© 2024 // How About Mom
Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week vertelt Lily haar verhaal. “Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat er teveel wordt gesproken over ‘droombevallingen’ waardoor iedere zwangere denkt zo te moeten en willen bevallen. Dit is helaas niet voor iedere zwangere vrouw weggelegd.”
“Mijn dochter is in 2019 geboren na 36 weken en 3 dagen zwangerschap. Na 3 uur en 15 minuten persen is zij geboren middels een vacuüm en een knip. Zij had de navelstreng 2 keer om haar hals. Haar geboortegewicht was 2700 gram.
In oktober 2020 belde ik opnieuw de verloskundige met de mededeling dat ik zwanger was. Tijdens de 20 weken echo bleek dat mijn zoon wat aan de grote kant was. Op basis hiervan zouden groeiecho’s worden ingepland bij 30 en 34 weken bij de verloskundige. Uit deze groeiecho’s bleek volgens de verloskundige dat hij zeker niet te groot was, maar gemiddeld. Zij verwachtte ongeveer 3700/3800 gram.
In meerdere gesprekken met de verloskundige heb ik gezegd erg tegen het persen op te zien, omdat ik hier bij mijn dochter erg lang over heb gedaan, maar de baby er niet uit kwam. De verloskundige gaf aan dat de eerste baby de weg voor de tweede baby had gemaakt, dus zij dacht dat het persen niet langer dan maximaal 1 uur zou duren, want dat zou eigenlijk al uitzonderlijk zijn.
De verloskundige gaf – in een consult bij 39 weken zwangerschap – aan dat er ingeleid zou kunnen worden indien er lichamelijk klachten/complicaties zouden optreden, maar ik voelde me goed. Vervolgens heb ik gevraagd wanneer er zonder klachten ingeleid kon worden. Hierop werd geantwoord dat er niet over de 42 weken heen zou worden gegaan. Alle ‘gezonde’ bevallingen vinden plaats tussen 37 weken en 42 weken zwangerschap. Dat zou dus betekenen dat ik met 41 weken en 4 dagen aan de CTG zou worden gelegd. De mogelijkheid om in te leiden bij 41 weken zwangerschap is mij niet aangeboden.
Bij 40 weken en 4 dagen had ik aangegeven dat ik minder leven voelde. De verloskundige heeft naar het hartje geluisterd en constateerde dat de hartslag goed was. Ook heeft zij gevoeld met haar hand op de buik of de baby reageerde. De baby reageerde en dat was voldoende voor de verloskundige om mij niet door te verwijzen naar het ziekenhuis voor een CTG. De verloskundige gaf aan dat de baby minder ruimte had om te kunnen bewegen en misschien ook wel klaar ging liggen om geboren te worden. Toch wilde ik graag dat de baby al zou komen en heb verzocht om te strippen.
De poging tot strippen vond plaats bij 40 weken en 4 dagen en 40 weken en 6 dagen. Deze pogingen hebben tot niets geresulteerd, omdat de baarmoedermond niet was verweekt en er was geen ontsluiting.
Bij 41 weken en 1 dag werd ik om 4:15 uur wakker van lichte weeën. Deze weeën waren regelmatig en werden langzaam steeds heftiger. Rond 12:00 uur verloor ik de slijmprop en een beetje bloed. Om 12:30 uur had ik een afspraak bij de verloskundige. De verloskundige heeft gevoeld en constateerde dat er inderdaad ontsluiting was van ongeveer 1 a 2 centimeter. Zij heeft ook nog even naar het hartje geluisterd en vertelde dat ik moest bellen zodra de weeën heviger werden. Thuis aangekomen ben ik de tas voor het ziekenhuis alvast in de auto gaan inladen en daarna op de bank gaan liggen. Vervolgens braken mijn vliezen rond 16:00 uur en verloor ik een beetje vruchtwater. Daarna ontstond een lichte weeënstorm. Mijn man belde de verloskundige en rond 16:15 uur zijn wij vertrokken naar het ziekenhuis.
Rond 16:30 uur kwamen we aan en konden we naar de bevalkamer. Daar aangekomen werden de weeën heviger en ging ik in bad zitten. Na een uur had ik volledige ontsluiting en rond 17:45 kon ik gaan persen. Na een uur persen was de baby er nog niet. Ik wilde niet meer omdat ik vermoedde dat de baby er gewoon niet uit ging komen en ik weigerde er weer 3 uur en 15 minuten erover te gaan doen. Hierdoor werd ik medisch/tweedelijns en heb toen opnieuw ongeveer een half uur geperst. De gynaecoloog werd erbij gehaald en ik kreeg een knip. Daardoor werd onze zoon deels geboren. Ik moest vervolgens op mijn knieën op bed gaan zitten en om 20.05 werd de baby er letterlijk uit getrokken. Hij zat namelijk vast met zijn schouder.
Mijn zoon werd op tafel gelegd en de kinderarts werd erbij gehaald. Hij was een beetje blauw en kreeg lucht toegediend. Mijn zoon begon met huilen en bleef huilen. Hierdoor kon de kinderarts niet alle controles doen en gaf aan de volgende ochtend mijn baby verder te onderzoeken. Na deze controle mochten we naar huis. De kinderarts dacht wel dat er iets met het sleutelbeentje van de baby was, maar kon dit nog niet vaststellen omdat hij te onrustig was. Mijn zoon woog 4485 gram bij de geboorte. Ik werd gehecht en daarna werden wij naar een eigen kamer gebracht.
Tussen 23:30 uur en 00:00 uur liet ons zoontje schokkende bewegingen zien aan ons en de verpleegkundige. We bespraken dit met haar en ze gaf aan dat bewegingen te hebben gezien, maar dit zou volgens haar komen door de pittige bevalling. Mijn zoon huilde nog steeds en ging steeds harder huilen. Ik probeerde wat te slapen en mijn man probeerde in de tussentijd onze zoon te kalmeren. Rond 01:30 uur nam ik ons kindje over omdat hij bleef huilen zodat mijn man even kon slapen. Hij bleef huilen en rond 02:30 uur hebben mijn man en ik een verpleegkundige opgeroepen. Ik attendeerde de verloskundige nogmaals op de schokkende bewegingen van de baby. De verpleegkundige zag deze bewegingen en gaf aan dat zij een kinderverpleegkundige of een kinderarts erbij ging halen. Vervolgens werd ons zoontje meegenomen naar een andere kamer en is mijn man het medisch personeel gevolgd.
De kinderartsen onderzochten de baby en besloten medicatie toe te passen. De medicatie sloeg niet aan en er werd besloten rond 4:30 uur dat ons zoontje werd overgeplaatst met een ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis. Mijn man en ik moesten op eigen gelegenheid en met eigen vervoer bij het Sophia Kinderziekenhuis zien te komen.
Rond elf uur kwamen wij aan in het Sophia Kinderziekenhuis en werd ik door een verloskundige in het ziekenhuis gecontroleerd. Daarna zijn wij naar de NICU gelopen. Hier kregen we de mededeling dat ons kind erg ziek was, anti-epileptica kreeg toegediend en dat er een MRI zou worden gedaan die dag.
De volgende dag werd de uitslag van deze MRI besproken. De kinderarts gaf aan dat er op de MRI geen bijzonderheden waren te zien en dat voor 95% zuurstoftekort werd uitgesloten. Er zou nu gezocht worden in de hoek van de genetica en metabole ziekte om te kijken wat er met baby aan de hand was. Hierbij werd als kanttekening gemaakt dat de wijze waarop baby zich presenteerde niet strookte met deze hoek, maar dat deze procedure nu wel werd ingezet. In de tussentijd kreeg de baby nog steeds anti-epileptica.
Een dag daarna vertelde de kinderarts dat ze toch nog een keer een MRI gingen doen. De uitslag zou pas na het weekend met ons worden gedeeld. Op maandag werd in het gesprek met de kinderarts, zaalarts en kinderneuroloog aan ons medegedeeld dat er sprake is geweest van zuurstoftekort waarbij hersenschade is opgetreden. Bij de eerste MRI was er sprake van een technische fout. De kinderneuroloog kon geen oorzaak aanwijzen. Zij gaf aan dat het algemeen bekend is dat een langere zwangerschapsduur bepaalde risico’s met zich meebrengt zoals zuurstoftekort. Het zuurstoftekort zou vermoedelijk plaats hebben gevonden 6 tot 12 uur voordat de epilepsieaanvallen begonnen. Dat zou dus betekenen dat het zuurstoftekort zou hebben plaatsgevonden op de dag van bevalling ongeveer tussen 12:00 uur en 18:00 uur toen ik thuis op de bank zat en naar het ziekenhuis ben gereden.
Na diverse gesprekken met zowel de gynaecoloog als kinderneuroloog kan er op dit moment geen oorzaak voor het zuurstoftekort worden aangewezen. Voor de toekomst is het afwachten hoe onze zoon zich zal ontwikkelen. Mijn ervaring (en die van veel andere vrouwen) is dat ik voor mijn bevallingen de volgende opties gepresenteerd kreeg:
Echter, van mijn gynaecoloog heb ik achteraf het volgende vernomen:
Wat ik door het delen van mijn verhaal onder de aandacht wil brengen, is dat er een eenduidig en helder beleid moet komen omtrent bevallingen waarbij zwangere vrouwen juist en volledig geïnformeerd worden over de keuzes die zij hebben. Dit beleid zou niet afhankelijk moeten zijn van informatieverstrekking van een verloskundige o.i.d. maar moet worden gedeeld via een algemene folder (zoals een folder over de hielprik of nipt) dat vanuit het Rijk moeten worden verspreid. Hierdoor krijgt iedere zwangere meer zicht op haar rechten en keuzes over haar bevalling en hierdoor een beetje de controle terug.
Op dit moment is hier mijns inziens geen sprake van en ik vind dat helder moet zijn. Indien een vrouw juist een ”medische”/”Amerikaanse” bevalling wil waarbij alles wordt gemonitord en niets aan het toeval wordt overgelaten moet dat een keuze zijn. Vrouwen zijn nog te vaak het lijdend voorwerp met alle gevolgen van dien.
Ik zal mij altijd af blijven vragen: had dit voorkomen kunnen worden? De kinderneuroloog heeft aangegeven dat een geplande keizersnede een week eerder het zuurstoftekort had kunnen voorkomen. Uiteraard had ik geen geplande keizersnede gekregen, want ik was een ”gezonde zwangere”, maar wellicht wel een ingeleide bevalling? Was het daarmee voorkomen geweest? Geen idee, want de oorzaak van het zuurstoftekort is onbekend. Wat wel bij een ingeleide bevalling gebeurt, is dat je aan de CTG ligt en dat had ik nu niet. Op een CTG wordt zowel de hartslag en de bewegingen van een baby in de gaten gehouden. Waarschijnlijk was op een CTG te zien geweest dat zijn hartslag wel goed was, maar maakte hij weinig bewegingen en was hij met een spoedkeizersnede gehaald.
Ik wil met mijn verhaal zwangeren vrouwen absoluut niet bang maken, maar ik wil hen wel op het hart drukken om zich goed te laten informeren. Alleen dan kun jij een gedegen afweging maken over hoe en waar jij wilt bevallen.”
Meer lezen?
Inleiden van de bevalling: ‘Maak een zorgvuldige keuze’
Anika over keuze tussen keizersnede of vaginale bevalling: ‘Strijd tussen hoofd en hart’
Last van een negatieve bevalervaring komt veel voor
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom