helemaal niet kan in ons appartement in Amsterdam op 1 hoog, in verband met het gewicht van het bad. Wel had ik een TENS-apparaat besteld, maar uiteindelijk niet gebruikt. Ik heb buiten al mijn verwachtingen om mijn hele bevalling liggend op bed gedaan, met muziek, een zacht sfeerlichtje en Charlie achter mij die mijn hand vasthield.”

“Lang verhaal kort: die nacht kwamen de weeën geleidelijk op gang. Nog steeds voelde ik mij heel kalm en zat ik goed in m’n vel. Ik had er een soort van zin in. Nu mocht het echt gebeuren en ik had zo veel zin ons kindje te ontmoeten. Wat mij hielp was om op een yogabal naast het bed te bouncen, terwijl Charlie de weeën op zijn telefoon zat te timen. Opeens zei hij: ‘schat, ondertussen is het nu wel al om de 3 a 4 minuten en houden ze 1 minuut aan, en dat al een uur’. Ik had het totaal niet door.”

“De verloskundige waar ik fijn contact mee had, Brenda, bleek dienst te hebben en kwam om middernacht langs. Ze vertelde me dat ik op 3 centimeter ontsluiting zat. Dit was het nieuws wat ik op dat moment wilde horen. Ze zou 04:00 uur weer komen kijken. Tot die tijd zouden wij met z’n tweeën zijn. Mijn weeën ging verder, met steeds een hogere frequentie. Ondanks dat was de sfeer nog steeds heel fijn, ik bleef kalm en probeerde mee te gaan met de weeën.”

“Wat mij hielp was om naar de pijn toe te ademen. Dat vertelde mijn fysio me ooit eens, en dat bleek een gouden tip. Ik zat echt als een soort bezetene de weeën weg te puffen. Ik had een soort ritme gevonden en mijn hand ging daar in mee, ik duwde de wee en de pijn als het ware naar beneden en weg. Achteraf vond de verloskundige Brenda het wel op hypnobirthing lijken, zei ze. Ik vond het heel bijzonder – en ook heel zwaar – om continu je focus te houden en energiek te blijven. Achteraf ben ik blij dat het zo is gegaan, want van mezelf ben ik alles behalve de rust zelve.”

Marielle bevallingsverhaal How About Mom

Ring of fire

“Uiteindelijk begonnen de persweeën in de vroege ochtend, rond 6.00. Ik wist niet wat ik voelde, nu pas snapte ik die oerkracht die andere vrouwen beschrijven. Nee, ik vond de persweeën niet voelen als ‘moeten poepen’, die term ring of fire komt ergens vandaan. Als ik terugkijk vond ik dat het heftigste moment van de bevalling: het moment dat je kindje bijna geboren wordt en je hele onderkant pijn doet. Dit was ook het moment waarop mijn verloskundige echt de heldin was. Ik wist niet wat ik moest doen, wanneer je wel of niet moest drukken of persen of zuchten, maar Brenda loodste me erdoorheen.”

“Uiteindelijk ben ik met 41 weken en 5 dagen thuis bevallen van mijn eerste zoontje Mees. Alles is goed gegaan. Ik zou niet anders willen en zou willen dat iedere vrouw dit gevoel overhoudt aan de bevalling. De verloskundige gaf zelfs als compliment dat Charlie en ik een super team waren samen.”

Vertrouwen

“Schrijven helpt me om de woorden te vinden voor hoe ik mijn bevalling heb ervaren. Het was heftig, en er zaten ook zo veel mooie stukken in. Bijvoorbeeld de latente fase, de eerste weeën die toenamen in kracht, waarin ik met Charlie in bed lag en een birth playlist op Spotify luisterde. Mega zweverig maar ik gaf mij er helemaal aan over. Op dat moment nam ik in gedachte echt bewust afscheid van mijn zwangere buik. Dat was echt heel mooi en fijn, en het leek nodig om verder te kunnen met de bevalling, voor mijn gevoel.”

“Door mijn verhaal te delen wil ik andere aanstaande moeders met angsten hoop geven. Mij hielp het om andere positieve ervaringen te lezen. En bedenk: niet alleen je lichaam bereidt zich voor op een bevalling, je geest moet er ook klaar voor zijn. Jij kunt dit. Je lichaam is ervoor gemaakt.”

Dit is een ervaringsverhaal, opgeschreven door een moeder. Wil jij ook jouw verhaal over je zwangerschap of bevalling delen? We horen graag van je, via app@howaboutmom.nl.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen